Paweł pawłowicz demidow: działalność charytatywna, rodzina i kariera

Osobowości historyczne, w ten czy inny sposób, są znacząco związane z głównymi rodami i starożytnymi rodzinami. Niewiele osób nie słyszało nazwiska Demidowów, pojawia się ono dość często w kronikach przeszłości. Zasłużona rodzina, której członkowie nie tylko służyli państwu, ale także zajmowali się sprawami charytatywnymi i sztuką. Na przykład jeden z najbardziej znanych potomków, Paweł Pawłowicz Demidow, książę San Donato, należy do szóstego pokolenia. Człowiek ten pozostawił głęboki i żywy ślad w historii Rosji.

Dzieciństwo i młodzież

Ta wybitna osoba urodziła się 9 października 1839 roku w mieście Weimar. Jego ojcem był Paweł Demidow, człowiek szlachetnie urodzony, mecenas sztuki i mądry człowiek, który zmarł około dwóch lat po narodzinach syna. Matką była Aurora Schönwal, szlachcianka z urodzenia, a także bardzo wykształcona kobieta.

Paweł Pawłowicz Demidow otrzymał dobre wykształcenie, ale niestety nie ma zbyt wielu informacji o jego dzieciństwie. Wiadomo jednak, że w 1856 roku wstąpił na wydział prawa Uniwersytetu Petersburskiego, kończąc w cztery lata studia z tytułem doktora prawa. Zaraz po ukończeniu studiów przyszły mecenas sztuki postanowił opuścić ojczyznę i przeniósł się do Paryża. Tam kontynuował swoją edukację, ale pod okiem wybitnych postaci, takich jak Franck, Laboulaye czy Baudrillard.

Życie rodzinne

Paweł Demidow ożenił się dokładnie dwa razy, co nie dziwi, biorąc pod uwagę ówczesne realia. Jego pierwszą żoną w 1867 roku została księżniczka Maria Elimowna Mereszczerska, ale małżeństwo było nieudane. Dla samej dziewczyny nie było to w żadnym wypadku pożądane małżeństwo, ale Paweł Pawłowicz Demidow po prostu płonął z miłości i natychmiast postanowił urodzić spadkobierców. Gdy oczekiwał na pierwsze dziecko, jego żona stopniowo gasła, a po urodzeniu syna latem 1868 roku zmarła. Chłopiec otrzymał imię Yelim, na cześć rzadkiego imienia ojca pierwszej żony. Jednak niezależnie od tego, jak bardzo Paweł czekał na dziecko, śmierć ukochanej kobiety wpędziła go w głęboką depresję, bez nadziei na szczęście.

Maria Elimowna została pierwotnie pochowana w rodzinnym grobowcu w Paryżu. A na jej cześć pogrążony w żalu mąż założył sierociniec dla nędzarzy i biedaków, nazywając go "Maria".

Trzy lata po śmierci pierwszej żony książę Demidow ożenił się ponownie. Ożenił się z księżniczką Eleną Trubetskoy, z którą miał następnie pięcioro dzieci. Rok ślubu to 1791, a już w 1792 roku urodził się jego pierworodny syn Nikita, nazwany na cześć swoich pradziadów. Ale półtora roku później pojawia się długo wyczekiwana córeczka. Nazwana na cześć swojej babci, Aurory.

W tym samym roku książę z rodziną przenosi się do Włoch, gdzie kupuje posiadłość Pratolino, nad którą wielki architekt Buontalenti pracował dla Francesco I de` Medici, księcia Florencji, gdy ją tworzył (druga połowa XVI wieku). Ale sam majątek trafił do rodziny Demidowów w opłakanym stanie. Na całej powierzchni 1,5 mkw. km. Panowała tam dewastacja i chaos, a zamiast fontann i posągów były tylko stosy kamieni i spustoszenie.

Po zakupie rezydencji Pratolino, rodzina rozpoczęła intensywną pracę nad przywróceniem jej dawnej świetności. Wszystko jest w trakcie przywracania, wszystko, co można przywrócić, kupowane są materiały i powstają nowe budynki, a na miejscu starego pałacu wznosi się pomnik przodka dynastii, Mikołaja Demidowa, wykonany z marmuru karraryjskiego.

Kariera

Po śmierci pierwszej żony Paweł Demidow przeniósł się do Wiednia, gdzie dołączył do ambasady Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Nie spodobało mu się jednak za granicą i wraca do ojczyzny, gdzie zostaje skromnym doradcą władz prowincji. Znowu nie na długo.

Książę wkrótce postanowił przenieść się do Kijowa, gdzie został sprawiedliwością pokoju, a w 1870 r. naczelnikiem miasta. W tym samym czasie umiera jego wuj, Anatol Demidow, zapisując ukochanemu bratankowi cały swój majątek i tytuł księcia San Donato.

W 1877 roku, podczas wojny z Turcją, Demidowie wrócili do ojczyzny, do Kijowa, gdzie otrzymują.. aktywne zaangażowanie w pomoc obywatelom. Sam książę nie oszczędzał ani siebie zdrowie, lub pieniądze, wysyłając pomoc do wszystkich potrzebujących.

Śmierć

Sławny człowiek zmarł w 1885 roku, zrobiwszy wiele dla kraju. Za swojego życia sfinansował wiele świadczeń, takich jak emerytury i premie dla niektórych kategorii obywateli. Sfinansował budowę kilku instytucji edukacyjnych i charytatywnych przy zakładach w Niżnym-Tagilsku, szkół i uczelni, izb i aptek oraz szpitali. Nigdy nie szczędził pieniędzy dla potrzebujących i nie odmawiał pomocy, jeśli widział, że jest ona naprawdę potrzebna. Był wielkim człowiekiem.