Jądra czerwienne śródmózgowia: struktura, funkcja i cechy charakterystyczne

Na lekcji biologii pamiętamy, że móżdżek odpowiada za koordynację ruchu. Ale oprócz niego w mózgu człowieka znajdują się dwa systemy odpowiedzialne za kontrolę ruchów. Są one ze sobą powiązane i działają zgodnie. Pierwszy system ma charakter piramidalny. Kontroluje ruchy dowolne. A drugi to pozapiramidowy. Zawierają one czerwone jądra.

Fizjologia

Czerwone jądra są wynikiem działania dużego skupiska neuronów na długości śródmózgowia. Mają czerwony kolor, ponieważ neurony posiadają dużą ilość naczyń włosowatych i substancji gruczołowej. Jądra składają się z dwóch części:

1. Mała komórka. W tej części leży początek przewodu czerwonokrwinkowego - ślinianki. Ta część zaczęła się rozwijać w mózgu w konsekwencji tego, że człowiek zaczął się aktywnie poruszać na dwie kończyny. Przez tysiąclecia ewoluował coraz bardziej.
2. Duża komórka. W tej części leży początek przewodu rubrospinalnego. Ta część zawsze była ze starożytnym człowiekiem. W zasadzie jest to centrum motoryczne.

poprzez połączenia między jądrami czerwonymi a móżdżkiem układ pozapiramidowy oddziałuje na wszystkie mięśnie szkieletowe. Ponadto posiadają projekcje do jąder rdzenia kręgowego.

Funkcje jąder czerwonych

Ich główną funkcją jest zapewnienie komunikacji i przekazywania informacji z móżdżku i mózgu, a dokładniej jego kory mózgowej, do wszystkich struktur leżących u podstaw. W pewnym sensie można ją nazwać regulacją nieświadomych ruchów automatycznych. Oprócz swojej głównej funkcji, czerwone jądra mają inne, równie ważne zadania:

• Utrzymanie otwartej drogi między układem pozapiramidowym a rdzeniem kręgowym.
• Utrzymuje aktywność wszystkich mięśni szkieletowych ciała.
• Koordynacja ruchów wraz z móżdżkiem.
• Kontrola ruchów automatycznych, np. zmiana pozycji ciała podczas snu.

Rola czerwonych jąder

Ich rolą jest zapewnienie, że sygnały eferentne przechodzą z samego jądra do innych neuronów specjalną drogą. Po udanym przekazaniu sygnału mięśnie ruchowe kończyn otrzymują wszystkie potrzebne im informacje. Poprzez specjalną drogę jądra czerwone ułatwiają inicjację aktywności neuronów ruchowych, a neurony te pomagają również regulować zdolność ruchową rdzenia kręgowego.

Ale co się stanie, jeśli dojdzie do uszkodzenia tego szlaku? Po zaburzeniu połączeń z jądrem czerwonym śródmózgowia zaczynają się rozwijać następujące zespoły chorobowe, które w większości przypadków kończą się śmiercią.

Patologia w zaburzonym

Wszystko zaczęło się, gdy nauka została opisana intensywnego napięcia mięśniowego u zwierząt. Napięcie powstało poprzez zerwanie połączeń czerwonych jąder. To rozdarcie nazywane jest sztywnością decerebrate. Na podstawie tej obserwacji wysnuto wniosek, że utrata komunikacji między jądrem czerwonym a przedsionkowym powoduje silne napięcie mięśni szkieletowych, mięśni kończyn, a także mięśni szyi i grzbietu.

Powyższe mięśnie charakteryzują się zdolnością do przeciwdziałania grawitacji ziemskiej, dlatego stwierdzono, że rozwój ten związany jest z układem przedsionkowym. Jak się później okazało, jądro przedsionkowe Deuterus jest w stanie uruchomić neurony ruchowe extensor. Aktywność tych neuronów jest znacznie opóźniona przez jądra czerwone i jądro Deutera.

Okazuje się, że aktywna praca mięśni jest wynikiem współdziałania całego kompleksu. U ludzi sztywność decerebralna występuje w wyniku urazu czaszki. Zjawisko to może wystąpić również po udarze mózgu. Bądź świadomy, że ten stan jest złym znakiem. Możesz powiedzieć, czy jest obecny przez następujące znaki:

• ręce proste, rozłożone;
• ręce leżą z dłońmi do góry;
• Wszystkie palce są zaciśnięte oprócz kciuków;
• nogi są wyciągnięte i złożone razem;
• stopy wyciągnięte przed siebie;
• Palce u nóg są zaciśnięte;
• szczęki mocno do siebie przyciśnięte.

Urazy, poważne infekcje, wszelkiego rodzaju uszkodzenia organów wewnętrznych, w tym mózgu, a także procesy nowotworowe i agresja układu odpornościowego powodują mózgu. Tak więc, gdy połączenia z jądrami czerwonymi są zaburzone, może wystąpić sztywność decerebrate, jak również zaburzenia gałki ocznej i mięśni powiek, ten ostatni jest łatwiejszą reakcją organizmu na zaburzenia połączeń.

Zespół Claude`a

W 1912 roku, kiedy słynny transatlantyk rozbił się "Titanic", a w Hamburgu otwarto pierwszą linię metra, Henri Claude po raz pierwszy opisał zespół, którego nazwa pochodzi od nazwiska odkrywcy. Istotą zespołu Claude`a jest to, że w przypadku uszkodzenia dolnych jąder czerwieni uszkodzeniu ulegają włókna z móżdżku do wzgórza, a także nerw okoruchowy.

Po wystąpieniu zmiany mięśnie powiek pacjenta przestają pracować, powodując ich opadanie lub występuje opadanie jednej powieki po stronie, na której wystąpiła zmiana. Rozszerzenie źrenicy, występuje również zez rozbieżny. Słabość w ciele, drżenie rąk...

Zespół Claude`a powstaje w wyniku uszkodzenia dolnej części jądra czerwonego, przez które przebiega korzeń nerwu III. Ponadto połączenia zębowo-rdzeniowe biegnące przez górną szypułkę móżdżku. Kiedy te kluczowe połączenia zostają zaburzone, pojawia się drżenie intensjonalne, hemiataksja, hipotonia mięśniowa.

Zespół Benedicta

Austriacki lekarz Moritz Benedict, w 1889 roku, opisał kondycję ludzką i jego zachowanie gdy uszkodzone jest czerwone jądro. W swoich pismach napisał m.in, że po taką nieprawidłowość Struktura nerwu okoruchowego nie jest już połączona z móżdżkiem.

Obserwacja lekarza była skierowana na fakt, że po stronie zranionej źrenica rozszerza się, natomiast po stronie przeciwnej pacjent zaczyna gwałtownie drżeć. Pacjent zaczyna również wykonywać nieregularne, chaotyczne, wijące się ruchy kończynami.

To właśnie te obserwacje stanowią podstawę zespołu Benedykta. Zespół Benedicta występuje w przypadku uszkodzenia śródmózgowia na poziomie jądra czerwonego i drogi móżdżkowo-móżdżkowej. Łączy w sobie porażenie nerwu okoruchowego i drżenie twarzy po stronie przeciwnej.