Dioryt kamienny: opis i właściwości

dioryt jest skałą intruzywną, której skład jest pośredni między gabro a granitem. Powstaje w łukach wulkanicznych i strukturach górskich, gdzie występuje w dużych ilościach w postaci batolitów w częściach nasadowych łuków wyspowych (np. Szkocja, Norwegia). Ponieważ ma cętkowany czarno-biały odcień, kamień ten jest często określany jako "sól i pieprz". Dioryt jest plutonicznym odpowiednikiem andezytu.

Czym jest dioryt?

Dioryt to nazwa nadana grupie gruboziarnistych skał iglastych składających się z granitu i bazaltu. Kamień często powstaje nad granicą zbiegających się płyt, gdzie płyta oceaniczna zagłębia się pod płytę kontynentalną.

w wyniku częściowego stopienia płyty oceanicznej powstaje magma bazaltowa, która wznosi się i wnika w skały granitowe płyty kontynentalnej. Tam magma bazaltowa miesza się z granitem lub topi skałę granitową, gdy wznosi się wzdłuż płyty kontynentalnej. W ten sposób powstaje stopiony materiał pośredni między bazaltem a granitem. Dioryt powstaje, gdy taki stopiony materiał krystalizuje się pod powierzchnią.

Skład

Kamień diorytowy składa się zwykle z bogatego w sód plagioklazu z mniejszą ilością hornblendy i biotytu. Zwykle zawiera bardzo mało kwarcu. Dzięki temu dioryt jest skałą gruboziarnistą z kontrastującą mieszanką czarnych i białych ziaren mineralnych.

Dioryty składają się głównie ze skaleni, plagioklazów, amfiboli i miki, czasami z niewielkimi ilościami ortoklazów, kwarcu lub piroksenu.

Skład chemiczny kamienia jest pośredni między gabro a granitem felsytowym.

Zastosowanie historyczne

Dioryt jest niezwykle ciężkim kamieniem, tak trudnym w obróbce, że starożytne cywilizacje (m.in Starożytny Egipt) wykorzystały koraliki z niego do obróbki granitu. Jego twardość pozwala jednak na dobrą obróbkę i polerowanie diorytu oraz zapewnia trwałość jego wyrobów.

Jednym ze stosunkowo powszechnych zastosowań diorytu są napisy. Kodeks Hammurabiego jest chyba najbardziej znanym z istniejących dzieł. Jest on wyrzeźbiony w steli o wymiarach 2,23 m w czarnym diorytcie. Oryginał tego dzieła można dziś oglądać w paryskim Luwrze. Zastosowanie diorytu w sztuce było bardzo ważne we wczesnych cywilizacjach bliskowschodnich, takich jak starożytny Egipt, Babilon, Asyria i Sumer. Kamień był tak cenny, że pierwsze wielkie imperium mezopotamskie (imperium akadyjskie) widziało jego zdobycie jako cel wypraw wojskowych.

Właściwości fizyczne diorytu

Właściwości fizyczne skał są wykorzystywane do identyfikacji ich rodzaju i poznania ich właściwości. Istnieją różne właściwości fizyczne diorytu, takie jak twardość, wielkość ziarna, odporność na ścieranie, porowatość, połysk, wytrzymałość, które określają go. Właściwości fizyczne skały diorytowej są kluczowe dla określenia jej struktury i zastosowania.

Twardość i wytrzymałość

Fizyczna właściwości kamienia Twardość diorytu zależy od jego powstania. Właściwości fizyczne skały odgrywają ważną rolę w określaniu jej zastosowań. Kamienie są klasyfikowane w skali twardości Mohsa, która ocenia je od 1 do 10. Kamienie o twardości 1-3 to skały miękkie, 3-6 to kamienie średnio twarde, a 6-10 to skały twarde. Twardość diorytu wynosi 6-7, natomiast jego wytrzymałość na ściskanie 225,00 N/mm². Dioryt jest nie tylko twardy, ale i plastyczny, co definiuje wysoka odporność na zużycie. Blask diorytu to oddziaływanie światła na jego powierzchnię. Dioryt jest kamieniem z połyskiem. Jego rozszczepienie jest niedostępne. Ciężar właściwy diorytu wynosi 2,8-3. Jest z natury nieprzezroczysty i ma udarność 2,1.

Dioryt i andezyt

To są podobne skały. Mają taki sam skład mineralny i występują w podobnych strefach geograficznych. Różnice dotyczą wielkości ziarna i szybkości chłodzenia. Dioryt krystalizuje się powoli w obrębie Ziemi. To powolne chłodzenie nadaje jej gruboziarnistość. Andesyt powstaje, gdy magma gwałtownie krystalizuje się na powierzchni Ziemi. To szybkie schłodzenie dostarcza skały z małymi kryształami.

Dolne zdjęcie kamienia diorytowego pokazuje okaz w takiej postaci, w jakiej może się on pojawić na polerowanej powierzchni roboczej, kamieniu licowym lub płytce podłogowej. W sklepie stolarskim lub z materiałami budowlanymi sprzedawany jest zazwyczaj jako "biały granit".

Dioryt i granodioryt

Granodioryt, skały średnio- i gruboziarniste to szereg najważniejszych intruzywnych skał magmowych. Składa się z kwarcu i różni się od granitu tym, że zawiera dodatkowy skaleń - plagioklaz. Jego inne składniki mineralne to hornblenda, biotyt i augit. Plagioklaz (andesyn) jest zwykle kryształami bliźniaczymi, czasami całkowicie zamkniętymi w ortoklazie. Granodioryt jest podobny do granitu pod względem powstawania i występowania, wyglądu fizycznego, składu mineralnego i tekstury. Ma ciemniejszą barwę ze względu na większą zawartość plagioklazu.

wykorzystanie

Na obszarach, gdzie dioryt występuje blisko powierzchni, jest on czasami wydobywany w celu wykorzystania jako kamień kruszony. Ma wytrzymałość, która korzystnie porównuje się z granitem. Jest stosowany jako podstawowy materiał do budowy dróg, budynków i parkingów; oraz do drenażu i kontroli erozji.

W przemyśle kamieniarskim dioryt jest często cięty na kamienie licowe, płytki. Wykonuje się z niego popielniczki, bloki, kostkę brukową, krawężniki i wiele innych wyrobów z kamienia. Kamień diorytowy jest sprzedawany jako "granit". Przemysł kamienia naturalnego używa nazwy "granit" dla każdej skały z widocznymi, splecionymi ziarnami skalenia. Ułatwia to rozmowy z klientami, którzy nie wiedzą, jak rozpoznać skały iglaste i metamorficzne.

Dioryt w sztuce

Dioryt jest trudny do rzeźbienia ze względu na swoją twardość, zmienny skład i duże uziarnienie. Z tych powodów nie jest ulubionym kamieniem rzeźbiarzy, choć był popularny wśród starożytnych przedstawicieli tego zawodu na Bliskim Wschodzie.

Dioryt ma zdolność do absorbowania lakieru i bywa cięty na kaboszony lub używany jako kamień szlachetny. W Australii dioryt z pięknymi różowymi plamkami skaleni został pocięty na kaboszony i nazwany "różowym zefirkiem".

Depozyty

Złoża diorytu są stosunkowo rzadkie. Złoża tej skały są rozsiane po całym świecie. Występują w takich krajach jak Wielka Brytania (Aberdeenshire i Leicestershire), Niemcy (Saksonia i Turyngia), Rumunia, Włochy (Sondrio, Guernsey), Nowa Zelandia (Półwysep Coromandel, Wyspa Stewart, Fiordland), Turcja, Finlandia, środkowa Szwecja, Egipt, Chile i Peru, ale także w amerykańskich stanach takich jak Nevada, Utah i Minnesota. Na Korsyce, śródziemnomorskiej wyspie należącej do Francji, znaleziono orbicularną (sferoidalną) odmianę diorytu, określaną jako "corsit" lub "napoleonit", odpowiednio od miejsca pochodzenia i francuskiego przywódcy.