Zającowe porządki: kilka ciekawostek o zającach i pika

Króliki należą do podrzędu ssaków. Obejmuje ona dwie rodziny: zające i rodzinę pika. Do tego rzędu należą zające, króliki i pika. Istnieje około 60 gatunków zajęcy. Choć mają ostre zęby, nie są znane jako gryzonie. Króliki mają małe rozmiary ciała i krótki ogon.

Podsumowanie historyczne

Osobną taksonomię dla tych ssaków zaproponował amerykański paleontolog i zoolog J. B. Reynolds.У. Gidley, który zauważył kilka specyficznych cech. Choć zające często porównywane są do gryzoni, historycznie bardziej prawdopodobne jest, że wyewoluowały z prymitywnych kopytnych.

Uważa się, że ich przodkowie żyli we wschodniej Azji.

Cechy opisowe

Zakon zajączków to zwierzę o krótkim kręgosłupie. Ich zęby, które stale rosną, mają budowę podobną do gryzoni, ale w przeciwieństwie do tych ostatnich mają dwie pary siekaczy zamiast jednej. Zające mają charakterystyczny układ kostnego podniebienia z poprzecznym mostkiem pomiędzy dwoma rzędami trzonowców. Żołądek ma 2 komory, z których jedna służy do fermentacji bakteryjnej, a druga do przetwarzania pokarmu za pomocą enzymu zwanego pepsyną. Króliki nie mają kłów, a ich siekacze i trzonowce są oddzielone diastemą.

Rodziny fauny zajęczej - zające i pika - zające.

Siedlisko, rozmieszczenie i rozród

Żyją na lądzie i nie pływają dobrze. Znajdziesz je w lasach, stepach i tundrze. Jedni wolą otwarte tereny, inni czają się w zaroślach. Mogą prowadzić samotny tryb życia lub gromadzić się w grupach poprzez zagrzebywanie się w ziemi. Rodzina królików jest rozpowszechniona na całym świecie, dzięki człowiekowi. Choć nie zamieszkiwały wcześniej Ameryki Południowej, Madagaskaru czy Australii, są często endemitami zamieszkującymi lasy, stepy i tundrę. W dzisiejszej Australii zające są prawdziwym problemem, gdyż z braku wrogów i dobrego siedliska wtargnęły na cały kontynent.

Dieta zająca obejmuje korę drzew, liście, trawę. Można też uwzględnić jagody, paprocie i porosty. Czasami zjadają własny kał (koprofagi), aby uzupełnić zapas białek rozkładających włókno w jelicie ślepym.

Zające charakteryzują się szybkim rozmnażaniem i wysoką płodnością. Niektóre zakopują się, by chronić swoje młode. Młode rodzą się zwykle ślepe, nagie i bezradne i pozostają w takim stanie przez kilka tygodni. W większości przypadków potomstwo po kilku godzinach jest widzące, dojrzewające i zdolne do samodzielnego poruszania się.

Pika ma niską płodność. Po ich urodzeniu mija około roku, zanim młode staną się dojrzałe płciowo.

Chronienie się przed niebezpieczeństwem

Zające są bezbronne i mają dużą liczbę wrogów, więc muszą się bronić. Uszy impali są doskonałym lokalizatorem, umożliwiającym wychwycenie podejrzanych dźwięków na dużych odległościach. Gdy usłyszą hałas, biegną do schroniska, gdzie czekają przez jakiś czas. Ważną rolę odgrywa również budowa oczu. Są one ustawione w taki sposób, aby ich właściciel mógł widzieć z boku, a nawet z tyłu bez konieczności odwracania głowy. Ponadto tylne nogi zajęcy są przystosowane do szybkiego biegu i pozwalają im osiągać prędkość do 80 km/h, dzięki czemu mogą uciekać przed drapieżnikami.

Skóra zajęcy jest słaba i łatwo odkleja się od ciała, więc jeśli przeciwnikowi uda się podbiec do zająca i złapać go zębami, to oderwie tylko kilka skrawków futra, podczas gdy zając będzie mógł dalej biec.

Drapieżniki mają również trudności z wyczuciem zajęcy, ponieważ mają one słabo rozwinięte gruczoły skórne. Z tego powodu nie mogą regulować ciepłoty ciała i przegrzewają się. Jedyne, co ich ratuje, to uszy: przepływająca przez nie krew błyskawicznie się ochładza.

Głównymi wrogami zajęcy są lisy, bobki i sowy.

Zając

Jest to rodzina zającowatych, do której należą zające i króliki. W sumie około 30 gatunków, w tym 2 kopalne. Jednym z nich jest gigantyczny zając Menorca, który żył na wyspie Menorca ponad 5 milionów lat temu i ważył 12 kilogramów.

Występuje na wszystkich obszarach tej rodziny, z wyjątkiem Antarktydy.

Pika

Rodzaj ssaków z gałęzi pika w rodzinie zającowatych. Występuje tu 31 gatunków. Swoją nazwę zawdzięczają osobliwym dźwiękom, które wydają. Jest to ich sposób ostrzegania lub komunikowania się z bliźnimi o zagrożeniach.

Z wyglądu przypominają chomiki. Mają niewielkie rozmiary ciała, krótkie nogi i prawie niezauważalny ogon. Ich uszy są zaokrąglone i również niewielkie. Wąsy Pika są bardzo długie. Ich futro jest brązowe w lecie i szare w zimie.

Zjadają trawy i liście z krzewów i krzewinek.

Aktywny w ciągu dnia i o zmierzchu. Lubią siedzieć na kamieniach lub pniakach, ale uciekają, gdy usłyszą w pobliżu jakikolwiek hałas. Podczas badania terenu wolą opierać się przednimi kończynami o pniak, ale nie prostują się tak jak zające.

Hibernuje, ale woli przechowywać jedzenie z wyprzedzeniem. Ich aktywność zmniejsza się podczas złej pogody, deszczu. Również pika euroazjatycka lubi suszyć trawę przed wejściem do swoich nor. Czasami kradnąc sobie nawzajem zapasy. Preferuje chłodne klimaty.

Euroazjatyckie pika żyją w rodzinach i wspólnie gromadzą pożywienie, ostrzegając się nawzajem przed zbliżającym się niebezpieczeństwem.

Rozmnażają się raz w roku i są monogamiczne.

Ich futro jest słabe, więc nie ma wartości dla działalności gospodarczej.

Głównie w Azji. Niektóre gatunki można spotkać w Ameryce Północnej i Europie. Zamieszkują zarówno otwarte góry, jak i tereny kamieniste.

W Rosji występuje siedem gatunków pika. Przeważnie w Ałtaju, Transbaikalii, Orenburgu.