Nabój 9x21: zdjęcie, opis, charakterystyka

Zapewne każdy, kto interesuje się tematyką broni palnej, słyszał o naboju pistoletowym 9x21. Była to naprawdę udana amunicja - jedna z zaledwie kilku opracowanych w ostatnich dekadach. Niektórzy eksperci nie mają nawet wątpliwości, że amunicja ta ma przyszłość i w ciągu najbliższych kilku lat wyprze przestarzałe 9x18, opracowane ponad pół wieku temu.

Historia tworzenia

W latach osiemdziesiątych pancerze stały się powszechne w wielu głównych armiach świata. Okazały się one bardzo skuteczne i dlatego powszechnie wchodziły w skład wyposażenia żołnierzy. Konwencjonalny nabój 9x18 mm używany przez pistolety i karabiny maszynowe okazał się wobec nich nieskuteczny.

Ministerstwo Obrony Narodowej postanowiło więc opracować nową amunicję, zdolną do skutecznego przebicia na dalekim dystansie co najmniej pancerza pierwszej lub drugiej klasy. W efekcie w 1992 roku opracowano nabój 9x21. Szybko zyskał popularność i wykazał się doskonałą penetracją w lekkim pancerzu. W połączeniu z dużą energią i prędkością kagańca zyskała uznanie - w kolejnych latach opracowano kilka rodzajów broni na tę zupełnie nową amunicję.

Cechy rundy

Jak wspomniano wyżej, nowa amunicja została zaprojektowana specjalnie do rażenia celów chronionych przez pancerz. Testy wykazały, że był on również skuteczny przeciwko pojazdom i wrogom przyjmującym osłony.

Wymiary naboju 9x21 różniły się dość znacznie od znanego naboju 9x18, który stanowił podstawę do opracowania nowej amunicji. Na początek znacznie zmniejszono kaliber pocisku z 9,27mm do 9,05mm. Również nabój był znacznie dłuższy, z 24,8 mm do 32,7 mm. Umożliwiło to gwałtowne zwiększenie energii pocisku. Sprawdzona amunicja 9x18 wykazywała co najwyżej 500 dżuli energii, podczas gdy nowsza amunicja osiągała 638 dżuli. Było to w zupełności wystarczające do przebicia pancerza drugiej klasy ochronnej na odległość 100 metrów! I nawet potężny amerykański nabój nie mógł tego zrobić .44 Magnum.

Dodatkowo użyto specjalnego pocisku - miał on stalowy rdzeń poddany obróbce termicznej o zwiększonej penetracji. W ten sposób pojawił się nabój SP-10. Cechowała go nie tylko doskonała penetracja, ale także niska masa pocisku wynosząca zaledwie 6,7 grama. Zapewniało to doskonałą zdolność do określania zasięgu i możliwość brania niewielkich poprawek na dużych odległościach podczas strzelania z pistoletu podwodnego.

Walka z rykoszetami

Jednak zwiększona moc kartridża doprowadziła do powstania nowego problemu. Podczas strzelania w pomieszczeniach zamkniętych gwałtownie wzrastało prawdopodobieństwo rykoszetów. A pistolety i karabiny maszynowe są używane głównie w pomieszczeniach. Jak może strzelać, skoro pocisk trafiający w przeszkodę może trafić w strzelca lub osobę trzecią??

Specjalnie dla tego przypadku opracowano nową amunicję - SP-11. Był to w zasadzie ten sam nabój 9x21mm, ale z bardziej miękkim pociskiem. Bryłki ołowiu odkształcały się przy zderzeniu z twardymi przedmiotami, dzięki czemu rykoszety były praktycznie niemożliwe. Runda ta nie mogła przebić pancerza o drugiej klasie ochrony, ale doskonale radziła sobie z pierwszą klasą. Zastosowanie ołowiu doprowadziło do tego, że masa pocisku wynosiła 8 gramów.

Ekspansywna kula

Po wstępnych testach okazało się, że nabój SP-11 był dość skuteczny, ale stracił swoją początkową główną przewagę. Postanowiono więc kontynuować prace. Nie udało się jednocześnie odzyskać penetracji i prawdopodobieństwa rykoszetu. Powstał jednak ekspansywny wkład SP-12. Był również dość skuteczny przeciwko pancerzom pierwszej klasy, ale ujawniał się również po trafieniu w ciało przeciwnika. Dzięki temu udało się osiągnąć dwie rzeczy naraz. С jedna strona - Wróg dostałby naprawdę paskudną ranę, zdolną spowodować śmierć nawet w ręce czy nodze. Z drugiej strony, całkowicie eliminował możliwość przebicia jego ciała z konsekwentnym uszkodzeniem ciała osób trzecich.

Ale ten pocisk był trochę podstępny. Początkowo zdecydowano się na użycie tylko pocisku semi-hollow point. Później uznano, że ekspansywne zagłębienie znacznie zwiększa efekt. Ale przyniosło to kolejny problem - balistyka pocisku zmieniła się dramatycznie. Chociaż waga ślimaka wróciła do 6,7 grama, zmiana kształtu oznaczała, że strzelec musiał dokonać unikalnych regulacji z każdą inną amunicją. Oczywiście, to jest nie do przyjęcia. W efekcie problem został rozwiązany - pocisk otrzymał specjalną plastikową końcówkę. Nie wpłynęło to na wagę, a dzięki zamknięciu tępego szlifu opływowość pocisku została znacznie poprawiona, więc cel został osiągnięty.

Broń przeznaczona na amunicję

Oczywiście, gdy pojawiła się ta nowa amunicja, uruchomiono programy mające na celu opracowanie dla niej odpowiedniej broni.

Pierwszym udanym modelem był legendarny SR-1 "Gürza", przyjęty przez siły specjalne. Został opracowany w latach 1993-1996 i od razu trafił do produkcji. Oprócz kilku innych zalet, posiadał on magazynek o dużej pojemności, mogący wystrzelić aż 18 naboi.

Kilka lat później pojawił się SR-2 "Heather" - Bardzo udany pistolet podręczny, mały i lekki, ale nadal zdolny do zabijania celów w zasięgu do 200 metrów.

Wreszcie ostatnim udanym opracowaniem przyjętym do służby był pistolet "Boa", opracowany w 2016 r. Niewielka waga, duży zasięg widzenia i 18-nabojowy magazynek czyniły z niego znakomitą broń.

Co ważne, w tej broni można doskonale wykorzystać każdą amunicję 9x21 - SP-10, SP-11, SP-12 i inne.

Izraelski IMI

Często odnosząc się do niezwykłego kalibru 9x21mm, niektórzy eksperci twierdzą, że został on opracowany w Izraelu jeszcze w połowie lat osiemdziesiątych. Mylą jednak rosyjski rozwój z izraelską amunicją 9x21 IMI. Tak, taka amunicja istnieje.

Jednak długość wkładu jest znacznie mniejsza - tylko 29,75. I nie ma wybitnej zdolności do przebijania pancerza. Ponadto energia pocisku wynosi od 520 do 570 dżuli - w zależności od użytej broni. Przypomnijmy, że rosyjski 9x21 osiąga 635 dżuli. Produkowany głównie na eksport do Włoch, gdzie amunicja 9x19 jest zakazana do użytku przez cywilnych strzelców.

Wniosek

Tym samym nasz artykuł dobiega końca. Teraz znasz już wszystkie podstawowe cechy naboju 9x21 milimetrów. Poznali również jego historię i główne odmiany.