Druga duma państwowa: struktura, deputowani, ciekawostki

Druga Duma Państwowa została utworzona w Federacji Rosyjskiej w 1995 r. Były to drugie w historii kraju demokratyczne wybory do niższej izby Zgromadzenia Federalnego od czasu upadku Związku Radzieckiego. Jej kadencja rozpoczęła się 17 grudnia 1995 r. i zakończyła 18 stycznia 2000 r. Sesje odbywały się od stycznia 1996 r. do grudnia 1999 r.

Wybory

Wybory do drugiej Dumy Państwowej odbyły się 17 grudnia. Duże zainteresowanie wzbudziły struktury i stowarzyszenia społeczno-polityczne. Wzięło w nim udział łącznie 69 kandydatów bloki lub strony. 43 udało się uzyskać oficjalną rejestrację w Centralnej Komisji Wyborczej.

Wybory do drugiej Dumy Państwowej Federacji Rosyjskiej odbyły się w systemie mieszanym. W sumie w jednym federalnym okręgu wyborczym startowało około pięciu tysięcy siedmiuset kandydatów, walcząc o 225 miejsc. Pozostałe 225 mandatów zostało rozdzielonych w jednomandatowych okręgach wyborczych. Około dwóch tysięcy sześciuset kolejnych osób zostało nominowanych.

Partie i stowarzyszenia musiały pokonać pięcioprocentowy próg, aby dostać się do parlamentu.

Według oficjalnych danych frekwencja wyniosła prawie 65%. W liczbach bezwzględnych pojawiło się prawie sto siedem i pół miliona osób, co oznacza wzrost o jeden i ćwierć procenta w porównaniu z pierwszymi wyborami sprzed dwóch lat. Jednocześnie 2,8% wyborców zagłosowało przeciwko wszystkim kandydatom, a prawie dwa procent obywateli zepsuło swoje karty do głosowania.

Wyniki

Tylko cztery partie zdołały przekroczyć pięcioprocentowy próg na listach partyjnych do drugiej Dumy Państwowej.

W sumie 26 z 43 stowarzyszeń i partii wyborczych nie uzyskało nawet jednego procenta głosów. Wśród nich znaleźli się tak oryginalni uczestnicy jak Partia Miłośników Piwa (0,62%), blok Juna (znana uzdrowicielka Evgenia Davitashvili, 0,47%), partia "Sprawa Piotra Wielkiego" (0,21 %).

Wśród tych, którzy wypadli stosunkowo dobrze, ale mimo to nie dostali się do parlamentu, znalazł się ruch "Derzhava", , którą prowadził Rutskoi. Udało mu się uzyskać około 2,5 % głosów. Kongres Wspólnot Rosyjskich Skokowa, Lebiediewa i Głazowa, blok wyborczy, uzyskał ponad cztery procent "Komuniści - Robotnicza Rosja - Za Związek Radziecki", strona "Kobiety Rosji".

W efekcie czwarte miejsce w głosowaniu na drugą Dumę Państwową zajęli m.in "Yabloko", z prawie siedmioma procentami głosów. Pierwszą trójkę uzupełnił blok "Naszym domem jest Rosja" Z Czarnomyrdinem na czele (10,1%), a LDPR na drugim miejscu z wynikiem 11,1%.

Przekonujące zwycięstwo odniosła Komunistyczna Partia Federacji Rosyjskiej. Ponad 22% wyborców oddało karty do głosowania na rzecz zwolenników Giennadija Ziuganowa. To było prawie 15,5 mln osób.

Sytuacja w okręgach jednomandatowych

Inaczej wyglądała sytuacja w okręgach jednomandatowych. Komuniści zdobyli najwięcej mandatów - 58. Ale na drugim miejscu znaleźli się członkowie Agrarnej Partii Rosji, którzy otrzymali tylko 3,8% głosów według listy. Otrzymali oni 20 miejsc w parlamencie. Trzecią była impreza "Yabloko", która była w stanie wystawić 14 własnych kandydatów. Podział mandatów w okręgach jednomandatowych wyglądał następująco: 10 dla bloku "Naszym domem jest Rosja", po 9 od "Demokratyczny wybór Rosji" i bloc "Władza dla ludzi!". 5 kandydatów z Kongresu Wspólnot Rosyjskich; po 3 z każdego z ruchów "Kobiety Rosji" и "Idź Rosjo!" i blok Iwana Rybkina, 2 miejsca w Dumie zdobył blok "Pamfilova - Gurov - Vladimir Lysenko".

Ostatecznie zwyciężyli po jednym kandydacie z LDPR, PRES, Partii Samorządu Robotniczego. Bloki Stanislav Govorukhin, Niezależni, "89 regionów Rosji", "Komuniści - Trudnaja Rossija - Za Związek Radziecki", "Wspólna sprawa", "Moja Ojczyzna", "Unia Pracy", Transformacja Ojczyzny".

Podsumowując, komuniści zdobyli 157 miejsc w parlamencie, a blok zajął drugie miejsce "Naszym domem jest Rosja" z 55 mandatami, 51 dla LDPR, 45 dla "Yabloko".

Jak głosowały regiony?

Podział głosów na regiony po raz kolejny pokazał, że pewne partie i ruchy mają obszary i republiki, w których tradycyjnie zdobywają dużo głosów.

Na przykład w Osetii Północnej komuniści zdobyli prawie 52% głosów, a w obwodach kemerowskim, orelskim i tambowskim ponad 40%. Również w republikach Dagestanu, Adygei i Karaczaju-Czerkiesji. KPRF poniosła jednak porażkę w Inguszetii i Jamało-Nienieckim Okręgu Autonomicznym, gdzie otrzymała nieco ponad 5% głosów.

LDPR uzyskała najznakomitszy wynik w obwodzie magadańskim, otrzymując ponad 22%. W Dagestanie zwolennicy Władimira Żyrinowskiego nie osiągnęli nawet poziomu 1%.

Blok "Naszym domem jest Rosja" odniósł osuwające się zwycięstwo w Czeczenii z wynikiem ponad 48%, a w Inguszetii na ruch Czarnomyrdina oddano ponad 34% głosów. Najgorzej wypadły regiony Primorye i Kemerowo oraz Amur - około 3,5%.

Strona "Yabloko" zdobył ponad 20% na Kamczatce, wygrał wybory w Petersburgu z 16%. W tym samym czasie w Dagestanie partię Jawlińskiego poparło zaledwie 0,5% wyborców.

Agrarna Partia Rosji odniosła sukces w Agińskim Buriackim Okręgu Autonomicznym, zdobywając ponad 32%.

W pierwszej i drugiej Dumie Państwowej największe zainteresowanie wyborami wykazały bloki i ruchy społeczno-polityczne. W żadnych innych wyborach we współczesnej Rosji nie było tylu uczestników.

Prace parlamentarne

Prace drugiej Dumy Państwowej okazały się dość owocne. W sumie deputowani ludowi przyjęli ponad tysiąc ustaw federalnych. Druga Duma Państwowa ratyfikowała ponad dwieście innych projektów, w tym umowy i traktaty dwustronne, konwencje międzynarodowe itp. W trakcie kadencji prac parlamentarnych rozpatrzono łącznie 1 730 projektów ustaw.

Analizując działalność posłów, skupiono się zwłaszcza na kwestiach społecznych i polityce zagranicznej. Uchwalone federalne ustawy konstytucyjne - o rządzie federalnym, sądownictwie, sądach wojskowych, ombudsmanie i rzeczniku praw obywatelskich - odegrały ważną rolę w pracy. Uchwalono także kodeks budżetowy, pierwszą część ordynacji podatkowej oraz drugą część kodeksu cywilnego.

Ustawy gospodarcze, rozpatrywane podczas drugiego czytania przez Dumę Państwową, a następnie zatwierdzone w ostatnim czytaniu, miały na celu nadanie państwu uprawnień do ingerencji w gospodarkę na wszystkich szczeblach. Miały one na celu głównie zwiększenie wydatków rządowych. Wiele z tych decyzji miało charakter polityczny, w oczekiwaniu na publiczne oburzenie.

Przetasowania w kancelarii premiera

Podczas drugiej konwokacji parlamentu doszło do największej liczby dymisji i nominacji premierowskich. W sierpniu 1996 roku potwierdzono na to stanowisko Wiktora Czernomyrdina, który wcześniej pełnił funkcję prezesa Rady Ministrów o podobnej funkcji, która została zniesiona.

W kwietniu 1998 roku z inicjatywy prezydenta Borysa Jelcyna na czele rządu stanął młody Siergiej Kirijenko. Miał wtedy zaledwie 35 lat.

Po niewywiązaniu się z umowy Kirijenko został zwolniony, a deputowani zatwierdzili na jego miejsce Jewgienija Primakowa. Pół roku później zastąpił go Siergiej Stiepaszyn, a kilka miesięcy później Władimir Putin.

Próba impeachmentu

Największym skandalem w drugiej Dumie była próba odwołania prezydenta Jelcyna.

Lewicowa opozycja zarzuciła głowie państwa zniszczenie ZSRR, zrównanie z ziemią Rady Najwyższej i Zjazdu Deputowanych Ludowych w 1993 roku, rozpętanie wojny w Czeczenii, osłabienie bezpieczeństwa i zdolności obronnych państwa, ludobójstwo Rosjan i innych narodów zamieszkujących terytorium Rosji.

Posłowie musieli zdobyć 300 głosów, aby podać się do dymisji. Każdy punkt był głosowany osobno, ale komuniści zostali pokonani. Większość deputowanych ludowych poparła oskarżenie o wojnę w Czeczenii. Ale nawet w tej kwestii oddano tylko 283 głosy.

Mówca

Komunista Gennadij Seleznev został wybrany na przewodniczącego Dumy Państwowej. Urodził się w obwodzie swierdłowskim w 1947 roku. Był zastępcą pierwszej konwokacji.

Pracował jako redaktor naczelny gazety "Komsomolskaja Prawda", "Prawda", "Dokument dla nauczyciela". W 2002 roku założył lewicową Partię Odrodzenia Rosji, która wystartowała w wyborach w 2003 roku, zdobywając 1,88% głosów.

Prominentni zastępcy

Jak wiadomo, jeśli ktoś ma talent, to może się on przejawiać w różnych dziedzinach. Wśród członków Dumy Państwowej drugiej konwokacji było sporo znanych osobistości.

Wśród nich są m.in. przyszły laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki Zhores Alferov, reżyser filmowy Stanisław Govorukhin, piosenkarz Iosif Kobzon, dziennikarz i prezenter telewizyjny Aleksander Nevzorov, kosmonauta German Titov, pierwszy człowiek, który chodził w przestrzeni kosmicznej, oraz okulista i mikrochirurg Światosław Fiodorow. Nawet jeden z liderów tambowskiej zorganizowanej grupy przestępczej Michaił Głuszenko, który w 1998 roku zorganizował zabójstwo innej deputowanej Dumy Państwowej tego zwołania, Galiny Starowojtowej.