Pegylowane interferony: rodzaje, skład, właściwości, wskazania i przeciwwskazania

Pegylowane interferony są syntetyzowane z konwencjonalnych interferonów poprzez ich modyfikację. Otrzymany produkt ma ulepszone właściwości, które są wykorzystywane w leczeniu chorób wirusowych (głównie zapalenia wątroby). Istnieją 2 główne rodzaje tych leków. Najczęściej stosuje się je razem z rybawiryną i inhibitorem proteazy NS3/4A.

Miejsce przeznaczenia

Pegylowane interferony są produkty lecznicze działanie przeciwwirusowe, wpływ na układ odpornościowy człowieka. Inne nazwy to peginterferony, peg-IFN. Przedrostek "peg" pochodzi od skrótu "glikol polietylenowy". Jego cząsteczki są dodawane do zwykłego interferonu w celu zwiększenia czasu ekspozycji substancji czynnej w organizmie.

Pegylowane preparaty interferonu mają następujące zalety w porównaniu do ich standardowych wersji

• Większa skuteczność (potwierdzona klinicznie);
• możliwość zmniejszenia liczby wstrzyknięć (ze względu na wydłużony okres półtrwania);
• wyższa stabilność substancji czynnej;
• mniej działań niepożądanych (reakcje alergiczne i niepożądana immunogenność).

Technologia pegylowanego interferonu została po raz pierwszy opisana w 1977 roku. Wcześniej uważano, że białka mogą być wbudowane w strukturę tylko związków małocząsteczkowych. Duża masa cząsteczkowa zmodyfikowanych interferonów powoduje jednak istotną wadę tych leków - trudną eliminację z organizmu. Najczęściej wydalany przez nerki i z kałem.

Polidyspersyjność (połączenie cząsteczek, różniących się ilością i lokalizacją przyłączenia glikolu polietylenowego) i duża objętość dystrybucji w organizmie upośledzają filtrację substancji przez nerki. Usprawnienie procesu pegylacji jest więc obiecującym kierunkiem rozwoju technologii tych leków. Historia wykorzystania zmodyfikowanych interferonów w medycynie liczy sobie około 10 lat.

Rodzaje

W praktyce terapeutycznej stosowane są następujące leki z tej grupy:

• 2 rodzaje modyfikacji alfa (pegylowany interferon alfa-2a i 2b). Preparaty wykonane na ich bazie charakteryzują się odmienną budową chemiczną. Nie ma między nimi zasadniczej różnicy. Pegylowany interferon alfa ma większą masę cząsteczkową (około 40 kDa) niż drugi typ. Charakteryzuje się zatem bardziej długotrwałym działaniem.
• Beta peg-IFN. Pegylowany interferon beta jest lekiem nowej generacji. Są one wykorzystywane w leczeniu stwardnienia rozsianego. Substancja jest przygotowywana metodą biotechnologii rekombinowanego białka, z wykorzystaniem kultury komórkowej, które jest izolowane z jajników chomików. Dokładny mechanizm działania substancji czynnej nie jest znany. Polega na stymulacji cząsteczek polipeptydów przeciwzapalnych i supresji cząsteczek polipeptydów prozapalnych.

Według najnowszych badań medycznych najlepszą skuteczność przeciwwirusową wykazuje łączne podawanie obu interferonów alfa, a także jednoczesne podawanie "Ribavirin".

Formuła i warunki przechowywania

Pegylowany interferon alfa 2b i 2a są dostępne na rosyjskim rynku farmaceutycznym jako 4 leki:

• "Pegasys (produkowany przez firmę Roche, Szwajcaria). Roztwór do wstrzykiwań podskórnych, przejrzysty lub jasnożółty. Gotowe do użycia w 180 (135) mikrogramowych strzykawkach. Urządzenie zawiera 1 lub 4 strzykawki.
• "Pegintron" (Schering-Plough Pharmaceutical Corporation, USA). Dostępne jako dwukomorowa strzykawka typu pen, jedna komora zawiera suchy liofilizat, druga komora zawiera rozpuszczalnik.
• "PegAltevir (BioProcess, Rosja). Opakowanie zawiera 2 fiolki - jedną z substancją czynną w postaci białego proszku i jedną z rozpuszczalnikiem.
• "Algeron" (produkowany przez Biocad, międzynarodową firmę innowacyjną). Bezbarwny lub żółtawy roztwór. Opakowanie zawiera 1 lub 4 strzykawki.

Wszystkie produkty muszą być przechowywane i transportowane w temperaturze otoczenia +2 w ciemnym miejscu...+8 °С. Pierwsze trzy leki z listy mają termin przydatności do użycia 3 lata, a ostatni - 2 lata.

Właściwości

Główne właściwości pegylowanych interferonów są następujące:

• hamowanie aktywności i namnażania się wirusa poprzez wpływ na mechanizm transkrypcji genów;
• substancja czynna jest wykrywana we krwi człowieka po 3-6 godzinach, a jej maksymalny poziom jest osiągany w 3-4 dniu;
• Łagodniejszy wzrost stężenia we krwi w wyniku opóźnionego uwalniania leku
• substancja czynna gromadzi się głównie we krwi i w funkcjonalnie czynnych komórkach wątroby;
• Okres półtrwania eliminacji wynosi odpowiednio 80 i 160 godzin po podaniu dożylnym i podskórnym (4 godziny dla standardowego interferonu);
• Cząsteczki Peginterferonu-alfa 2b są mniejsze, dzięki czemu aktywniej przenikają do krwi obwodowej, węzłów chłonnych, nerek i innych narządów;
• wydalanie odbywa się głównie przez nerki.

Ze względu na wydłużony okres półtrwania tych substancji w organizmie człowieka, liczba wstrzyknięć wymaganych w ciągu tygodnia zmniejsza się z 3 (dla standardowego interferonu) do 1 (dla wersji pegylowanej). Jednocześnie duża ilość związanych cząsteczek zmniejsza aktywność biologiczną produktu. I tak peginterferon alfa 2b posiada 37% standardowego niepegylowanego interferonu, natomiast modyfikacja alfa 2a - 7%.

Skład

Skład preparatów pegylowanego interferonu przedstawiono w poniższej tabeli.

Pegylowane interferony: wskazania

Peginterferon alfa jest zalecany w leczeniu zapalenia wątroby:

• Typ B - w pozytywny i negatywny antygen WZW B anty-HBe, podwyższone stężenie enzymu aminotransferazy alaninowej we krwi, zapalenie, zwłóknienie i inne uszkodzenia wątroby;
• Typ C - dla pacjentów z marskością wątroby lub bez, HIV.

Leki mogą być stosowane zarówno w monoterapii, jak i w połączeniu ze sobą i innymi lekami przeciwwirusowymi.

Specjalne zastosowanie

Leczenie pegylowanymi interferonami ma następujące cechy szczególne:

• "Pegasys - wstrzykiwany w udo lub brzuch raz na 7 dni. Czas trwania leczenia: 48 tygodni.
• "Algeron, PegAltevir wstrzykiwany podskórnie w udo lub ścianę brzucha. Konieczna jest zmiana miejsca stosowania. Zastrzyk podawany jest raz w tygodniu i powinien być podany przed pójściem spać. Czas trwania leczenia jest taki sam jak w przypadku poprzedniego leczenia. W przypadku braku wczesna odpowiedź wirusologiczna (EVR) po 12 tygodniach lub RNA wykryte po 24 tygodniach, przerwać leczenie. Dla każdego genotypu wirusa opracowano inny schemat postępowania.
• "Pegintron® jest wstrzykiwany podskórnie, przez 24-52 tygodnie i 6 miesięcy odpowiednio dla wirusowego zapalenia wątroby typu B i C. Aby zmniejszyć ból miejsce wstrzyknięcia Zmiana. Jeśli po zakończeniu kursu leczenia nadal wykrywa się RNA, terapię należy przedłużyć o kolejne sześć miesięcy. W przypadku ponownego stwierdzenia patogenu przerwać leczenie.

Dawki podawane są zgodnie z zaleceniami. Oblicza się ją na podstawie masy ciała pacjenta oraz schematu leczenia - podwójnego (z rybawiryną), potrójnego (z rybawiryną i inhibitorem proteazy NS3/4A) lub monoterapii. "Ribawirynę należy przyjmować codziennie z jedzeniem. Lek należy stosować wyłącznie zgodnie z zaleceniami i pod nadzorem lekarza.

Przeciwwskazania

Terapia pegylowanymi interferonami nie jest wskazana w następujących stanach chorobowych:

• ciąży i laktacji (ze względu na brak badań dotyczących wydalania leku z mlekiem i jego wpływu na płód);
• Nadwrażliwość na składniki leku;
• zdekompensowana marskość wątroby;
• zapalenie wątroby o charakterze autoimmunologicznym;
• Cukrzyca w dekompensacji;
• Poniżej 18 lat (w przypadku terapii potrójnej i monoterapii) oraz poniżej 3 lat (w przypadku terapii podwójnej);
• nieprawidłowości choroba tarczycy (niedobór i nadmiar jego hormonów).

Należy zachować ostrożność podczas stosowania tych leków u pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, chorobami nerek i układu krążenia, chorobami autoimmunologicznymi oraz podczas przyjmowania leków o działaniu mielotoksycznym (hamujących czynność krwiotwórczą szpiku kostnego).

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane (u 20-30% pacjentów) przy stosowaniu tych leków to:

• ogólne osłabienie;
• wzrost temperatury ciała;
• ból głowy;
• zaburzenia snu;
• drażliwość;
• depresja.

Leki nie są stosowane u 10-14% pacjentów z powodu nietolerancji.

Inne możliwe działania niepożądane obejmują:

• Neutropenia (stan zagrażający życiu), który liczba neutrofilów we krwi);
• mdłości; wymioty;
• biegunka;
• bóle stawów i mięśni;
• swędzenie skóry;
• wypadanie włosów;
• Zwiększone ciśnienie krwi;
• tachykardia;
• zahamowanie wzrostu i rozwoju u dzieci i młodzieży;
• poważny zaburzenia psychiczne (myśli samobójcze, mania, zaburzenie dwubiegunowe i inne).