Najbardziej znani kompozytorzy zsrr

Sztuka muzyczna ZSRR była ściśle związana z tradycjami przeszłości. Muzyka tego okresu kontynuuje i rozwija postępowe cechy dziedzictwa artystycznego: obywatelskość, uwagę i szacunek dla kultur, demokrację, wierność prawdzie życia, humanizm. Jednocześnie sztuka ta inspirowana jest nowymi ideami partyzantki, budowy społeczeństwa komunistycznego i świadomej rewolucyjnej przemiany świata. Muzyka i kompozytorzy byli aktywnie zaangażowani w życie duchowe społeczeństwa.

Muzyka akademicka

Muzyka operowa, klasyczna i symfoniczna w Związku Radzieckim rozwijała się od rewolucyjnych eksperymentów lat 20. do stylu akademickiego okresu stalinowskiego. Na liście radzieckich kompozytorów, którzy tworzyli w gatunku klasycznym, znajdują się m.in. Siergiej Prokofiew, Georgij Swiridow, Aram Chaczaturian, Dymitr Kabalewski, Dymitr Szostakowicz Kara Karajew.

System ogólnie dostępnej edukacji muzycznej umożliwił pojawienie się także innych utalentowanych postaci. W latach 60. zaczęli się na przykład pojawiać kompozytorzy związani z ruchami awangardowymi. Wśród nich są Alfred Schnittke, Galina Ustvolskaya, Nikolai Karetnikov.

Radziecka muzyka filmowa

Melodie i piosenki często zdobywały popularność dzięki kompozycjom do popularnych filmów. Takie utwory tworzyli również "poważni" kompozytorzy ZSRR, np. S. Szostakowicz. Prokofiew napisał muzykę do historycznych eposów Eisensteina. Muzyka do filmów G. Aleksandow napisał Isaaka Dunajewskiego, który pracował w wielu gatunkach od formalnych marszów po fantazyjny jazz.

"Erę stagnacji" sygnalizowało pojawienie się w ZSRR nowej generacji kompozytorów. Nazwiska Aleksandra Zatsepina ("Więzień Kaukazui inni", "Iwan Wasiliewicz zmienia zawód", "Diamentowe ramię") oraz przez Makaela Tariverdieva ("Siedemnaście chwil wiosny", "Ironia losu..."), Władimir Daszkiewicz ("Sherlock Holmes"), Maksym Dunajewski ("Mary Poppins, "Do widzenia!", "The Gardemarines, śmiało!") i inne.

Muzyka elektroniczna stała się popularna w latach 70. Pionierem radzieckiej muzyki elektronicznej był kompozytor filmowy Eduard Artemiev, najbardziej znany z filmów science-fiction w reżyserii Andrieja Tarkowskiego. Co ciekawe, jego kompozycje z gatunku Ambient (styl oparty na modulacjach barwy dźwięku) pojawiły się zanim termin ten został ukuty w 1978 roku.

Osobną kategorię stanowiły piosenki z kreskówek i filmów dla dzieci, które były napisane do łatwych do zapamiętania melodii. Do znanych radzieckich kompozytorów piszących dla dzieci należeli Aleksiej Rybnikow ("O Czerwonym Kapturku", "Przygody Buratina"), Grigorij Gładkow ("Plastelinowa wrona"), Giennadij Gładkow ("Jak lew i żółw śpiewali piosenkę", "Muzykanci z Bremy") i inni.

Siergiej Prokofiew

Symfoniczna opowieść Sergiusza Prokofiewa "Piotruś i wilk", melancholijna VII Symfonia oraz balet "Romeo i Julia" znalazły się na liście światowych arcydzieł. Przyszły radziecki kompozytor po raz pierwszy zasiadł do fortepianu w wieku pięciu lat. Wychowywała go matka, która dobrze grała na fortepianie, więc zaczęła szkolić dziecko w obsłudze instrumentu. To ona nagrała utwory Sergiusza Prokofiewa dla dzieci. W wieku dziesięciu lat miał już imponującą listę kompozycji, w tym dwie opery.

Jako nastolatek utalentowany młodzieniec wyjechał do Petersburga i wstąpił do konserwatorium, które ukończył jako pianista, kompozytor i organista. Po rewolucji udał się do Japonii, by tam starać się o zgodę na wyjazd do Stanów Zjednoczonych. W Ameryce i Europie zaczął koncertować, wykonując własne utwory. Sergiusz Prokofiew wszędzie odnosił wielkie sukcesy.

Od 1936 roku kompozytor mieszkał w Moskwie z żoną, córką rosyjskich emigrantów, których poznał podczas tournée w Hiszpanii, i dwójką ich dzieci. Gdy wybuchła wojna, Siergiej Prokofiew odesłał rodzinę do ewakuacji i żył na własną rękę. Nigdy już nie wyprowadził się z żoną, bo poznał młodziutką Mirę Mendelssohn (dziewczynę o 24 lata młodszą od Prokofiewa).

W wieku 40 lat zdrowie kompozytora było już znacznie osłabione. Praktycznie nie opuszczał swojego wiejskiego domu pod Moskwą, gdzie utrzymywał surowy reżim, ale nadal pracował. Siergiej Prokofiew napisał jednocześnie symfonię, balet i sonatę. Kompozytor ZSRR spędził zimę we wspólnym mieszkaniu w stolicy. Tam też zmarł, po kolejnym kryzysie, 5 marca 1953 roku.

Siergiej Rakhmaninow

Ten dziedziczny szlachcic stał się prawdziwym symbolem rosyjskiej muzyki na świecie. С. Rachmaninow pochodził z muzycznej rodziny: jego dziadek studiował u Johna Fielda, znanego w Rosji kompozytora i nauczyciela; ojciec interesował się muzyką, ale nie grał zawodowo. Pierwszym nauczycielem muzyki Sergiusza Rachmaninowa była jego matka, córka Piotra Butakowa, dyrektora Korpusu Kadetów w Arakczejewie.

Młody człowiek studiował w Konserwatorium Petersburskim w klasie V. Demianskiego, w Moskwie u Nikołaja Zvereva, słynnego nauczyciela, a w klasie A. Ziloti, jego kuzyn, który został słynnym moskiewskim pianistą. Za pracę dyplomową (opera Aleko) Sergiusz Rachmaninow otrzymał Wielki Złoty Medal i szóstkę z rąk Piotra Czajkowskiego. Czajkowski rekomendował operę do wystawienia w Teatrze Bolszoj.

Młody Rachmaninow znany był moskiewskiej publiczności jako utalentowany dyrygent, pianista i kompozytor. Koncertował w Kanadzie, Ameryce i Europie, pełnił funkcję dyrygenta w Teatrze Bolszoj, był szefem rady artystycznej wydawnictwa muzycznego.

Po rewolucji w Rosji Rachmaninow wyemigrował. Był nietolerancyjny wobec władzy radzieckiej, ale nie był obojętny wobec rodaków, dlatego pieniądze zebrane na swoich koncertach przekazywał na Fundusz Obrony ZSRR i Fundusz Armii Czerwonej. Pieniądze zostały przeznaczone na budowę samolotu wojennego w ZSRR. Kompozytor zmarł w 1943 roku. Był tak oddany swojemu powołaniu, że występował do samego końca. Rachmaninow dał swój ostatni koncert półtora miesiąca przed śmiercią.

Aleksander Zatsepin

Wybitny kompozytor ZSRR i Rosji, autor popularnych piosenek i muzyki do filmów, już w dzieciństwie był utalentowany pod wieloma względami. Dopiero jako student młody człowiek zaczął zwracać większą uwagę na muzykę. Nauczył się grać na akordeonie, klarnecie i bałałajce, a służba w wojsku wystąpił w Zespole Pieśni i Tańca.

Po demobilizacji Aleksander Zatsepin został zaproszony do Filharmonii Nowosybirskiej. Przez rok zwiedzał Syberię, ale zdał sobie sprawę, że on do dalszego rozwoju brakowało mu wykształcenia muzycznego. Następnie Aleksander Zatsepin próbował złożyć dokumenty do szkoła muzyczna, ale poradzono mu, by poszedł prosto do konserwatorium. Zatsepin został przyjęty, a jego nauczycielem został profesor Brusiłowski.

Isaac Dunayevsky

Radziecki kompozytor (zdjęcie poniżej) Izaak Dunajewski żył stosunkowo krótko. W pewnych kręgach znani byli jako Dunya, skrót od pięknego, ale długiego nazwiska. W ciągu swoich 55 lat pozostawił znaczącą spuściznę twórczą w postaci baletów, operetki, muzyki filmowej i estradowej oraz wielu piosenek. Radziecki kompozytor zadebiutował jako kompozytor teatralny w 1920 roku, pisząc muzykę do Wesela Figara.

Prawdziwa sława przyszła do Izaaka Dunajewskiego po spotkaniu z reżyserem G. Alexandrov. Ci dwaj utalentowani ludzie stali się twórcami kina muzycznego, nowego gatunku w kinematografii radzieckiej. Muzykę kompozytora ZSRR Isaaka Dunajewskiego można usłyszeć w filmach Kubańskie Kozaki, Moja miłość, Bogata panna młoda, W poszukiwaniu kapitana Granta (1986, C. Govorukhin), Dzieci kapitana Granta i inne.

Vladimir Vysotsky

Był poetą, wykonawcą i kompozytorem, a także najbardziej namiętnym z Hamletów. Grał w teatrze i kinie, pisał przeszywające teksty. Wysocki pisał w taki sposób, że cały kraj rozumiał i kochał jego dzieło. Wiersze autorki zostały przetłumaczone na 200 języków świata. Jako kompozytor grał najpierw na fortepianie, potem na akordeonie. Nie miał od razu gitary. Sam Wysocki mówił, że na początku po prostu wybijał rytm na gitarze i śpiewał swoje lub cudze wiersze.