Konstytucja norwegii: przeszłość i teraźniejszość

O kulturze, rozwoju i miejscu kraju w dzisiejszym świecie decyduje nie tylko jego obecny stan i sytuacja, ale także wpływ historii. Znaczące i ostateczne Historyczne wydarzenia w rozwoju Norwegii to uniezależnienie się od Danii i stworzenie norweskiej konstytucji.

Przyjęcie przez Norwegię podstawowego dokumentu państwowego stworzyło prawdziwie demokratyczną kulturę, podkreślając prawo do głosowania i koniec władzy dziedzicznej. Chociaż ustawa zasadnicza królestwa była zmieniana od czasu jego powstania w 1814 roku, pozostaje ona warunkiem wstępnym dla demokratycznego klimatu politycznego w kraju.

Skutki rewolucji

Podobnie jak wiele innych ważnych europejskich dokumentów z lat 1789-1814, norweska konstytucja z 1814 roku miała mniej lub bardziej rewolucyjny charakter.

Niepodległość królestwa była wynikiem zakończenia wojen napoleońskich.

Konstytucja była inspirowana Deklaracją Niepodległości USA z 1776 r. i Rewolucją Francuską z 1789 r. Na konstytucję Norwegii, której tekst napisali Christian Magnus Falsen i Johan Gunder Adler, wpływ miał także hiszpański dokument magistracki z 1812 r.

W porównaniu z wieloma innymi konstytucjami z lat 1787-1814, norweską można określić jako "umiarkowanie rewolucyjny".

Trwałość norweskiej konstytucji

To, co czyni konstytucję królestwa z 1814 roku naprawdę wyjątkową, to fakt, że nigdy nie została ona uchylona w ciągu dwóch stuleci.

Niemal wszystkie konstytucje przyjęte w Europie w tych rewolucyjnych latach zostały albo uchylone, albo mocno zmodyfikowane. jedynie główne dokumenty Norwegii i Stanów Zjednoczonych pozostały mniej lub bardziej nietknięte.

Zmiany konstytucyjne

Ściśle rzecz biorąc, norweska konstytucja w kształcie przyjętym w Eidsvoll 17 maja 1814 roku nie przetrwała długo. 4 listopada 1814 roku Storting przegłosował zmianę konstytucji sześciomiesięcznej.

W wyniku tych zmian Norwegia mogła założyć swój własny bank narodowy, Bank of Norway. Storting przegłosował również, że język norweski powinien być nadal używany w konstytucji i dokumentach rządowych. Ta norweska konstytucja z 4 listopada 1814 roku obowiązywała przez większość XIX wieku.

Konstytucja Norwegii z 1814 roku była produktem swoich czasów. W miarę rozwoju norweskiej demokracji niektóre jej elementy wyglądały na coraz bardziej przestarzałe. Na przykład król pierwotnie miał prawo do mianowania radców, którzy odpowiadali tylko przed nim i nie mogli być wybierani spośród członków norweskiego parlamentu. Wraz z wprowadzeniem parlamentaryzmu w 1884 roku, rada była faktycznie wybierana w głosowaniu powszechnym.

Wiosną 2012 roku Storting uchwalił ważną poprawkę do konstytucji: rozdział kościoła od państwa. W ten sposób Norwegia stała się formalnie państwem świeckim bez oficjalnej religii, przy czym Kościół Norwegii nadal był wymieniany w konstytucji.

Spis treści

Współczesny tekst dokumentu (po zmianach w 2018 roku) składa się ze 121 artykułów, pogrupowanych w rozdziały od A do F.

Ustawa zasadnicza Królestwa jest w języku norweskim, ale istnieją również kopie w niektórych językach europejskich. Norweską konstytucję w języku rosyjskim można również znaleźć, jeśli chcesz.

Rozdział A składa się z artykułów 1 i 2, które stwierdzają, że Norwegia jest wolnym, niezależnym, niepodzielnym królestwem z ograniczoną i dziedziczną monarchią. Wartości stanu to "dziedzictwo chrześcijańskie i humanistyczne, demokracja i państwo prawa oraz prawa człowieka".

Rozdział B dotyczy króla (lub królowej), rodziny królewskiej, rady państwa i kościoła w Norwegii. Składa się z art. 3-48.

Rozdział C (art. 49-85) dotyczy Stortingu i praw obywateli.

Władza ustawodawcza należy do Stortingu, który składa się z jednej izby liczącej 169 członków, wybieranych co cztery lata w wolnych i tajnych wyborach. Prawo do głosowania mają wszyscy obywatele stanu, którzy ukończyli 18 lat. Artykuł 50 gwarantuje to prawo mężczyźni i kobiety.

Rozdział D (art. 86-91) dotyczy sądownictwa.

Rozdział E (art. 92-113) określa różne prawa człowieka.

Rozdział F i algorytm zmiany konstytucji

Rozdział F (artykuły 114-121) zawiera różne inne przepisy, w tym zmiany w konstytucji.

Zgodnie z artykułem 121, poprawki do konstytucji mogą być proponowane na pierwszym, drugim lub trzecim dorocznym zgromadzeniu Stortingu po wyborach powszechnych. Jeśli zostanie przyjęta większością dwóch trzecich głosów parlamentu, poprawka musi zostać poświadczona przez króla i sekretarza stortingu oraz opublikowana. Poprawka nie może być sprzeczna z zasadami zapisanymi w konstytucji lub "Zmienić ducha konstytucji".

Wreszcie należy zauważyć, że współczesna konstytucja norweska wykazuje osobliwą mieszankę wartości radykalnych i tradycyjnych. Dokument ten przewiduje podział władzy na wykonawczą, ustawodawczą i sądowniczą. Więcej w przyszłości uwaga dostępność ustawy zasadniczej królestwa, ponieważ jest ona dostępna w kilku językach europejskich: obecnie w Internecie można znaleźć tłumaczenia norweskiej konstytucji na język rosyjski i wiele innych języków.