Polityka stabilizacyjna: podstawowe pojęcia, rodzaje, metody, cele

Polityka stabilizacyjna to strategie makroekonomiczne przyjmowane przez rządy i banki centralne w celu utrzymania stabilnego wzrostu gospodarczego wraz z poziomem cen i bezrobocia. Obecna polityka stabilizacyjna obejmuje monitorowanie cyklu koniunkturalnego i dostosowywanie referencyjnych stóp procentowych w celu kontrolowania zagregowanego popytu w gospodarce. Celem jest uniknięcie nieprzewidywalnych zmian w ogólnej produkcji mierzonej przez Produkt krajowy brutto (PKB) oraz znaczące zmiany w zakresie inflacji. Polityki stabilizujące (ekonomia) również mają tendencję do łagodzenia zmian w poziomie zatrudnienia. Często obniża stopę bezrobocia.

Brak równowagi

Te polityki stabilizacyjne są zorientowane na budżet, mają na celu zmniejszenie wahań w pewnych obszarach gospodarki (np. inflacji i bezrobocia) w celu maksymalizacji odpowiedniego poziomu dochodu narodowego (PKB). Wahania te można kontrolować za pomocą różnych mechanizmów, w tym polityki, która stymuluje popyt, aby przeciwdziałać wysokiemu bezrobociu, oraz polityki, która tłumi popyt, aby przeciwdziałać rosnącej inflacji.

Polityka stabilizacyjna i ożywienie gospodarcze

Stosowany, aby pomóc gospodarce wyjść z określonego kryzysu gospodarczego lub wstrząsu, takiego jak niewypłacalność długu państwowego lub krach na giełdzie. W tych przypadkach polityka stabilizacyjna może pochodzić bezpośrednio od rządów poprzez otwarte ustawodawstwo i reformy papierów wartościowych lub od międzynarodowych grup bankowych, takich jak Bank Światowy. Ta ostatnia struktura często przyczynia się do realizacji celów polityki stabilizacyjnej.

W ramach ekonomii keynesowskiej

Słynny ekonomista John Maynard Keynes twierdził, że kiedy ludzie w gospodarce nie mają siły nabywczej, aby kupić produkowane dobra lub usługi, ceny spadają - jako środek aby przyciągnąć klientów. W miarę spadku cen przedsiębiorstwa mogą ponosić znaczne straty, co prowadzi do wzrostu liczby upadłości przedsiębiorstw. W związku z tym wzrasta stopa bezrobocia. To dodatkowo deprymuje siła nabywcza na rynku konsumenckim, powodując ponowny spadek cen.

Uznano, że proces ten ma charakter cykliczny. Zatrzymanie go wymagałoby zmian w polityce fiskalnej. Keynes sugerował, że poprzez prowadzenie polityki rząd może manipulować zagregowanym popytem, aby skorygować trend.

Polityka stabilizacyjna rządu jest bardzo pożądana. Wiodący ekonomiści uważają, że w miarę jak gospodarki stają się coraz bardziej złożone i wyrafinowane, utrzymanie stabilnych poziomów cen i stóp wzrostu jest ważne dla długoterminowego dobrobytu. Gdy którakolwiek z powyższych zmiennych staje się zbyt zmienna, pojawiają się niezamierzone konsekwencje, które uniemożliwiają rynkom funkcjonowanie na optymalnym poziomie efektywności.

Większość współczesnych gospodarek stosuje politykę stabilizacyjną, w której dużą rolę odgrywają organy bankowości centralnej, takie jak Zarząd Rezerwy Federalnej USA. Politykę stabilizacyjną przypisuje się w dużej mierze umiarkowanym, ale dodatnim wskaźnikom wzrostu PKB obserwowanym w Stanach Zjednoczonych od początku lat 80.

Metody

Polityka stabilizacyjna to pakiet lub zestaw środków wprowadzonych w celu stabilizacji systemu finansowego lub gospodarki. Termin ten może odnosić się do polityki w dwóch różnych okolicznościach: stabilizacji cyklu koniunkturalnego i stabilizacji kryzysu gospodarczego. W każdym przypadku jest to forma polityki uznaniowej.

"Stabilizacja" może odnosić się do korygowania normalnego zachowania cyklu koniunkturalnego, co przyczynia się do zwiększenie stabilności gospodarczej. Tutaj termin ten odnosi się zwykle do zarządzania popytem poprzez politykę monetarną i fiskalną w celu zmniejszenia normalnych wahań i produkcji. Czasami nazywana jest ekonomią równowagi.

Zmiany polityki w tych okolicznościach mają zwykle charakter antycykliczny, równoważąc przewidywane zmiany w zatrudnieniu i produkcji w celu zwiększenia krótko- i średnioterminowego dobrobytu.

Termin ten może również odnosić się do środków podjętych w celu zaradzenia konkretnemu kryzysowi gospodarczemu, takiemu jak kryzys kursowy lub krach na giełdzie, w celu zapobieżenia rozwojowi gospodarczemu lub recesji.

Stabilizujący pakiet polityki finansowej jest zwykle inicjowany przez rząd lub bank centralny, lub przez jedną lub obie te instytucje, we współpracy z instytucjami międzynarodowymi, takimi jak Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) lub Bank Światowy. W zależności od celów, które mają zostać osiągnięte, obejmuje to pewne połączenie restrykcyjnych środków fiskalnych (w celu ograniczenia pożyczek rządowych) i zacieśnienia polityki pieniężnej (w celu wsparcia waluty). Wszystkie te "pakiety" - są instrumentami polityki stabilizacyjnej.

Przykłady

Ostatnie przykłady takich pakietów obejmują renegocjację zobowiązań międzynarodowych (gdzie banki centralne i wiodące banki międzynarodowe renegocjowały zadłużenie Argentyny, aby umożliwić jej uniknięcie ogólnego braku spłaty) oraz interwencję MFW w Azji Południowo-Wschodniej (pod koniec lat 90.), gdy kilka gospodarek azjatyckich stanęło w obliczu zawirowań finansowych. Uratowała ich stabilizująca polityka gospodarcza państwa.

Ten rodzaj stabilizacji może być w krótkim okresie bolesny dla danej gospodarki ze względu na niższą produkcję i wyższe bezrobocie. W przeciwieństwie do polityki stabilizacji cyklu koniunkturalnego, zmiany te mają często charakter procykliczny, wzmacniając istniejące trendy. Choć jest to wyraźnie niepożądane, polityka ta ma być platforma dla udany długoterminowy wzrost i reformy.

Argumentowano, że zamiast narzucać taki program po kryzysie, należy raczej zreformować "architektura" międzynarodowa finansowa systemy pozwalające uniknąć pewnych zagrożeń (np. przepływów gorących pieniędzy i/lub działalności funduszy hedgingowych), które w przypadku niektórych osób destabilizują gospodarki rynków finansowych, co prowadzi do konieczności prowadzenia polityki stabilizacyjnej i np. interwencji MFW. Proponowane środki obejmują globalny podatek Tobina od transgranicznych transakcji walutowych.

Przykład izraelski

Plan stabilizacji gospodarczej został wdrożony w Izraelu w 1985 r. w odpowiedzi na trudną sytuację gospodarczą kraju na początku lat 80.

Lata po wojnie Jom Kippur w 1973 roku były ekonomicznie straconą dekadą, ponieważ wzrost gospodarczy zwolnił, inflacja gwałtownie wzrosła, a wydatki rządowe znacznie się zwiększyły. Następnie w 1983 roku Izrael ucierpiał z powodu tzw. "kryzysu bankowości giełdowej". Do 1984 r. inflacja osiągnęła roczną stopę bliską 450% i przewidywano, że do końca następnego roku przekroczy 1000%.

Działania te, w połączeniu z późniejszym wprowadzeniem rynkowych reform strukturalnych, skutecznie ożywiły gospodarkę, torując drogę do szybkiego wzrostu w latach 90. Plan ten stał się od tego czasu wzorem dla innych krajów stojących w obliczu podobnych kryzysów gospodarczych.

Amerykański Akt Stabilizacyjny

Ustawa o stabilizacji gospodarczej z 1970 r. (Dział II publ. 91-379, 84 Stat. 799 uchwalony 15 sierpnia 1970 r., wcześniej skodyfikowany w 12 USC § 1904) był ustawą Stanów Zjednoczonych, która pozwalała prezydentowi stabilizować ceny, czynsze, płace, wynagrodzenia, stopy procentowe, dywidendy i podobne transfery. Ustanowiła ona normy wyznaczające poziom płac, cen itp. kosztów utrzymania. д., co pozwoliłoby na dostosowania, wyjątki i zmiany w celu zapobiegania nierównościom w oparciu o zmiany wydajności, kosztów utrzymania i innych istotnych czynników.

Lekarstwo na recesję

Stany Zjednoczone znajdowały się w recesji spowodowanej wojną wietnamską i kryzysem energetycznym lat 70-tych, połączonej z niedoborem siły roboczej i rosnącymi kosztami opieki zdrowotnej. Nixon odziedziczył wysoką inflację, choć bezrobocie było niskie. Starając się o reelekcję w wyborach prezydenckich w 1972 roku, Nixon przyrzekł walczyć z inflacją. Przyznał, że doprowadzi to do utraty miejsc pracy, zasugerował, że będzie to rozwiązanie tymczasowe, ale obiecał, że nadejdzie więcej w zakresie zmian, nadziei i "siły roboczej". Opinia ekonomistów na temat tego, czy polityka ta była uzasadniona czy nie, jest spolaryzowana. Niemniej jednak stabilizująca polityka gospodarcza jest nadal szeroko rozpowszechniona.

polityka fiskalna

Polityka fiskalna ma swój wpływ na efektywność gospodarki narodowej. Odnosi się to do takich celów jak wysokie zatrudnienie, rozsądny stopień stabilności cen, stabilność rachunków zagranicznych i akceptowalne tempo wzrostu gospodarczego. Te makro cele nie mogą się automatycznie zmaterializować. Wymaga to jednak przemyślanego i dobrze zaplanowanego przywództwa politycznego oraz pakietów.

W przeciwnym razie gospodarka staje się podatna na znaczne wahania i może popaść w trwałe okresy bezrobocia lub inflacji. Może dojść do współistnienia bezrobocia i inflacji, jak to miało miejsce w latach 70. XX wieku, albo do bolesnej depresji z lat 30. XX wieku.

W dzisiejszym świecie globalizacji i rosnącej zależności międzynarodowej prawdopodobieństwo przeniesienia niestabilności na cały kraj jest większe.