Ocena ryzyka audytu: rodzaje, metody, obliczanie

W dzisiejszym świecie rozwoju biznesu i przedsiębiorstw komercyjnych usługi audytu zewnętrznego nabierają coraz większego znaczenia. Działalność audytorska jest istotnym elementem kontroli legalności procedur biznesowych prowadzonych przez daną firmę. Dlatego audyt, jako podstawowa podstawa niezależnego badania sytuacji finansowej osoby prawnej przez zewnętrznych audytorów-specjalistów, ma na celu wyrażenie rekomendacyjnej opinii na temat poprawy i optymalizacji finansowej i gospodarczej strony przedsiębiorstwa.

Przeprowadzenie audytu cechuje się osiągnięciem głównego celu, tj. wyrażeniem niezależnej opinii na temat wiarygodności sprawozdawczości (zarówno finansowej, jak i księgowej) badanej jednostki oraz zgodności procedury księgowej z obowiązującym ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej. Główna istota ekonomiczna audytu polega na zwiększeniu potrzeb użytkowników sprawozdań finansowych w zakresie jakościowej oceny przez ekspertów jego wiarygodności. Dlatego ważnym aspektem jest ocena ryzyka audytu, metody jej przeprowadzania oraz sposób realizacji. Aby jednak to zrobić, warto zapoznać się z pojęciem ryzyka audytu.

Ryzyko związane z audytem

W szerokim ujęciu ryzyko badania definiuje się jako możliwość wyrażenia przez niezależnego biegłego rewidenta fałszywej (błędnej) opinii opartej na nieprawidłowych obliczeniach, wynikającej z istotnych nieprawidłowości w treści sprawozdań finansowych. Proces badania charakteryzuje się nieodłącznym ryzykiem wydania nieprawidłowej (błędnej) opinii z powodu obiektywnych okoliczności mających bezpośredni wpływ na przeprowadzenie planowanego lub niezapowiedzianego badania. Innymi słowy, jest to odpowiedzialność, którą bierze na siebie audytor wydając opinię o pełnej i jawnej prawdziwości informacji zawartych w sprawozdaniach zewnętrznych, chociaż w rzeczywistości mogą istnieć błędy i pominięcia, które miały miejsce, ale nie zwróciły uwagi audytora.

Ryzyko wyróżnia się w następujących obszarach:

• Zdolność zawodowa audytora - zakłada się, że specjalista jest udzielany każdej konkretnej firmie na podstawie rygorystycznego podejścia do wyboru firmy audytorskiej, jej reputacji, uczciwości i rzetelności, a także stopnia ryzyka działalności prowadzonej w tej firmie.
• Oczekiwania klienta - zawsze istnieje ryzyko, że usługa audytu i kontroli świadczona przez komercyjną firmę audytorską może nie spełnić wymagań klienta. Naturalne jest również, że jeśli wybrana firma audytorska nie spełni oczekiwań klienta, ma on prawo odmówić świadczenia swoich usług w przyszłości.
• Jakość audytu - oznacza to, że opinia z audytu może nie być poprawna z jakichkolwiek obiektywnych powodów. Może to być niewykrycie istotnych błędów w ewidencji księgowej podmiotu gospodarczego lub wprowadzenie w błąd już po udowodnieniu jego prawdziwości. Jest to tak zwane ryzyko audytu. Metodyka oceny w tym przypadku może być określona na podstawie konkretnych wskaźników sytuacyjnych.

Rozporządzenie

Na poziomie legislacyjnym pojęcie ryzyka badania jest opisane w wymogach określonych na poziomie rozporządzenia federalnego (Standard) nr 8 "O ocenie ryzyka badania i kontroli wewnętrznej przez jednostkę badaną". Przepisy te zostały zatwierdzone dekretem nr 405 rządu rosyjskiego wydanym 04 czerwca 2003 roku.07.2003. Zgodnie z treścią tej zasady biegły rewident zobowiązuje się do wykorzystania swojego zawodowego osądu w celu dokonania obiektywnej oceny ryzyka badania. Czyniąc to, musi opracować te procedury kontroli, które są niezbędne do obniżenia poziomu błędów do akceptowalnego poziomu. Konkretna wartość oceniana jako akceptowalnie niska nie została określona w tym rozporządzeniu. W praktyce jednak uznaje się, że jest to 5%. Najprościej mówiąc, pięć opinii biegłych rewidentów na setki podpisanych opinii zawiera często zniekształcone, błędne informacje dotyczące kontrowersyjnych kwestii. wyższy wskaźnik błędnych wniosków może mieć negatywny wpływ na konkurencyjność danej firmy audytorskiej.

Czynniki wpływające na ryzyko audytu

Przykłady patologicznych zagrożeń wydania nieprawidłowej lub wprowadzającej w błąd opinii sprowadzają się do tego, że zależy ona od rodzaju ryzyka. Każda z nich z kolei wynika z dowolnej pojedynczej sytuacji, która przyczynia się do popełnienia przez niezależnego audytora błędu, przeoczenia lub błędnej interpretacji. Przykładowo, za czynniki wpływające na ryzyko audytu uważa się:

• Nieodpowiednie kwalifikacje audytora wewnętrznego;
• krótkie doświadczenie w zakresie audytu zewnętrznego;
• Praca w wąskim zakresie (jeden obszar audytu), który nie pozwala na szeroki rozwój i podnoszenie kwalifikacji w innych obszarach audytu;
• Funkcja audytu wewnętrznego jest niezależną jednostką kontrolną w Ministerstwie Finansów Republiki Kirgiskiej;
• brak specyficznej literatury na temat treści ekonomicznych ze szczególnym uwzględnieniem audytu księgowego i podatkowego
• nieprawidłowości w sporządzaniu i przeprowadzaniu audytów planowych za dany okres
• brak działań ze strony kierownictwa w odniesieniu do audytów w problematycznych obszarach rachunkowości.

Metody szacowania AR

Międzynarodowe Standardy Rewizji Finansowej (MSRF) w zakresie oceny ryzyka badania oraz metody jego oceny opierają się na kluczowych punktach oceny w oparciu o specyficzny obszar badania. W związku z tym, w oparciu o poziom założeń i sprawozdawczości, biegli rewidenci kierują się paragrafem 5 Międzynarodowego Standardu 315. Na podstawie rodzajów transakcji, które mają być przeprowadzone, biegły wykorzystuje paragrafy 25 i 26 MSR 315, a jeśli chodzi o procesy biznesowe i ryzyko biznesowe, uwzględnia się paragrafy 11, 37 i 40 tego samego standardu.

Audytorskie metody oceny ryzyka dzielą się z kolei na ilościowe i jakościowe.

Pierwszy z nich polega na obliczeniu istniejącego ryzyka wprowadzenia w błąd lub błędnej interpretacji informacji podczas audytu, co polega na zsumowaniu wszystkich występujących ryzyk. Druga metoda opiera się na wskaźnikach, które nie są wyrażone w liczbach, ale które również mają wpływ na kontrolę w taki czy inny sposób. Na przykład audytor opiera działalność audytową na trzech głównych ocenach - niskiej, średniej i wysokiej. Bierze przy tym pod uwagę kwalifikacje i doświadczenie głównego księgowego badanej firmy, nakład pracy jego i jego asystentów, wielkość przedsiębiorstwa, specyfikę działalności itp. Z powyższego wynika, że niektóre z czynników są oceniane jako niskie, inne jako średnie lub wysokie. Oczywiście w takiej ocenie nieuchronnie pojawia się element subiektywizmu. Ale ten rodzaj metody oceny procedur audytowych nadal istnieje i cieszy się dużym powodzeniem wśród przedsiębiorstw audytowych.

Dlatego nie tylko wskaźniki ilościowe mogą wpływać na werdykt organu kontrolnego, ale również inne związane z nimi niuanse są uwzględniane w systemie kontroli wewnętrznej studium metodologiczne ryzyko ocenia się w początkowej fazie planowania działalności przedsiębiorstwa, ponieważ często ma ono istotny wpływ na.

Rodzaje ryzyka i formuła obliczeniowa

Każdy doświadczony przedsiębiorca, prowadzący działalność gospodarczą od wielu lat, wie, że ryzyko audytu obejmuje kilka podtypów. Na przykład za niezbędne składniki tego zjawiska uznaje się zagrożenia inherentne, ryzyko kontroli i ryzyko niewykrycia. Profesjonalista jest zobowiązany do oceny ryzyka audytu już na etapie wstępnego planowania w danej firmie. Już w trakcie audytu otrzymuje dodatkowe informacje o badanej jednostce i może zmienić swoją ocenę uzyskaną na etapie przygotowawczym.

Kalkulacja ryzyka badania opiera się na wzorze

- SAR = NR+RN+RSC, gdzie:

TAR - całkowite ryzyko audytu,

NR - ryzyko nieodłączne,

RH - ryzyko niewykrycia,

RSC - ryzyko związane z kontrolą.

Ryzyko nieodłączne

Funkcja audytu wewnętrznego w MoF jest odpowiedzialna za system kontroli wewnętrznej w MoF w celu zapewnienia, że system kontroli wewnętrznej w organizacji jest odpowiedni do przygotowania i wdrożenia zaleceń dotyczących opracowania rocznego sprawozdania na temat systemu kontroli wewnętrznej. Ryzyko i audytowe metody jego analizy opierają się tu na jego nierozerwalności z procesem bezpośrednim: oznacza to, że spośród wszystkich możliwych potencjalnych zagrożeń prawdopodobieństwo wystąpienia błędów w danych towarzyszy procedurze sprawdzającej.

Na podstawie paragrafów Zasady Federalnej (Standardu) nr 8 opisujących pojęcie, rodzaje i ocenę ryzyka badania, profesjonalista ds. audytu podejmuje działania mające na celu opracowanie ogólnego planu badania. Jest również odpowiedzialny za sporządzenie programu audytu.

Program ogólny polega na formułowaniu przez biegłego rewidenta opinii na temat składników ryzyka badania, czyli w tym przypadku biegły rewident opiera się na własnym profesjonalnym osądzie przy ocenie sprawozdań finansowych. Należy wziąć pod uwagę następujące kwestie:

• Głębokość i długość doświadczenia kierownictwa badanej jednostki, jak również rotacja kierownictwa w określonym czasie.
• rodzaj działalności i rodzaj działalności przedsiębiorcy .
• Czynniki zewnętrzne i wewnętrzne mające bezpośredni wpływ na segment rynku, w którym działa badana jednostka.

Zarys programu audytora odnosi się do przedmiotu oceny ryzyka audytu i przyczyn ewentualnych niezgodności. Warto zatem, aby profesjonalista porównał założone wielkości z rzeczywistymi, zakładając z góry, że ryzyko nieodłączne w tym zakresie będzie jednoznacznie wysokie. Również w tym przypadku audytor będzie polegał na swoim własnym profesjonalnym osądzie przy przeprowadzaniu kontroli, w oparciu o następujące czynniki

• informacje w księgach rachunkowych badanej jednostki, które z jakiegoś powodu mogą być błędnie przedstawione;
• trudności w niektórych segmentach rozliczania transakcji handlowych i innych zdarzeń, które często wymagają zaangażowania eksperta;
• czynnik subiektywności osądu, który konieczne jest, aby czy stan konta badanego klienta wypada korzystnie w porównaniu z oszacowaną wartością godziwą;
• należących do niego aktywów na ryzyko utraty lub sprzeniewierzenia;
• Działalność audytu wewnętrznego prowadzona jest zgodnie z ustawą o kontroli finansowej oraz wytycznymi dla państwowych audytorów wewnętrznych;
• obecność procedur, na które nie ma wpływu zwykłe standardowe przetwarzanie danych.

Ryzyko nieodłączne charakteryzuje się zatem możliwością wystąpienia zniekształceń w bilansach księgowych badanej firmy. I co najważniejsze, te rozbieżności mogą być istotne.

Poziom istotności

Biorąc pod uwagę fakt, że cel czynności rewizyjnych ściśle graniczy z oceną rzetelności i prawdziwości sprawozdań księgowych i finansowych określonej jednostki badanej, należy przyjąć, że w trakcie wykonywania swojej pracy biegły rewident nie jest zobowiązany do potwierdzenia tych sprawozdań i ich prawdziwości z absolutną i nieodwołalną dokładnością. Oznacza to, że przepisy ustalają taką dokładność wskaźników sprawozdawczości badanej spółki, która pozwala wykwalifikowanemu użytkownikowi na wyciągnięcie prawidłowych wniosków i podjęcie ekonomicznie uzasadnionych decyzji. Określenie poziomu istotności odgrywa w tym ogromną rolę. Ocena ryzyka badania i dopracowanie metod szacowania oczekiwanych błędnych ocen odbywa się poprzez zrozumienie, jak poważne możliwe odchylenia.

Istotność wykrytych informacji podczas badania w rachunkowości to właściwość informacji do wpływania na decyzje ekonomiczne przez zewnętrznych użytkowników tych informacji. Sama materialność zawiera dwa aspekty: ilościowy i jakościowy.

Ilościowe to porównanie analizowanych wskaźników z danymi normatywnymi, implikujące przeprowadzenie działań obliczeniowych w celu stwierdzenia określonych proporcji, kwot, wielkości kosztów poszczególnych planowanych i nieprzewidzianych i tak dalej.

Czynnik jakościowy polegający na wstępnym określeniu poziomu istotności w przykładzie oceny ryzyka badania (i odpowiednio ryzyka księgowego) dotyczy przede wszystkim oceny zakresu, w jakim określone informacje mogą być ujawnione. Z reguły w takich przypadkach nie stosuje się oceny ilościowej, a aspekt jakościowy jest w tym przypadku niezbędną metodą ustalania prawdziwości i zasadności informacji uzyskanych w trakcie prowadzenia rachunkowości. Zawiera czynniki oceny przez biegłego rewidenta poziomu istotności wykrytych naruszeń w odniesieniu do wymogów dokumentów prawnych i regulacyjnych w czasie prowadzenia przez jednostkę gospodarczą działalności gospodarczej.

W szczególności, to właśnie istotność informacji odgrywa bezpośrednią rolę w tworzeniu ryzyka niewykrycia.

Ryzyko niewykrycia

Międzynarodowe standardy rewizji finansowej zawierają szczególną definicję tego aspektu audytu przeprowadzanego w przedsiębiorstwie. Przykładowo, zgodnie z ISA, ocena ryzyka niewykrycia przewiduje możliwość, że określone czynności kontrolne i właściwe zebranie dowodów nie ujawnią błędów, które mogłyby przekroczyć dopuszczalny poziom. Innymi słowy, jest to miara jakości i wydajność audytor. Warto jednak zauważyć, że wskaźnik ten jest bezpośrednio i proporcjonalnie zależny od określonych procedur kontroli, od ustalenia reprezentatywnej próby, od zastosowania wystarczających i niezbędnych procedur kontroli oraz od czynników odzwierciedlających kwalifikacje specjalistów firmy audytorskiej oraz poziom ich wcześniejszej wiedzy na temat działalności gospodarczej badanej jednostki.

Opierając się na ocenie ryzyka badania, która skupia się na wiarygodności, jakości i bezstronności biegłego rewidenta, można ocenić, w jakim stopniu wzrosło ryzyko nieujawnienia informacji. Audytor musi ustalić to w swojej pracy, a następnie starają się je zminimalizować poprzez zaplanowanie odpowiedniego zestawu procedur audytowych. Jeżeli aspekt ten zestawi się z ryzykiem kontroli lub ryzykiem audytu wewnętrznego, których poziom można jedynie oszacować, to ryzyko niewykrycia można kontrolować poprzez zmianę charakteru, terminu i zakresu odrębnie prowadzonych audytów. To znaczy, że na te ryzyka mogą wpływać.

Ale jest też odwrotna zależność tych porównań.

• Gdy ryzyko wewnętrzne i kontrolne jest wysokie, jego wzrost zobowiązuje biegłego rewidenta do zapewnienia, że badanie zostanie przeprowadzone w taki sposób, aby zminimalizować, w miarę możliwości, poziom ryzyka niewykrycia, ograniczając tym samym ogólne ryzyko badania do akceptowalnego poziomu.
• Jeżeli ryzyko kontroli i ryzyko audytu wewnętrznego są niskie, biegły rewident ma prawo przyjąć nieco wyższe ryzyko niewykrycia, uzyskując jednocześnie akceptowalną i odpowiednią wartość przy ustalaniu wartości ogólnego ryzyka badania.

Celem badania jest wykrycie nieprawidłowości i określenie poziomu ich istotności. Zatem podsumowując ten rodzaj ryzyka audytorskiego podczas badania, można wyciągnąć logiczny wniosek. W ocenie składników ryzyka badania, czynności kontrolne nie dają możliwości wykrycia nieprawidłowości w bilansie oraz zmian w innych grupach transakcji, które łącznie lub oddzielnie mogłyby być uznane za istotne. Istotny pozostaje jednak czynnik ludzki i działania audytora, które mogą się różnić w zależności od jego umiejętności, doświadczenia i kwalifikacji.

Podmiotowość audytu

Poziom ryzyka kontroli wewnętrznej jest określany przez zdolność Poziom ryzyka kontroli o charakterze wewnętrznym jest uwarunkowany możliwościami struktur organizacyjnych, działających na poziomie finansowym i księgowym, w celu wykrywania i przeciwdziałania powstawaniu i stosowaniu danych wprowadzających w błąd. System kontroli wewnętrznej opiera się na systemie kontroli wewnętrznej ministerstwa finansów i jest realizowany przez CoA.03.2001 roku ryzyko to jest definiowane jako jedno z trzech najistotniejszych ryzyk.

Ministerstwa są zobowiązane do składania do Ministerstwa Finansów rocznego sprawozdania z opracowania i wdrożenia systemu kontroli wewnętrznej w sektorze publicznym, które zostanie rozesłane do wszystkich ministerstw i centralnych organów administracji publicznej, które są odpowiedzialne za kontrolę wewnętrzną. Pewne zagrożenia występują również w trakcie przeprowadzania audytu. Biegły rewident powinien uzyskać wystarczające dowody, aby wyrazić opinię, że sprawozdania finansowe badanej jednostki zostały sporządzone zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami i praktykami rachunkowości oraz przedstawiają rzetelny i prawdziwy obraz, bez jakichkolwiek nieprawidłowości w zakresie rachunkowości lub sprawozdań finansowych który-lub nieścisłości i nieprawidłowości.

Ale w tej definicji są niuanse. Przecież audytor nie może potwierdzić absolutnie każdej transakcji zawartej przez klienta. Nie może zrobić więcej niż tylko wyrazić opinię z pewnym poziomem pewności co do jej obiektywności i poprawności. I tak zawsze istnieje pewne ryzyko, że jakaś znacząca nieścisłość lub nieprawidłowość nie zostanie wykryta podczas badania. Dlatego też ryzyko badania jest uważane za kryterium jakościowe dla biegłego rewidenta. I dlatego podstawą oceny każdego audytora jest jego profesjonalna opinia.

Ryzyko związane ze środkami kontroli

Trzecim rodzajem możliwego ryzyka wadliwie przeprowadzonego audytu lub kontroli jednostki badanej jest ryzyko kontroli. Najprościej rzecz ujmując, jest to subiektywna ocena biegłego rewidenta dotycząca prawdopodobieństwa, że systemy rachunkowości przedsiębiorstwa są wadliwe, a kontrola wewnętrzna nie zawsze przyczynia się do terminowego wykrywania i korygowania nieprawidłowości, zarówno istotnych w całości, jak i w oderwaniu od siebie. Nie jest też zawsze możliwe, aby kontrole wewnętrzne zapobiegały takim zniekształceniom.

Ponadto wiarygodność informacji dostarczanych przez działy księgowości jest sprawdzana za pomocą kontroli związanych z ryzykiem. Audytorzy wewnętrzni zazwyczaj stosują specjalne rodzaje procedur audytowych w celu oceny systemu kontroli wewnętrznej.

Dlaczego przeprowadza się badania?

• Są w stanie przekonać audytora rzetelność pracy, Mogą przekonać audytora o zaplanowanych przez przedsiębiorstwo i mających na celu wdrożenie procedur kontrolnych nad rachunkowością i rachunkowością finansową, które są podstawowymi aspektami działalności gospodarczej, często narażonymi na nieprawidłowości.
• Za pomocą takiego badania biegły rewident stwierdza, czy takie środki są skuteczne w zapobieganiu istotnym zniekształceniom w sprawozdaniach finansowych.
• Testowanie umożliwia ustalenie, czy określone kontrole działały równie dobrze w okresie sprawozdawczym.

Ponadto badania obejmują:

• Formalna weryfikacja dokumentów związanych z przeprowadzaniem transakcji finansowych przedsiębiorstwa i uzyskanie z nich dowodów kontroli w celu wykazania, że kontrole działały i działają z pełną skutecznością zgodnie z założeniami.
• Wywiady i obserwacja transakcji w celu uzyskania dowodów na zasadność kontroli, gdy nie jest możliwe uzyskanie bezpośrednich dowodów z dokumentów.
• Wyniki innych procedur audytowych mających na celu uzyskanie dowodów na skuteczność poszczególnych kontroli.

Ponadto analizując wyniki badań kontroli oraz oceniając ryzyko badania na zasadzie istotności, audytor powinien zwrócić szczególną uwagę na fakt, że niektóre z tych kontroli mogą być ogólnie dość skuteczne, ale mogą nie być tak skuteczne indywidualnie w poszczególnych momentach. Do czego to może się odnosić?

• Na nieskuteczność danej kontroli może mieć wpływ choroba, urlop lub inna krótkotrwała nieobecność księgowego odpowiedzialnego za przeprowadzenie danego obszaru kontroli.
• Może to być również specyfika działu księgowości danego podmiotu, odzwierciedlająca sezonowość okresów zwiększonej wydajności pracy.
• Mogą wystąpić jednorazowe, odosobnione lub przypadkowe błędy popełnione przez specjalistów w swoich dziedzinach pracy.

Znaczenie badania właściwego polega na tym, że biegły rewident powinien obligatoryjnie spojrzeć na badanie kompleksowo, uwzględniając każdy możliwy czynnik mogący mieć wpływ na wyniki przeprowadzonego badania sprawozdania finansowego. Tak więc do jego głównych celów należy konieczność analizy negatywnych wyników badań kontrolnych, z dostosowaniem planowania do tych cech. Kompetentna osoba początkowo dostrzega możliwe obszary problemowe w przedsiębiorstwie, a dzięki swojemu doświadczeniu, dzięki talentowi audytorskiemu często znajduje błędy i zakłócenia.

Zamiast konkluzji

Należy zauważyć, że audytor wykonuje obowiązkowe badanie w prawie wszystkich standardowych przypadkach, z wyjątkiem tych, w których musi ocenić ryzyko kontroli jako wysokie. Podsumowując, kiedy audytor przygotowuje ostateczną opinię z badania, musi zwrócić szczególną uwagę na te kontrole, które będą stanowić ważne argumenty i aspekty dowodowe w jego wnioskach. Dlatego im bardziej planuje oprzeć na nich swoją decyzję, tym dokładniej musi zbadać ich skuteczność, rzetelność i wiarygodność.

Kolejna ciekawa kwestia: przeprowadzając rutynowe badanie, audytor ma prawo oprzeć się na bazie informacji z poprzednich okresów. Ale tutaj powinniśmy się również upewnić, że ocena ryzyka dokonana we wcześniejszym okresie jest również aktualna dla bieżącego roku.