Parlament japonii: nazwa i struktura

Parlament japoński (国会), "Kokkai") jest najwyższym organem ustawodawczym tego kraju. Składa się z izby niższej, zwanej Izbą Reprezentantów, i izby wyższej, zwanej Izbą Radców. Obie izby Sejmu są wybierane bezpośrednio w systemie głosowania równoległego. Sejm jest formalnie odpowiedzialny za wybór premiera. Po raz pierwszy został zwołany jako Sejm Cesarski w 1889 roku. A obecną formę przyjął w 1947 roku po uchwaleniu powojennej konstytucji. Budynek parlamentu Japonii znajduje się w Nagatacho, Chiyoda, Tokio.

System wyborczy

Izby sejmowe są wybierane w równoległych systemach wyborczych. Oznacza to, że miejsca do obsadzenia w każdych wyborach są podzielone na dwie grupy, z których każda jest wybierana w inny sposób; Główną różnicą między domami jest wielkość obu grup i sposób ich wybierania. Wyborcy proszeni są również o oddanie dwóch głosów: jednego na indywidualnego kandydata w okręgu wyborczym i jednego na listę partyjną.

W tych wyborach może głosować każdy obywatel Japonii, który ma co najmniej 18 lat. Wiek 18 lat zastąpił 20 lat w 2016 r. Systemu głosowania równoległego w Japonii nie należy mylić z systemem wyborów uzupełniających stosowanym w wielu innych krajach. Konstytucja Japonii nie określa liczby członków każdej izby parlamentu, systemu głosowania ani niezbędnych kwalifikacji osób, które mogą głosować lub być wybrane w wyborach parlamentarnych, co pozwala na określenie tego wszystkiego w drodze ustawy.

Gwarantuje jednak powszechne prawo wyborcze dla dorosłych i tajne głosowanie. Domaga się też, by prawo wyborcze nie dyskryminowało pod względem "rasy, wyznania, płci, statusu społecznego, pochodzenia rodzinnego, wykształcenia, majątku czy dochodów". W tym zakresie władza parlamentu Japonii jest ograniczona konstytucyjnie.

Prawa

Z reguły wybory członków Sejmu są kontrolowane przez ustawy uchwalane przez Sejm. Jest to źródło sporów dotyczących redystrybucji miejsc w prefekturach w odpowiedzi na zmiany w rozmieszczeniu ludności. Na przykład, Partia Liberalno-Demokratyczna kontrolowała Japonię przez większość jej powojennej historii. W okresie powojennym duża liczba osób przeniosła się do ośrodków miejskich w poszukiwaniu bogactwa; mimo że dokonano pewnych redystrybucji w liczbie mianowanych miejsc w każdej prefekturze, obszary wiejskie mają zazwyczaj większą reprezentację niż obszary miejskie.

Sąd Najwyższy Japonii rozpoczął sądową kontrolę przepisów dotyczących podziału na okręgi po decyzji Kurokawy z 1976 r., która unieważniła wybory, w których jeden okręg w prefekturze Hyogo otrzymał pięciokrotnie większą reprezentację niż inny okręg w prefekturze Osaka. Sąd Najwyższy wskazał, że największa nierównowaga wyborcza dopuszczalna przez prawo japońskie wynosi 3:1, a każda większa nierównowaga między dwoma okręgami stanowi naruszenie art. 14 konstytucji. W ostatnich wyborach wskaźnik niedopuszczalnego podziału wyniósł w Izbie Radców 4,8.

Kandydaci

Co jeszcze można powiedzieć o wyborach parlamentarnych w Japonii? Kandydaci do izby niższej muszą mieć 25 lat lub więcej, a do izby wyższej 30 lat lub więcej. Wszyscy kandydaci muszą być obywatelami Japonii. Zgodnie z artykułem 49 japońskiej konstytucji, członkowie Sejmu otrzymują wynagrodzenie w wysokości około 1,3 miliona. jenów na miesiąc. Każdy ustawodawca ma prawo zatrudnić trzech sekretarzy na koszt podatników, darmowe bilety Shinkansen i cztery bilety lotnicze w obie strony miesięcznie, aby mogli podróżować tam i z powrotem do swoich okręgów.

Konstytucja

Artykuł 41 Konstytucji określa parlament narodowy jako "najwyższy organ państwa" władza państwowa" oraz "jedyny organ ustawodawczy państwa". To stwierdzenie stoi w ostrej sprzeczności z Konstytucją Meiji, która określa cesarza jako tego, który sprawuje władzę ustawodawczą za zgodą Sejmu. Sejm jest odpowiedzialny nie tylko za uchwalanie ustaw, ale także za zatwierdzanie rocznego budżetu państwa, który reprezentuje rząd, oraz za ratyfikację traktatów. Może również inicjować projekty zmian konstytucyjnych, które, jeśli zostaną zatwierdzone, muszą być przedstawione narodowi w referendum. Sejm może prowadzić "dochodzenia w sprawie rządu".

Powołanie Prezesa Rady Ministrów

Prezes Rady Ministrów musi być powołany uchwałą Sejmu, który ustanawia zasadę wyższość prawa nad przez władzę wykonawczą. Rząd może być również rozwiązany przez Sejm, jeśli zatwierdzi on wniosek o wotum nieufności złożony przez 50 członków Izby Reprezentantów. Urzędnicy państwowi, w tym premier i członkowie gabinetu, muszą stawiać się przed sejmowymi komisjami śledczymi i odpowiadać na. Sejm ma również uprawnienia do ścigania sędziów skazanych za przestępstwa lub zachowania niezgodne z prawem.

W większości przypadków, aby ustawa stała się obowiązującym prawem, musi być najpierw uchwalona przez obie izby Sejmu, a następnie ogłoszona przez cesarza. Ta rola cesarza jest podobna do zgody królewskiej w niektórych innych krajach; jednak cesarz nie może odmówić przyjęcia ustawy, a więc jego rola ustawodawcza jest tylko formalnością.

Struktura parlamentu Japonii

Izba Reprezentantów jest najbardziej wpływową częścią Sejmu. Jest to również izba niższa. Podczas gdy Izba Reprezentantów nie może zazwyczaj uchylić decyzji Izby Radców w sprawie ustawy, Izba Radców może jedynie odroczyć uchwalenie budżetu lub traktatu. Jeden, który został już zatwierdzony. Wyższa izba parlamentu Japonii jest również bardzo wpływowa.

Sesje

Zgodnie z Konstytucją, co roku musi być zwołana przynajmniej jedna sesja Sejmu. Technicznie rzecz biorąc, tylko niższa izba parlamentu Japonii jest rozwiązywana przed wyborami. Ale podczas gdy jest w rozwiązaniu, izba wyższa jest zwykle "zamknięta". Cesarz zwołuje i rozwiązuje Sejm "Przedstawiciele", ale musi działać za radą gabinetu. W nagłych przypadkach Rada Ministrów może zwołać Sejm na sesję nadzwyczajną, a jedna czwarta członków każdej z izb może zażądać zwołania sesji nadzwyczajnej. Na początku każdej sesji parlamentarnej cesarz wygłasza ze swojego tronu w sali Izby Radców specjalne przemówienie. Oto osobliwości japońskiego parlamentu.

Obecność jednej trzeciej członków obu Izb stanowi kworum, a obrady są otwarte, chyba że co najmniej dwie trzecie obecnych postanowi inaczej. Każda izba wybiera swojego przewodniczącego, który głosuje w przypadku równej liczby głosów. Członkowie każdej izby mają pewną ochronę przed aresztowaniem podczas posiedzenia Sejmu, a słowa wypowiedziane i głosy oddane w dwuizbowym Parlamencie Japonii korzystają z przywilejów parlamentarnych. Każda z izb Sejmu ustala swój stały porządek i jest odpowiedzialna za dyscyplinowanie swoich członków. Członek może zostać wykluczony. Każdy członek gabinetu miał prawo stawić się w każdej izbie Sejmu w celu zabrania głosu w sprawie rachunków, a każda izba miała prawo żądać stawienia się członków gabinetu ministrów.

Historia

Jak nazywa się parlament Japonii?? Pierwszym nowoczesnym organem ustawodawczym w Kraju Wschodzącego Słońca było Zgromadzenie Cesarskie (議会 議会 Teikoku-gikai), ustanowione przez Konstytucję Meiji, która obowiązywała w latach 1889-1947. Konstytucja Meiji została przyjęta 11 lutego 1889 roku, a cesarski parlament Japonii zebrał się po raz pierwszy 29 listopada 1890 roku, kiedy to wprowadzono do dokumentu. Izba Reprezentantów była wybierana w wyborach bezpośrednich, choć na zasadzie ograniczonego prawa wyborczego. Powszechne prawo wyborcze dla dorosłych mężczyzn zostało wprowadzone w 1925 r. Izba równych sobie, podobnie jak brytyjska Izba Lordów, składała się z wysokiej rangi szlachty.

Era Meiji

Konstytucja Meiji była w dużej mierze oparta na formie monarchii konstytucyjnej, która istniała w XIX-wiecznych Prusach, a nowy Sejm był wzorowany na niemieckim Reichstagu i częściowo na brytyjskim systemie westminsterskim. W przeciwieństwie do konstytucji powojennej, konstytucja Meiji nadawała cesarzowi realną rolę polityczną, choć w praktyce uprawnieniami cesarza kierowała w dużej mierze grupa oligarchów zwanych klanami lub starszymi mężami stanu. Jak nazywa się japoński parlament? To jest teraz "Kokkai" - "kongres krajowy".

Aby zmiana konstytucji stała się ustawą lub projektem, musiała uzyskać zgodę zarówno Sejmu, jak i cesarza. Zgodnie z konstytucją Meiji, premierzy często nie byli wybierani i nie cieszyli się zaufaniem Sejmu. Japoński parlament cesarski był również ograniczony w kontroli budżetu. Sejm mógł jednak zawetować budżet roczny, jeśli nie został uchwalony nowy; nadal obowiązywał budżet z poprzedniego roku. Zmieniło się to wraz z nową konstytucją po II wojnie światowej.

Reformy

W latach 80. Japonia przeszła poważną reformę parlamentarną - właściwie pierwszą od zakończenia wojny. Na co składały się? Zamiast wybierać kandydatów do krajowych okręgów wyborczych jako osoby indywidualne, jak to miało miejsce wcześniej, wyborcy głosują na partie. Poszczególni radni, oficjalnie włączeni przez partie przed wyborami, są wybierani na podstawie proporcji partii w głosowaniu powszechnym według okręgów wyborczych. System ten został wprowadzony w celu ograniczenia nadmiernych pieniędzy wydawanych przez kandydatów w krajowych okręgach wyborczych.

Niuanse

Istnieje czwarty rodzaj sesji ustawodawczej: jeśli Izba Reprezentantów zostanie rozwiązana, nie można zwołać parlamentu krajowego. W pilnych przypadkach gabinet może zwołać nadzwyczajne posiedzenie (tusz 集会, kinkyū shūkai) Izby Radców w celu podjęcia wstępnych decyzji dla całego Sejmu. Po ponownym zebraniu się całego Sejmu Krajowego, decyzje te muszą być potwierdzone przez Izbę Reprezentantów lub stają się nieskuteczne. Takie sesje nadzwyczajne zwołano w historii dwukrotnie, w 1952 i 1953 r.

Każda sesja Sejmu może być przerwana przez rozwiązanie Izby Reprezentantów. W tabeli jest to wymienione po prostu jako "rozwiązanie". Izba Radców ani Parlament Krajowy jako taki nie mogą być rozwiązane. Jest to ważny niuans.

Uprawnienia Sejmu Japonii

Polityka Kraju Wschodzącego Słońca prowadzona jest w ramach wielopartyjnego, dwuizbowego parlamentu reprezentującego demokratyczną monarchię konstytucyjną. W którym cesarz jest ceremonialną głową państwa, a premier szefem rządu i szefem gabinetu, który kieruje władzą wykonawczą.

Władza ustawodawcza należy do Sejmu Krajowego. Składa się z dwóch izb parlamentu Japonii. Pierwszy dotyczy przedstawicieli, drugi doradców. Władza sądownicza należy do Sądu Najwyższego i sądów niższej instancji, natomiast suwerenność przysługuje narodowi japońskiemu na mocy konstytucji. Japonia jest uważana za monarchię konstytucyjną z systemem prawa cywilnego.

Economist Intelligence Unit ocenił w 2016 roku Japonię jako "wadliwą demokrację".

Rola cesarza

Konstytucja Japonii określa cesarza jako "symbol państwa i jedności narodu". Pełni ceremonialne obowiązki i nie ma realnej władzy. Władza polityczna spoczywa głównie w rękach premiera i innych wybranych członków Sejmu. Następcą tronu cesarskiego jest członek Domu Cesarskiego, zgodnie z ustawą o Domu Cesarskim.

Szef władzy wykonawczej, premier, jest mianowany przez cesarza na mocy postanowienia sejmu. Jest członkiem obu Izb Sejmu i musi być osobą cywilną. Członkowie gabinetu są mianowani przez premiera i muszą być również cywilami. Przy władzy Partii Liberalno-Demokratycznej (LDP) istnieje porozumienie, że przewodniczący partii pełni funkcję premiera.

Modele polityczne

Pomimo coraz bardziej nieprzewidywalnego środowiska krajowego i międzynarodowego, kształtowanie polityki odbywało się według ustalonych po wojnie wzorców. Ścisła współpraca między partią rządzącą, elitarną biurokracją i ważnymi grupami interesów często utrudniała ustalenie, kto jest odpowiedzialny za poszczególne decyzje polityczne.

Po zakończeniu w dużej mierze nieformalnego procesu w kręgach elitarnych, w którym dyskutowano i rozwijano pomysły, można było podjąć kroki w celu zorganizowania bardziej formalnego kształtowania polityki. Proces ten często odbywał się w radach deliberacyjnych (shingikai). Istniało około 200 shingikai, z których każda była związana z jakimś ministerstwem; ich członkami byli zarówno urzędnicy, jak i wybitni ludzie biznesu, edukacji i innych dziedzin. Shingikai odegrało ważną rolę w ułatwieniu komunikacji między tymi, którzy normalnie nie spotkaliby się.

Biorąc pod uwagę tendencję do prowadzenia prawdziwych negocjacji w Japonii na osobności (poprzez proces konsensusu nemawashi, czyli wiązania korzeni), shingikai często reprezentowały dość zaawansowany etap formułowania polityki, w którym stosunkowo niewielkie spory mogły być rozwiązane, a wynikające z nich decyzje sformułowane w języku akceptowalnym dla wszystkich. Organy te zostały ustanowione z uzasadnionych powodów, ale nie miał uprawnień, aby zobowiązać rządy do przyjęcia ich zaleceń.

Najważniejszą radą deliberacyjną w latach 80. była Tymczasowa Komisja ds. Reformy Administracyjnej, powołana w marcu 1981 r. przez premiera Suzuki Zenko. Liczyła ona dziewięciu członków, w tym sześciu radnych, dwudziestu jeden "członków ekspertów" i około pięćdziesięciu "doradców" reprezentujących szerokie spektrum grup. Jej szef, przewodniczący Keidanren Doko Toshio, nalegał, by rząd zgodził się poważnie potraktować jego zalecenia i podjął się reformy struktury administracyjnej i systemu podatkowego.