Klasztor nikolo-korelski: adres, historia i zdjęcia

Każdy starożytny klasztor ma swoją własną, niepowtarzalną historię, która jest nie mniej ciekawa niż wydarzenia związane z miastami, w których zostały zbudowane. Jednym z nich okazał się trzeciorzędny Monaster Nikoło-Koreolski w Sewerodwińsku, który niegdyś znany był jako morska brama do państwa rosyjskiego.

Zagłębiając się w krajowe kroniki, można dowiedzieć się, że kiedyś miejsce założenia klasztoru, a raczej jego doku, w 1653 roku ekspedycyjny statek morski dowodzony przez Anglika Richarda Chancellora. Ten zagraniczny urzędnik, dzięki gościnnemu patronatowi samego cara Iwana Groźnego, uzyskał prawo do bezcłowego handlu z państwem rosyjskim i poszukiwał szlaku handlowego do Indii. W ten sposób, w zupełnie nieoczekiwany sposób, otworzyła się dla Rosji droga do Europy Zachodniej przez Morze Białe.

Nieco ponad trzydzieści lat później na tym nabrzeżu powstał nowy punkt, który Anglicy długo nazywali portem św. Mikołaja. To jest ujście rzeki a teraz, jak wtedy nazywany św. Mikołajem.

Klasztor Nikołaja-Korelowskiego (Sewerodwińsk). Historia

Wszelkie próby rzucenia światła na początki klasztoru były daremne, gdyż w 1420 roku pożar zniszczył wszystkie archiwa klasztorne. Potem nastąpił okres spustoszenia.

Klasztor św. Mikołaja jest po raz pierwszy wspomniany w kronice Dźwiny w 1419 roku, opisując najazd 500 wrogich hord Murmańczyków z morza, ubranych w worki i paciorki, którzy spalili kościół klasztoru św. Mikołaja i wymordowali chrześcijan i zakonnice. Te krótkie dane pozwalają stwierdzić, że klasztor powstał albo pod koniec XIV albo na początku XV wieku.

Pierwsi pustelnicy

Pierwszym pustelnikiem w tym miejscu był mnich Euthymius z Karelii. I założenie klasztoru św. Mikołaja-Korelowskiego nie na próżno są związane z jego imieniem. Święte relikwie świętego zostały odsłonięte w 1647 roku.

Powstanie wspólnot chrześcijańskich na Północy podstawa Jako pierwszy na to miejsce wstąpił mnich Euthymius z Karelii. Do tego celu potrzebne były odległe i ustronne miejsca.

Takie chwalebne wyczyny dzikiego życia jak Efimiy przyciągały do niego innych mnichów i powstała cała wspólnota monastyczna, w której został spowiednikiem. W ten sposób stopniowo poprawiało się życie Monasteru św. Mikołaja-Korelowskiego. A na to musiało upłynąć sporo czasu.

Nawet po pożarze klasztor ten potrafił się szybko odbudować i wzbogacić o swoje depozyty i lenna.

Marfa, władca Nowogrodu

Z tych odległych czasów pochodzi obraz zamożnej i wpływowej władczyni Marty z Boretów, posadnicy, która chciała być uwzględniona przez cara Jana III.

Historia klasztoru św. Mikołaja jest ściśle związana z synami Marty - Antonim i Feliksem, którzy stali się lokalnie czczonymi świętymi i są upamiętniani 16 kwietnia.

Legenda głosi, że to ona wysłała ich, by zbadali nadmorskie lenna. Wypełnili zlecenie matki: po zbadaniu ziem brzegu korelskiego w pobliżu północnej Dźwiny, poszli dalej, do ujścia Sewerodwińska. W tym momencie zerwała się gwałtowna burza, sternik nie zdążył i statek wiozący mężczyzn zatonął, a wraz z nim synowie Marty. Po 12 dniach ciała zmarłych zostały zaniesione przez wody na brzeg klasztoru i tam pochowane.

Taki był smutny koniec podróży jej dzieci, który związał władczynię z tym klasztorem na zawsze. Hojnie pomagała klasztorowi i podarowała mu warzelnie soli, łąki i łowiska.

Zachował się jeszcze statut klasztoru, w którym napisano, że sługa Boży Marta zbudowała w Karelii kościół św. Mikołaja.

Walka o władzę

W tym czasie Marta była władczynią wszystkich ziem nowogrodzkich, dopóki nie została pokonana przez księcia Iwana Wasiliewicza (Groźnego) w 1478 roku.

Stając się przywódczynią grupy antymoskiewskiej, Marta Boreckaja została w tym samym roku aresztowana i poddana tonsurze.

W jednym z raportów z 9 maja 1816 roku dziekana klasztoru archimandryty Cyryla napisano, że podczas uderzenia pioruna 26 maja 1798 roku klasztor kleryków z Nowogrodu Posadnickiego Marty został spalony wraz ze wszystkimi spisanymi sprawami; i że znał ten fakt na pewno, gdyż był wówczas opatem klasztoru.

Dziś w celach opata wisi ogromny portret Marty z Boretów. Nie wiadomo, czy wykazuje on podobieństwo do prawdziwej Marty, ale surowość i autorytet są widoczne na portrecie.

Z pism Marty Posadzy wiadomo, że kościół św. Mikołaja był jednym z najstarszych po spaleniu i konfrontacji norweskiej w 1419 r.

Dwa kościoły klasztorne

W czasach Borysa Godunowa, w inwentarzu klasztoru św. Mikołaja z 1601 roku napisano, że były tam dwa kościoły: św. Mikołaja i Wniebowzięcia Matki Bożej.

Stodoła Mirona Vel`yaminova z 1622 r. podaje, że na wybrzeżu Korelskim, przy ujściu do Monasteru Podużewskiego znajdują się dwie cerkwie: jedna drewniana ku czci św. Mikołaja Cudotwórcy i druga (również drewniana) ku czci Przenajświętszej Bogurodzicy, z refektarzem, data założenia co jest bardzo trudne do określenia, znów ze względu na brak zachowanych danych.

Inwentaryzacja wnętrza kościoła. Święte obrazy

Z inwentarza z 1601 r. wiadomo, że nad królewską złotą bramą znajdowała się ikona Deesis o wysokości dziewięciu punktów dziewięciu (staroruska miara długości). Następnie Opisana jest ikona świętego Mikołaja Liczba dziewięciopalczastego cudotwórcy, w którego imię nazwano kościół, z ośmioma złoconymi i srebrnymi manami. W pobliżu bramy znajduje się ikona Matki Bożej "Hodegetria".

Do dużych ikon świątyni należą Zmartwychwstanie Chrystusa, Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny, św. Jerzy Wielki Męczennik, Apostoł Jan Teolog. Wśród drobnych ikon znajdują się przedstawienia Theotokos "raduje się nad Tobą" i "Zofia, Mądrość Boża" z wizerunkiem monasteru Sołowieckiego i inne.

W spisie wymienione są również trzy Krzyże Egzaltacji. Na jednej z nich znajduje się rzeźbione przedstawienie Ukrzyżowania, pokryte miedzią (dar Ephraima z Ugresh).

Świece przed ikonami zadziwiają swoją wielkością i masywnością. Przed św. Mikołajem Cudotwórcą - 5 pudów, przed Theotokos - 3 pudy, przed Zmartwychwstaniem Chrystusa - 2 pudy.

Dziś wyposażenie kościoła św. Mikołaja jest w większości skromne, zwłaszcza epitrachał z haftowanymi wizerunkami św. Grzegorza Teologa, św. Bazylego Wielkiego, św. Jana Chryzostoma, św. Cyryla (z Jerozolimy), św. Atanazego Wielkiego, św. Gabriela Iluminatora, św. Gabriela Cudotwórcy i św. Tomasza Cudotwórcy. Kościół św. Mikołaja.

Kościół Zaśnięcia Matki Bożej

Starożytne pisma wskazują, że wizerunek Zaśnięcia Theotokos był malowany, a złocona grzywa. Wyliczone są też inne ikony - "Obraz Deesis dziesięciu pogan", "Życiodajna Trójca", "Złożenie Chrystusa", "Wstawiennictwo Najświętszej Theotokos", św. Zosima i św. Sawwatego, cześć błogosławionego Jehowy. Kosmasa i Damiana, św. Jana Chryzostoma, św. świetna. Barbary, oraz dwa wizerunki św. Mikołaja Cudotwórcy.

W tym kościele mieścił się również refektarz i kaplica. W 1664 roku postanowiono wybudować nowy, kamienny kościół Zaśnięcia NMP z refektarzem i piwnicami pod nim. Trzy lata później został zbudowany i poświęcony przez Makarego z Nowogrodu.

Kamienny kościół św. Mikołaja został położony w 1670 roku, a w 1673 roku za czasów Joachima, metropolity nowogrodzkiego, został konsekrowany. Ciekawostką jest, że to właśnie w tym klasztorze na studia do Moskwy (1731) udał się przyszły uczony Michaił Łomonosow.).

Następnie oba kościoły (w 1684 roku) zostały połączone kamiennymi przejściami, które miały dwie kruchty. Taki układ klasztoru Nikoło-Korelowskiego wskazywał na silną bazę materialną.

Remont i pożar

Przy kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny do 1700 r. wybudowano trzykondygnacyjną kamienną dzwonnicę. Na dzwonnicy zawieszono 10 dzwonów i zegar dzwonkowy.

Następnie na terenie klasztoru św. Mikołaja pojawiły się inne małe kościoły. Jednak z powodu zniszczenia zostały one zamknięte. A potem pożar w 1798 roku spowodował niepowetowane straty w klasztorze. Potem wszystko zostało przebudowane.

W 1816 roku na miejscu, gdzie pochowano synów Marty, wybudowano ośmiokątną kaplicę Oczyszczenia Pańskiego.

Klasztor jest obecnie częścią ogromnej obrony "Sevmashpredpriyatiye", położony w oddalonym o 35 km mieście Sewerodwińsk, na brzegu ujścia Nikolskoje rzeki Dźwiny Północnej. Przedsiębiorstwo zajmuje ponad 300 hektarów ziemi i posiada ponad 100 jednostek.

Więźniowie klasztoru Nikoło-Korelowskiego

W 1620 roku klasztor został zamieniony na więzienie, w którym przetrzymywano politycznych i religijnych przeciwników reżimu. Wśród nich był Iwan Neronow, członek carskiego koła.

W 1653 roku patriarcha Nikon umieścił w klasztornych kazamatach mnicha Gerasima i starszego Jonasza, ideologa przyszłego buntu sołowieckiego. W 1670 roku uwięziono kolejnych 12 zbuntowanych mnichów z Sołowek.

W 1725 roku arcybiskup Teodozjusz (Janowski) został tu uwięziony jako mnich i zmarł rok później.

W latach 1763-1767 był tu więziony metropolita rostowski Arsenij (Maciejewicz), który sprzeciwiał się świeckim działaniom Katarzyny Wielkiej.

W 1917 roku w klasztorze mieszkało 6 mnichów i 1 nowicjusz.

W 1920 roku klasztor został zamknięty. Następnie utworzyli kolonię karną dla młodocianych przestępców. W latach trzydziestych powstały obudowy "Sevmashpredpriyatiye ", specjalizująca się w produkcji okrętów podwodnych z napędem jądrowym.

Wniosek

Klasztor miał kiedyś własną małą cegielnię. W latach 1691-1692 klasztor ten był otoczony siedmioma drewnianymi wieżami. Dziś pozostał tylko jeden - wieża przejazdowa klasztoru św. Mikołaja-Korelowskiego. Jako cenny eksponat muzealny znajduje się na terenie Muzeum Kołomenskoje w Moskwie.

Wszystkie budynki klasztoru znajdują się nie tylko na terenie gigantycznej fabryki, ale są również włączone w jej struktury. Mimo że budynki klasztorne zostały w latach 90. przejęte przez Kościół prawosławny, członkowie wiernych nie mogą swobodnie zwiedzać klasztoru, gdyż jest to przedsięwzięcie wrażliwe.

W 2005 roku jako pierwsza została odrestaurowana katedra św. Mikołaja Cudotwórcy. W święto Zwiastowania Pańskiego została odprawiona pierwsza Boska Liturgia.

W sierpniu 2009 roku Patriarcha Cyryl pełnił całonocne czuwanie w tym świętym monasterze. W tym samym roku na katedrze św. Mikołaja wybudowano 5 kopuł z krzyżami. Prace remontowe i renowacyjne trwają nadal, a nawet utworzono specjalny fundusz, z którego przekazywane są datki na rzecz klasztoru.