Zawód prawnika: historia i kamienie milowe

Adwokatura jest zasadniczo instrumentem społeczeństwa obywatelskiego mającym na celu ochronę praw konstytucyjnych w odniesieniu do pomocy prawnej i obrony. Jednak status tego zawodu zmieniał się wielokrotnie w ciągu całej historii adwokatury w Rosji. Wynika to przede wszystkim ze specyfiki Polityczne i gospodarcze System w kraju.

Historia Instytutu Adwokatury: podsumowanie

Rosyjską historię adwokatury można w skrócie opisać następująco:

1. Instytut adwokatów XV-XVI w.
2. Reprezentacja dworska w XVIII-XIX wieku. (okres przedreformatorski).
3. Reforma z 1864 r. Zaczęło się kształtować rzecznictwo "typu zachodniego".
4. 1864-1917. Rozwój instytucji adwokata przysięgłego.
5. Okres radziecki, 1917-1991. Podstawowe przepisy dotyczące adwokatury przyjęte w 1962 i 1980 r.
6. Izba Adwokacka Federacji Rosyjskiej po 1991 r.

Poniżej znajduje się bardziej szczegółowy opis tych etapów.

Sąd w starożytnej Rosji

Adwokatura jako taka nie istniała w czasach starożytnych. Władze dworskie stanowili książę apanażowy, członkowie jego orszaku i wicekrólowie. Zgodnie z normami prawnymi Rusi Kijowskiej, zawartymi w pierwszym zbiorze Prawdy rosyjskiej 1016., Proces miał charakter kontradyktoryjny. Obie strony sporu stawały przed księciem, często cała rodzina lub społeczność, aby przedstawić argumenty potwierdzające ich racje. W niektórych przypadkach dochodziło nawet do przemocy fizycznej.

Stosowano również techniki "sądu Bożego": oskarżonych poddawano różnym próbom i wydawano wyroki według określonych cech (pojedynek między przeciwnikami na tych samych zasadach, rzucanie losów, sprawdzanie przez ogień i wodę itp.). Takie podejście wymagało tylko powoda i pozwanego, a nie obrońcy.

Karty w XIV i XVII wieku

Pojawienie się adwokatów sądowych w średniowieczu można uznać za pierwszy prototyp nowoczesnej adwokatury w historii Rosji. Relacje o nich utrwalone są w dokumentach legislacyjnych XIV-XVI wieku.:

• Pskowska Karta Sądowa (1397-1467).) w ramach kolekcji Woroncowa.
• Kodeks praw z 1497, 1550, 1589 r.
• Nowogrodzki statut sądowy (1471) i Kodeks praw ziemi nowogrodzkiej (1571).).

We wszystkich tych zbiorach prawnych instytucja adwokatów opisywana jest jako zjawisko powszechne, istniejące od dawna. Prawo do korzystania z takich usług zróżnicowane. Na przykład w nowogrodzkim kodeksie sądowym każdy miał prawo do korzystania z tych usług, ale w kodeksie pskowskim tylko kobiety, starcy i chorzy oraz mnisi. Już wtedy zastrzegano, że adwokat nie powinien być w służbie suwerena, aby decyzja sądu nie stała się stronnicza.

Historia rozwoju adwokatury w Rosji w tym okresie charakteryzuje się niskim poziomem kultury sądowniczej i państwowej w porównaniu z innymi krajami europejskimi. Na przykład prawnicy w Hiszpanii mieli swoją organizację klasową już od XIV wieku.

W XVII wieku prawa tych osób nadal się rozwijały, ale nie istniały jeszcze organizacje zawodowe. Ponadto w ówczesnym społeczeństwie istniał bardzo negatywny stosunek do adwokatów. Były na najniższym poziomie społecznym i niekiedy nie miały wykształcenia, a ich usługi polegały na pisaniu skarg, dlatego nazywano je tattletales, "ziarno pokrzywy".

Pojawienie się terminu "adwokat"

Pojawienie się terminu "adwokat" w historii rosyjskiej adwokatury związane z panowaniem Piotra I. Po raz pierwszy pojawiła się w Statutach Wojskowych, które stworzyły podstawy do reformy systemu prawnego Imperium. Prawnicy jednak nadal byli traktowani tak samo - sam car zrównał ich z kolegami złodziejami i mordercami. Piotr I uznał ich działalność za bezużyteczną, a ponadto przeszkadzającą w pracy sędziego.

Jego następczyni, cesarzowa Elizawieta Pietrowna, w dekrecie z 1752 roku wprowadziła termin. Bar został całkowicie zdelegalizowany. Ta tradycja baru jako zjawiska szkodliwego i niebezpiecznego, podważającego podstawy monarchii, istniała w Rosji od dawna.

Dopiero 1832 r. uchwalono ustawę, która regulowała wybór osób do reprezentacji sądowej i ich działalność. W prowincjach zachodnich (litewskiej, ukraińskiej i białoruskiej) prawnik musiał mieć rangę szlachecką, majątek, a ich kształcenie odbywało się pod okiem patronów, którzy byli bardziej doświadczeni w branży. Ale te innowacje dotyczyły tylko sądów gospodarczych.

Reforma systemu sądownictwa w 1864 r.

Rozwój społeczeństwa mieszczańskiego w XIX wieku spowodował, że władze na najwyższym szczeblu uświadomiły sobie konieczność zapewnienia członkom klasy kupieckiej i przemysłowcom profesjonalnej pomocy prawnej. W 1864 roku reforma została opracowana przez najbardziej wykształconych prawników. Rada Państwa zdecydowała o utworzeniu zorganizowanego zawodu prawniczego.

Wprowadzenie tego aktu prawnego uważa się za punkt zwrotny w historii adwokatury. Najbardziej wykształceni prawnicy opracowali projekt reformy. Zaprzysiężony adwokatura był teraz regulowany przez Statuty Sądowe. W 1866 roku przeprowadzono reformę sądownictwa. zostały uchwalone.

Wymagania dotyczące bycia adwokatem przysięgłym były następujące:

• wyższe wykształcenie w zakresie prawa;
• powyżej 25 roku życia;
• 5 lub więcej lat praktycznego doświadczenia w pracy w kancelarii sądowej (lub jako asystent zaprzysiężonego adwokata);
• Obywatelstwo rosyjskie;
• w przypadku wyższego wykształcenia o profilu nieprawniczym - co najmniej doświadczenie w pracy w kancelarii sądowej na poziomie siódmej klasy.

Osoba ubiegająca się o urząd adwokata przysięgłego nie może być zatrudniona w państwie, nie była objęta śledztwem ani nie została pozbawiona praw cywilnych lub urzędniczych wyrokiem sądu. Minister Sprawiedliwości musiał wyrazić ostateczną zgodę, a sam pełnomocnik złożył przysięgę.

Rada składała się z pięciu członków: W okresie od 1964 do 1917 roku komisarza mianował Minister Sprawiedliwości.

Po przedstawieniu statutu sądowego odbyło się pierwsze spotkanie zatwierdzonych zaprzysiężonych adwokatów. W Moskwie było ich tylko 21. Na zebraniu wybrano Radę w składzie 5 członków.

Dzięki skrupulatnej selekcji prawników w adwokaturze rosyjskiej wykształcił się system wysokiej kultury i honoru zawodowego. Przyczyniło się to do zmiany świadomości prawnej zwykłych ludzi i ich stosunku do prawa.

Bar nie cieszył się poparciem władz cesarskich, a na najbardziej pryncypialnych spośród nich wywierano presję. Jurorzy nadal byli przedstawiani w dziennikarstwie w destrukcyjnym świetle. Kolejnym negatywnym zjawiskiem w historii instytucji adwokatury był fakt, że na prowincji nadal utrzymywały się archaiczne tradycje procedury prawnej.

Pod koniec XIX w. w Rosji istniał katastrofalny brak prawników, a na jedną populację przypadało 30 000 prawników. Do 1910 r. wskaźnik ten zmniejszył się prawie o połowę, ale wciąż daleko mu do krajów europejskich. W Wielkiej Brytanii było to w tym czasie: 1 prawnik na 684 obywateli.

W 1874 r. Uchwalono ustawę, w której władze próbowały kontrolować działalność "podziemnych" prawników. Ponieważ kwalifikacje były dość wysokie, wielu zawodowych adwokatów po prostu nie mogło zostać członkami adwokatury. Ten akt prawny nie przyniósł jednak żadnych istotnych skutków.

Rewolucja 1917 roku

W 1917 roku, wraz z nastaniem władzy radzieckiej, cały system sądowniczy, który został stworzony w poprzednich latach, został zniesiony i całkowicie zniszczony. Był to okres przejściowy w historii adwokatury. W marcu 1918 roku dekret miał. Podjęto próbę utworzenia nowej struktury obrony praw człowieka. Dekret ten nakazywał tworzenie finansowanych przez państwo stowarzyszeń obrońców w ramach lokalnych rad.

W listopadzie tegoż roku Centralny Komitet Wykonawczy wydał rozporządzenie o sądzie ludowym, w którym ustalił, że obrońcy powinni być podzieleni na kolegia złożone z urzędników państwowych. Występowali jako prokuratorzy lub obrońcy w postępowaniach cywilnych. Płatności za usługi adwokackie zostały zachowane, ale pieniądze zostały przekazane do Komisariatu Sprawiedliwości. Cechą tego systemu było to, że nie można było udać się bezpośrednio do prawnika. Był dopuszczany do sprawy tylko wtedy, gdy adwokatura uznała to za konieczne. Wprowadzono również ograniczenie liczby adwokatów, co doprowadziło do drastycznego zmniejszenia.

W 1920 r. Przyjęto uchwałę, zgodnie z którą wszyscy obywatele posiadający dyplom ukończenia studiów prawniczych muszą w ciągu 3 dni zarejestrować się w lokalnym rejestrze pracy. Celem tej decyzji była dystrybucja prawników, których brakowało w instytucjach. Ci, którzy odmówili rejestracji zostali oskarżeni o dezercję i postawieni przed sądem.

Okres lat 20. i 30.

W 1922 r. Władze radzieckie przyjęły regulamin o zawodzie prawnika. Grupy adwokackie, według tego dokumentu, funkcjonowały w sądach wojewódzkich, a adwokatura była opłacana za porozumieniem stron. Kolegium Adwokatów ponownie stało się instytucją publiczną, w której nikt nie miał prawa być adwokatem urzędnicy, z wyjątkiem nauczycieli. Kierowało nim Prezydium, którego członkowie byli wybierani na walnym zebraniu.

W 1927 r. Prawnikom zabroniono wykonywania zawodu prywatnie. W kolejnych latach decyzja ta została uchylona lub ponownie wprowadzona. Prawnicy byli postrzegani przez rząd robotniczo-chłopski jako burżuazyjny relikt przeszłości, klasa kontrrewolucyjna. Negatywny stosunek do adwokatury w historii powstania tej instytucji istniał przez cały okres sowiecki.

Regulamin z 1939 r

W 1939 roku w ZSRR wydano nowe rozporządzenie o adwokaturze. w ZSRR wprowadzono nowy statut dotyczący zawodów prawniczych. Zgodnie z tym dokumentem w regionach Związku Radzieckiego tworzono stowarzyszenia adwokackie, których zadaniem było świadczenie pomocy prawnej. Podlegały one Ludowemu Komisariatowi Sprawiedliwości. Zakres ich pracy obejmował: udzielanie porad prawnych, sporządzanie skarg oraz obronę obywateli w postępowaniach sądowych.

Osoby z wykształceniem prawniczym lub bez, ale z doświadczeniem zawodowym mogły pracować jako prawnicy. Za zgodą ludowego komisarza sprawiedliwości sprawy te mogły być prowadzone również przez osoby nie będące w zarządzie. W kolejnych latach wydano kilka zarządzeń o kontroli przyjmowania osób do adwokatury.

Przepis ten obowiązywał do 1962 roku. Nie można jednak mówić w tym czasie o pełnoprawnej strukturze praw człowieka: w latach 30. adwokatura nie mogła brać udziału w postępowaniach sądowych. Rozpoczęła się ogromna fala represji. W przypadku kontrrewolucyjnego sabotażu wprowadzono specjalny tryb postępowania dla represjonowanych. Prawnicy nie mogli brać udziału w takich procesach.

W czasie II wojny światowej liczba obrońców została ograniczona z powodu ich mobilizacji na front, a trybunały wojskowe miały prawo do wydania orzeczenia w ciągu jednego dnia. W latach 50. XX w. liczba adwokatów uległa zmniejszeniu w związku z ich mobilizacją na pierwszą linię frontu. Sytuacja w tym zakresie uległa poprawie, a orzeczenia o nadzwyczajnym trybie orzekania w sprawach osób represjonowanych zostały zniesione.

Rozporządzenia z 1962 r

W 1962 r. rosyjskie Ministerstwo Sprawiedliwości narzuciło kolegiom system samorządowy. W RSFSR weszło w życie nowe rozporządzenie regulujące działalność adwokatów. Określało to collegia jako dobrowolne stowarzyszenia, które świadczyły pomoc prawną podczas śledztw, procesów i arbitrażu. Członkostwo w takiej organizacji było obowiązkowe dla praktykującego prawnika... Kolegia były pod ogólnym nadzorem Ministerstwa Sprawiedliwości RSFSR. Ogólnie rzecz biorąc, były one samorządne, ale decyzje w kluczowych sprawach były dyktowane przez państwo.

Opłaty były wnoszone zgodnie z rozporządzeniem ogłoszonym w 1966 roku. Zmieniono także tryb przyjmowania w poczet członków izb adwokackich: prawo do członkostwa miały tylko te osoby, które miały wyższe wykształcenie prawnicze i co najmniej 2-letnią praktykę adwokacką. W drodze wyjątku, za zgodą właściwych organów, dopuszczono do egzaminu osoby, które nie spełniały kwalifikacji w zakresie wykształcenia, ale posiadały co najmniej 5-letni staż pracy prawniczej.

Władza radziecka. Okres 1962-1991.

Rozporządzenie o adwokaturze RSFSR zostało opracowane w 1977 r. W historii rosyjskiej adwokatury po raz pierwszy w Konstytucji ZSRR pojawił się artykuł utrwalający publiczną pozycję tej instytucji, a 2 lata później przyjęto ustawę o adwokaturze. Na jego podstawie w 1980 r. w każdej jednostce składowej ZSRR funkcjonowało jedno kolegium adwokackie. Opracowano rozporządzenie o adwokaturze RSFSR. Był on bardziej wyrafinowany niż poprzedni, ale główne punkty pozostały takie same. Praca prawników była regulowana przez ten dokument do 2002 roku.

W każdej jednostce składowej ZSRR istniała jedna Izba Adwokacka. Głównym organem zarządzającym była Konferencja Członków, a organem kontrolnym - Komisja Rewizyjna. Najmniejszą jednostką adwokatury była Poradnia Prawna, na czele której stał kierownik biura. Ich tworzenie było konsultowane z lokalnymi organami administracji i wymiaru sprawiedliwości.

Czasy współczesne. Okres po 1991 r.

Pomimo reform z lat 80. zgodnych z prawem międzynarodowym, nowa ustawa federalna o adwokaturze została przyjęta dopiero w 2002 r., Izba Adwokacka pozostała organizacją raczej zamkniętą. Wynikało to z politycznych realiów systemu socjalistycznego w Rosji. Klauzule Regulaminu o adwokaturze z 1980 r. w Towarzystwie Prawniczym Federacji Rosyjskiej., Mimo reform z lat 80. zgodnych z prawem międzynarodowym, zaczęły one naprawdę funkcjonować dopiero po 1991 roku.

Nowa ustawa federalna o zawodach prawniczych została uchwalona dopiero w 2002 roku. Zgodnie z jej postanowieniami, izby adwokackie w podmiotach tworzących Federację Rosyjską są tworzone jako pozarządowe i niepaństwowe Organizacje non-profit. Są one zakładane przez zbiorowe zebranie (lub konferencję) prawników i są osobami prawnymi z odrębnym majątkiem, rachunkami rozliczeniowymi i innymi rachunkami bankowymi. Niedopuszczalne było tworzenie izb międzyregionalnych.

Najwyższy organ, Izba Adwokacka, zbiera się co najmniej raz w roku i musi być na nim obecnych co najmniej 2/3 członków. Decyzje o wyborze Komisji Rewizyjnej i delegatów na Wszechrosyjski Zjazd, ustalenie wysokości odpisu na potrzeby Izby, ustalenie rodzajów odpowiedzialności i zachęt dla adwokatów oraz podjęcie innych decyzji podejmowano kolegialnie.

Adwokaci są uprawnieni do udzielania obywatelom i osobom prawnym wszelkiej pomocy prawnej, która nie jest zabroniona przez Ustawę Federalną. W ten sposób ta sfera działalności w Rosji jest obecnie dostosowana do ogólnie przyjętych standardów międzynarodowych.