Japońskie lotniskowce: historia, aktualne modele

Dysponując tak wysoce manewrowymi jednostkami bojowymi jak lotniskowce, siły morskie mogą z łatwością zajmować kluczowe pozycje na oceanach. Faktem jest, że okręt wojenny klasy lotniskowca wyposażony jest we wszystkie niezbędne środki do przenoszenia, startu i lądowania samolotów bojowych - jego głównej siły uderzeniowej. Eksperci wojskowi twierdzą, że Japonia posiadała znaczną liczbę takich statków na początku II wojny światowej. To przypieczętowało losy Japonii w II wojnie światowej, dysponującej jednymi z najpotężniejszych lotniskowców na świecie. O historii ich budowy przeczytaj w tym artykule.

O narodzinach Cesarskiej Marynarki Wojennej

Japonia otrzymała swój pierwszy okręt wojenny dopiero w 1855 roku. Statek został zakupiony od Holendrów i nazwany Kanko-Maru. Przed 1867 rokiem Japonia nie miała jednolitych sił morskich. Oczywiście istniały, ale były rozdrobnione i składały się z kilku małych flot, które podlegały różnym japońskim klanom. Chociaż nowy 122. cesarz doszedł do władzy w wieku 15 lat, jego reformy morskie były dość skuteczne. Zdaniem ekspertów, skalę reform można porównać do reform Piotra Wielkiego. Zaledwie dwa lata po objęciu rządów przez Meiji, Japonia miała swój najpotężniejszy pancernik produkcji amerykańskiej. W pierwszych latach rządzenie krajem było dla cesarza szczególnie trudne. Mimo to odebrał klanom okręty wojenne i utworzył flotę.

O budowie pierwszych lotniskowców

Wkrótce Ameryka i Wielka Brytania, po przerobieniu cywilnych statków, stworzyły pierwsze lotniskowce. Rząd japoński zdał sobie sprawę, że przyszłość marynarki wojennej każdego rozwiniętego kraju leży w okrętach tej klasy. Z tego powodu w 1922 roku został włączony do USS Jose. Pierwszy lotniskowiec Jose wszedł do służby w Kraju Wschodzącego Słońca. Ten 168-metrowy statek o pojemności 10 000 ton brutto wyparł 40 000 wszystkich na morzu. który przewoził 15 samolotów. Został rozmieszczony w latach 30-tych, kiedy Japonia walczyła z Chinami. W czasie II wojny światowej Jose był używany jako statek szkoleniowy. Ponadto, po ponownym wyposażeniu jednego z okrętów, japońscy konstruktorzy stworzyli kolejny lotniskowiec znany w historii jako Akagi.

W porównaniu z José ten 249-metrowy okręt o wyporności ponad 40 tys. ton był największym lotniskowcem na świecie. т. Wyglądało to bardziej efektownie. Akagi wszedł do służby w Cesarskiej Marynarce Wojennej w 1927 roku. Okręt został jednak zatopiony w bitwie o Midway.

Waszyngtońskie porozumienie morskie

Według tego dokumentu, podpisanego w 1922 r., dla państw, które przystąpiły do traktatu, istniały pewne ograniczenia dotyczące marynarki wojennej. Podobnie jak inne narody, japońskie lotniskowce mogły pojawić się w dowolnej liczbie. Nałożono ograniczenia na ich całkowite przemieszczenie. Na przykład w przypadku Japonii nie może ona przekroczyć 81 tys. ton. т.

Dodatkowo każdy naród miał prawo do posiadania dwóch pancerników do lądowania samolotów. Dokument stwierdzał, że każdy pancernik musi mieć wyporność do 33 tys. ton. т. Według ekspertów wojskowych warunki waszyngtońskiego porozumienia morskiego dotyczyły jedynie okrętów o wyporności powyżej 10 tys. ton. tony. Biorąc pod uwagę ww ograniczenia nałożone przez rząd danego kraju Wschodzące Słońce postanowiło dodać do swojej marynarki trzy duże japońskie lotniskowce. Każdy statek do przewozu samolotów będzie miał wyporność do 27 tys. т. Mimo że planowano budowę trzech okrętów, czasu i pieniędzy wystarczyło tylko na dwa japońskie lotniskowce (zdjęcie lotniskowców w artykule). Stany Zjednoczone, Wielka Brytania i inne kraje kolonialne postrzegały terytorium Azji jedynie jako źródło kauczuku, cyny i ropy naftowej.

Taki stan rzeczy nie był zadowalający dla Japonii. Fakt, że Kraj Wschodzącego Słońca dążył do wykorzystania minerałów wyłącznie do własnych celów. Efektem tego był spór między państwami kolonialnymi a Japonią o część Singapuru, Indii i Indochin, który mógł być rozstrzygnięty jedynie militarnie. Ponieważ, jak przewidywał cesarz, morze będzie areną wielkich bitew, Japończycy postawili na rozwój budownictwa okrętowego. W związku z tym w chwili wybuchu wojny Układ Morski nie był już realizowany przez państwa-strony.

Wybuch działań wojennych

Według ekspertów, Japonia w czasie II wojny światowej posiadała największą liczbę lotniskowców na świecie. Cesarska Marynarka Wojenna miała dziesięć lotniskowców. W przeciwieństwie do Japonii, USA posiadały tylko siedem lotniskowców. Trudność dla amerykańskich dowódców marynarki polegała na tym, że tak małą liczbę okrętów należało inteligentnie rozmieścić po obu stronach USA, czyli na Atlantyku i Pacyfiku. Choć Japonia miała w II wojnie światowej więcej lotniskowców, to Stany Zjednoczone wygrywały kosztem pancerników. Faktem jest, że amerykańskich pancerników było znacznie więcej i były one znacznie lepszej jakości.

O operacji "Hawaje

W wyniku trudnych relacji pomiędzy Japonią a Stanami Zjednoczonymi, które dążyły do rozszerzenia swoich wpływów na wybrzeżu Azji, cesarska marynarka wojenna postanowiła zaatakować amerykańskie bazy wojskowe znajdujące się na Hawajach. Jeszcze przed II wojną światową 6 japońskich lotniskowców w grudniu 1941 r. przetransportował 350 samolotów. Jako eskorty użyto krążowników (2 okręty) i pancerników (2 okręty).), pancerniki (2 okręty), niszczyciele (9 okrętów) i holowniki.) i okrętów podwodnych (6). Atak na Pearl Harbour został rozpoczęty w dwóch fazach przez myśliwce Zero, bombowce torpedowe Kate i bombowce Val. Armia Imperialna zdołała zniszczyć 15 amerykańskich okrętów. Zdaniem ekspertów nie ucierpiały jednak te amerykańskie okręty, które nie były w tym czasie na Hawajach. Po zniszczeniu bazy wojskowej Japonii wypowiedziano wojnę. Pół roku później 4 z 6 cesarskich lotniskowców biorących udział w operacji zostały zatopione przez US Navy.

O klasyfikacji lotniskowców

Na całym świecie istnieje klasyfikacja, według której lotniskowce dzielą się na ciężkie, eskortowe i lekkie. Te pierwsze stanowiły najpotężniejszą siłę uderzeniową floty, przenosząc ponad 70 samolotów. Okręty eskortowe przenoszą do 60 samolotów. Statki te pełnią funkcję eskortową. Lekkie lotniskowce mogą przewozić do 50 samolotów.

W zależności od wielkości, japońskie lotniskowce były duże, średnie i małe. Według ekspertów, taka klasyfikacja była uważana za nieoficjalną. Formalnie istniała klasa okrętu - lotniskowiec. Oznaczenie to dotyczyło zarówno małych, jak i ogromnych odpowiedników. Lotniskowce różniły się tylko wielkością. Tylko jeden projekt, Soryu, który później został przemianowany na Hiryu, wprowadził statki średniej wielkości.

Japoński lotniskowiec w historii Cesarskiej Marynarki Wojennej znany jest również jako Unruh. Kraj Wschodzącego Słońca miał jeszcze jeden podgatunek lotniskowca, który był lotniskowcem morskim. Samoloty te mogły startować i lądować na powierzchniach wodnych. Takie uzbrojenie przez długi czas nie było używane przez Amerykę, ale kilka takich lotniskowców zbudowano w Japonii.

"Kamikawa-maru."

Statki były początkowo używane jako pasażersko-towarowe. Zdaniem ekspertów, japońscy projektanci zaprojektowali okręty tak, aby w przyszłości można je było przekształcić w lotniskowce. Japonia miała cztery takie okręty podczas II wojny światowej. Lotniskowce te były wyposażone w artylerię i specjalne urządzenia do przechowywania, startu i konserwacji samolotów morskich. Ponadto te japońskie lotniskowce miały zostać wyposażone w warsztaty i magazyny techniczne poprzez zwiększenie liczby pomieszczeń. Wiele dodatkowych kabin musiało zostać wyposażonych, aby pomieścić załogę. Z czterech lotniskowców trzy zostały zatopione w Japonii podczas II wojny światowej.

"Akitsushima"

Zbudowany w stoczni Kawasaki w Kobe. 113-metrowy okręt o wyporności 5 tys. ton służył jako pływająca baza dla Cesarskiej Marynarki Wojennej. używany zarówno jako baza lotnicza, jak i zwykły statek towarowy. Prace nad projektem rozpoczęły się na długo przed II wojną światową. Akitsushima weszła do służby w Imperial Navy w 1942 roku. Aby zapewnić bezpieczną drogę między Stanami Zjednoczonymi a Australią, Amerykanie wraz z aliantami przeprowadzili drugi atak na Japonię na Pacyfiku. Akitsushima została użyta w bitwie o Guadalcanal. Bomby głębinowe zrzucono przy użyciu siedmiu bombowców typu 94 (1 szt.) i 95 (6 szt.). Akitsushima przewoziła grupę lotniczą składającą się z 8 samolotów, a także paliwo, części zamienne i amunicję dla nich. Zdaniem ekspertów Japończycy nie byli przygotowani do bitwy. Atak na Cesarską Marynarkę Wojenną został przeprowadzony bardzo gwałtownie, w wyniku czego stracono inicjatywę, a Kraj Wschodzącego Słońca został zmuszony do obrony. Akitsushima przetrwała bitwę, ale została zatopiona przez Amerykanów w 1944 r.

"Sekaku"

W 1941 roku Cesarska Marynarka Wojenna otrzymała dwa lotniskowce, które w dokumentacji technicznej figurowały jako Sekaku, a później Zuikaku. Do początku II wojny światowej japońskie lotniskowce były jedynymi dużymi, niezmodernizowanymi statkami z cywilnych liniowców, których pas wodny wynosił 21,5 cm. 250 m długości., Grubość pancerza - 17 cm. W tamtym czasie eksperci wojskowi twierdzili, że Sekaku były najbardziej podatnymi na obronę okrętami. Wyposażone były w 127 milimetrową artylerię przeciwlotniczą i przenosiły 84 samoloty.

W walce okręt wytrzymał pięć trafień torpedą. Lotniskowce nie były jednak odporne na bombardowania wroga. Powodem jest to, że większość pokładu była wykonana z drewna. "Sekaku" został użyty w operacji na Hawajach. Oba okręty zostały wkrótce zatopione przez U.S. Navy.

"Jun`e

Japońskie lotniskowce używane w II wojnie światowej. Pierwotnie były one zaprojektowane jako cywilne liniowce. Eksperci twierdzą jednak, że możliwe jest, iż japońscy konstruktorzy od początku planowali przerobić je na cele wojskowe. Aby wprowadzić w błąd strony waszyngtońskiego porozumienia morskiego, Jun`e został "przebrany" za pasażera. Świadczy o tym obecność wzmocnionego pancerza na spodniej części okrętów. W 1942 roku okręty cesarskie zostały skutecznie zaatakowane przez amerykańskie okręty podwodne. Pod koniec II wojny światowej japońskie lotniskowce Jun`e zostały zezłomowane.

O dużych statkach Taiho i Shinano

W bitwach na Morzu Filipińskim lotniskowiec Taiho był używany jako okręt flagowy. I nic dziwnego, bo ten 250-metrowy statek o wyporności 33 000 kg był największy. т. był zdolny do przenoszenia 64 samolotów. Jednak kilka tygodni po wyjściu w morze Taiho został odkryty przez amerykański okręt podwodny. w wyniku której zatopiono Battleship Imperial i 1650 Japończyków na pokładzie.

Japoński lotniskowiec Shinano był uważany za największy w tamtym czasie. Jednak wszelkie informacje na jego temat były tak utajnione, że nigdy nie zrobiono mu żadnych zdjęć. Z tego powodu największe było Interprises z 1961 r. "Shinano" był już w służbie pod koniec II wojny światowej. Ponieważ wynik bitwy był już przesądzony, okręt pozostawał na powierzchni tylko przez 17 godzin. Zdaniem ekspertów tak wysoki odsetek zniszczonych japońskich lotniskowców wynika z ich niezdolności do kontynuowania rejsu w przypadku nieostrożnego trafienia okrętu torpedą.

"Unruh

Są to japońskie lotniskowce z czasów II wojny światowej. Japońscy konstruktorzy zaczęli budować okręty tego typu w latach 40. Planowano wybudować 6, ale w terminie ukończono tylko 3. "Unryu jest ulepszonym prototypem Hiryu, który został zbudowany przed wojną. Lotniskowce te weszły do służby w Cesarskiej Marynarce Wojennej pod koniec 1944 roku. Uzbrojenie obejmowało 6 sztuk 127mm artylerii i 93 sztuki 25mm działek przeciwlotniczych. i 6x28PPU (120mm). Bomby głębinowe (typ 95) służyły do niszczenia jednostek wroga. Grupa lotnicza była reprezentowana przez 53 samoloty. Zdaniem ekspertów, nie było sensu ich teraz używać. Okręty nie miałyby większego wpływu na wynik wojny, gdyż większość pilotów zdolnych do wejścia na pokład i lądowania samolotów już nie żyła. Ostatecznie zatopiono dwa Unruhy, a ostatni został zezłomowany.

"Juiho"

Ponieważ przed wybuchem II wojny światowej Japonia i inne państwa biorące w niej udział nadal przestrzegały traktatu morskiego, ale już przygotowywały się do ewentualnych ataków, postanowiono obsadzić Cesarską Marynarkę Wojenną kilkoma okrętami, które miały służyć jako pływające bazy dla okrętów podwodnych. W 1935 roku zbudowano lekkie statki pasażerskie o wyporności 14 200 ton.

Strukturalnie okręty te były gotowe do dalszej modernizacji, by ostatecznie przekształcić się w lekkie lotniskowce. Do końca grudnia 1940 roku Dzuiho były w stanie wykonać misje bojowe. To właśnie w tym czasie zostały uruchomione. Okręt podwodny był wyposażony w 8 sztuk dział przeciwlotniczych 127 mm oraz 56 sztuk automatycznych dział przeciwlotniczych 25 mm. Możliwość przewozu do 30 samolotów. Siła załogi 785. Lotniskowce zostały jednak zatopione przez wroga podczas walk.

"Taye"

Ten lotniskowiec został zmontowany w Nagasaki przez pracowników stoczni Mitsubishi. Zbudowano w sumie trzy statki. Każdy z nich miał 180 metrów długości. i wyporność 18.000. tony. Przewóz 23 samolotów z całym wyposażeniem. Cel nieprzyjaciela został zniszczony przez sześć 120-milimetrowych dział morskich (typ 10) oraz cztery działa 25-milimetrowe. (Typ 96). Lotniskowce weszły do służby Cesarskiej Marynarki Wojennej we wrześniu 1940 roku. Podczas II wojny światowej wszystkie trzy statki zostały zatopione.

O lotniskowcu okręt podwodny

Według ekspertów wojskowych, lotniskowce wykonane w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii wykorzystywały bardziej zaawansowane uzbrojenie. Ponadto stan techniczny okrętów był lepszy niż okrętów cesarskich. Budując swoje lotniskowce, Japonia mogła jednak zaskoczyć swoim podejściem do projektowania wojskowego. Na przykład, państwo to miało flotę okrętów podwodnych. Każdy japoński lotniskowiec mógł przewozić kilka samolotów morskich. Były one transportowane w stanie rozmontowanym. W razie potrzeby startu samolot był rozkręcany i składany za pomocą specjalnych prowadnic, a następnie podnoszony w powietrze za pomocą katapulty. Według ekspertów, japoński lotniskowiec podwodny nie był używany w większych bitwach, ale był dość skuteczny, jeśli trzeba było wykonać jakieś zadanie z nim związane. Na przykład w 1942 roku Japończycy zaplanowali w Oregonie pożary lasów na dużą skalę. W tym celu japoński lotniskowiec podwodny I-25 zbliżył się do brzegu Stanów Zjednoczonych, a następnie wystrzelił do środka wodnosamolot Yokosuka E14Y. Przelatując nad rusztowaniami, pilot zrzucił dwie 76-kilogramowe bomby zapalające. Z nieznanych przyczyn nie osiągnięto spodziewanego efektu, ale pojawienie się nad Ameryką japońskiego samolotu poważnie przestraszyło dowódców wojskowych i liderów. Zdaniem ekspertów taki przypadek, gdy wojna mogła dotknąć samą Amerykę, był wyjątkowy. Na czym polegało używanie japońskich podwodnych lotniskowców, poniżej.

O stworzeniu okrętów podwodnych przenoszących samoloty

Pierwszy projekt japońskiego okrętu podwodnego z lotniskowcem był gotowy w 1932 roku. W dokumentacji technicznej model ten figuruje jako I-5 typ J-1M. Posiadał on specjalny hangar i dźwig, który służył do wciągania i opuszczania niemieckich wodnosamolotów Gaspar U-1. Jego licencjonowana produkcja w Japonii rozpoczęła się już w 1920 r. Ponieważ okręt podwodny nie był wyposażony w katapultę i pochylnię, nie prowadzono dalszej budowy I-5. Ponadto było wiele skarg na jakość kadłuba.

W 1935 roku Japończycy rozpoczęli projektowanie nowego okrętu podwodnego, który w historii budownictwa okrętowego znany jest jako model I-6 typ J-2. E9W został opracowany specjalnie dla niej. Choć nowy okręt miał wiele zalet w stosunku do poprzedniego lotniskowca, japońska marynarka wojenna nie była z niego zadowolona. W nowej wersji zabrakło również katapulty i rampy, co miało negatywny wpływ na prędkość startową wodnosamolotu. Z tego powodu oba modele okrętów podwodnych pozostały w pojedynczych jednostkach.

Przełom w okrętach podwodnych z lotniskowcami nastąpił w 1939 roku wraz z wprowadzeniem I-7 typu J-3. Nowa wersja miała już katapultę i rampę. Dodatkowo okręt podwodny był dłuższy, więc mógł pomieścić hangar z dwoma samolotami morskimi Yokosuka E14Y, które były wykorzystywane zarówno jako samoloty rozpoznawcze, jak i bombowe. Był on jednak znacznie gorszy od głównych bombowców Imperium ze względu na niewielki zapas bomb. Kolejnymi okrętami podwodnymi były trzy I-9, I-10 i I-11 typu A-1. Według ekspertów, japońskie okręty podwodne były regularnie modernizowane. Ostatecznie Cesarska Marynarka Wojenna nabyła kilka okrętów podwodnych typu B-1, B-2, B-3 oraz I-4 A-2. Średnia liczba wahała się między 18 a 20. Według ekspertów wojskowych, okręty podwodne były praktycznie nie do odróżnienia od siebie. Oczywiście każdy okręt podwodny miał swoje własne wyposażenie i uzbrojenie, ale łączyło je to, że grupę lotniczą we wszystkich czterech modelach stanowiły samoloty morskie E14Y.

I-400

W wyniku nieudanego bombardowania amerykańskiej bazy w Pearl Harbour i kolejnych poważnych porażek w bitwach morskich, japońskie naczelne dowództwo uznało, że Cesarska Marynarka Wojenna potrzebuje nowej broni, która mogłaby zmienić przebieg wojny. Do tego celu potrzebowali efektu zaskoczenia i potężnej siły uderzeniowej. Japońscy projektanci mieli za zadanie zbudować okręt podwodny zdolny do transportu co najmniej trzech samolotów w stanie niezmontowanym. Nowe jednostki musiały być również wyposażone w artylerię i torpedy oraz pozostawać w zanurzeniu przez co najmniej 90 dni. I-400 był w stanie spełnić wszystkie te wymagania.

Ten okręt podwodny o wyporności 6500 ton., Długość - 122m. i szerokości 7m., był zdolny do nurkowania na głębokość 100 metrów. Autonomiczna praca przez 90 dni. Zdolny do osiągnięcia maksymalnej prędkości 18 węzłów morskich. Załoga liczyła 144 osoby. Uzbrojenie składało się z jednego działa 140 milimetrowego, 20 torped i czterech działek 25 milimetrowych. I-400 był wyposażony w 34-metrowy hangar o średnicy 4 metrów. Aichi M6A Seyran został specjalnie zaprojektowany dla okrętu podwodnego.

Samolot mógł przenosić dwie 250-kilogramowe lub jedną 800-kilogramową bombę. Główną misją tego samolotu było bombardowanie amerykańskich celów wojskowych o znaczeniu strategicznym. Głównymi celami miały być Kanał Panamski i Nowy Jork. Japoński nacisk kładziono na efekt zaskoczenia. Jednak w 1945 roku japońskie dowództwo wojskowe uznało, że wysyłanie na amerykańskie terytoria bomb i czołgów ze szczurami przenoszącymi z powietrza śmiertelne choroby jest niecelowe. Postanowiono zaatakować amerykańskie lotniskowce, które 17 sierpnia znajdowały się w pobliżu atolu Truk. Zbliżająca się operacja nosiła nazwę Hikari, ale nie miała się odbyć. 15 sierpnia Japonia poddała się, a załoga giganta I-400 otrzymała rozkaz zniszczenia broni i powrotu do domu. Dowództwo okrętów podwodnych rozstrzelało się, a załoga wyrzuciła do wody grupę samolotów i wszystkie dostępne torpedy. Trzy okręty podwodne zostały przewiezione do Pearl Harbour, gdzie zajęli się nimi amerykańscy naukowcy. W następnym roku chcieli tego dokonać naukowcy ze Związku Radzieckiego. Amerykanie zignorowali jednak prośbę, a japońskie lotniskowce podwodne storpedowały i zatopiły rejon wyspy Hawaii.

Nasze dni

Na podstawie opinii, wiele osób zastanawia się, ile lotniskowców ma dziś Japonia? Faktem jest, że w 2017 r. Pojawiły się wypowiedzi, że już w przyszłym roku japońska marynarka nie będzie korzystać z lotniskowców tej klasy. Niemniej jednak już w grudniu 2018 r. Rządząca krajem Partia Liberalno-Demokratyczna zwołała posiedzenie poświęcone sprawom obronności, na którym zaproponowano rozwój produkcji lotniskowców. Nowoczesne lotniskowce Japonii mają za zadanie chronić kraj przed ewentualną chińską agresją, gdyż ostatnio obserwuje się coraz większe zainteresowanie wrogiej floty i samolotów Wyspami Shinkaku.

Japońska marynarka posiada dwa takie okręty: Izumo i Kaga. Każdy nowy japoński lotniskowiec będzie wykorzystywany do przenoszenia produkowanych przez Amerykanów myśliwców bombowych piątej generacji F-35B. Nowe statki, o wyporności 19,5 tony, są dość duże: mają 248 metrów długości i 38 metrów szerokości. Jak twierdzą eksperci, początkowo myśliwce zostały stworzone przez Amerykanów specjalnie do formowania grup lotniczych, które miały uzupełnić okręty desantowe LHA-6. Ze względu na swoje rozmiary (długość 257m, szerokość 32m) okręty te są praktycznie nie do odróżnienia od japońskich lotniskowców, amerykańskie samoloty będą idealne dla Itsumo i Kagi. Statki te wyposażone są w dwie windy towarowe o nośności 37,5 tony. Użyją ich, by wprowadzić wojowników na pokład. Co ciekawe, w pełni wyposażony F-35B waży nie więcej niż 22 tony. Samoloty te będą lądować na pokładzie za pomocą pionowego lądowania. W ten sam sposób wystartują. Testy wykazały, że myśliwiec potrzebuje rozbiegu o długości zaledwie 150 metrów. Jak przekonują specjaliści, efektywniejsze wykorzystanie takich myśliwców będzie możliwe po małej modernizacji okrętów. Przypuszczalnie Japończycy wybudują obiekty na sprzęt do konserwacji oraz magazyny na paliwo i amunicję.

Ponieważ F-35B podczas lądowania i startu używa raczej silników turbofanowych niż odrzutowych, na pokład będzie silnie oddziaływał strumień odrzutowy. Z tego powodu projektanci zastosują powłokę odporną na wysokie temperatury, która wzmocni lotniskowiec.