Funkcja lokomotoryczna - co to jest?

Nasze ciało, a także jego poszczególne układy i narządy, pełnią dziesiątki różnych funkcji. Trudno jest streścić wszystkie, dlatego w tej chwili powiemy tylko o jednym z nich - lokomocji. Odnosi się do układu ruchowego. Kości są "dźwigniami" i są wprawiane w ruch przez mięśnie za pośrednictwem centralnego układu nerwowego, powodując różne rzeczy ruchy. To jest funkcja lokomotoryczna. A teraz wszystko, co jej dotyczy, warto wyjaśnić nieco bardziej szczegółowo.

Pojęcie lokomocji

Powinien być rozważany w pierwszej kolejności. Lokomocja to przemieszczanie się człowieka w przestrzeni w wyniku jego aktywnych działań. Zwierzęta, nawiasem mówiąc, również są dotknięte tym terminem.

W medycynie pod tym pojęciem rozumie się rodzaj aktywności ruchowej, która związana jest z przemieszczaniem się człowieka w przestrzeni. Skutkuje to, odpowiednio, aktami lokomocji.

Należy również zaznaczyć, że lokomocja jest jedną z dwóch kategorii zachowań. Drugim jest manipulacja. Lokomocja jest określana jako ruch instynktowny. Co oznacza ten fakt? Że lokomocja jest cechą odnoszącą się do sztywnego układu ruchowego, który dopuszcza tylko minimalną zmienność ruchu.

Ale to nie wszystko. Warto też wiedzieć, że lokomotoryczne rozwiązywanie problemów, przejawiające się np. w wyborze właściwej drogi w labiryncie, często prowadzi do kształtowania się umiejętności złożonych. Innymi słowy, staje się elementem działania intelektualnego.

Ruch jako zjawisko

Powyżej przedstawiono pokrótce czym jest - funkcja lokomotoryczna. Pojęcie ruchu powinno być również studiowane indywidualnie.

Po pierwsze, jest jednym z kluczowych aspektów naszego życia i wspiera aktywną interakcję z środowisko. A ruch jest reprezentowany w wielu różnych formach. Wynika z wielu procesów zachodzących na poziomie tkankowym, komórkowym, systemowym i narządowym.

Jest to funkcja lokomotoryczna organizmu człowieka, która odpowiada za ruchy wykonywane przez mięśnie szkieletowe. To przecież dzięki nim utrzymywana jest taka czy inna postawa, poruszają się poszczególne części ciała lub całe ciało.

Warto też wspomnieć o funkcjach ochronnych i wspomagających. Dokładnie wszystko w organizmie jest ze sobą połączone, dlatego te pojęcia są bezpośrednio związane z lokomocją.

Na przykład funkcję ochronną szkieletu można dostrzec w różnych jamach (piersiowej, miednicznej, czaszkowej, kręgowej). Wszystkie są zabezpieczeniem dla ważnych organów w ich wnętrzu.

Opis funkcji wspomagającej jest elementarny. Szkielet jest ostateczną podporą dla narządów wewnętrznych i mięśni. Są one przymocowane do kości i w ten sposób utrzymywane w pozycji.

Klasyfikacja ruchów

Mówiąc o funkcji lokomotorycznej, należy wspomnieć również o tym temacie. Przy klasyfikacji ruchów bierze się pod uwagę następujące niuanse:

1. Charakter osiągniętej pozycji części ciała. Na przykład wyprost i zgięcie.
2. Właściwości mechaniczne. W szczególności balistyczny i rotacyjny.
3. Znaczenia funkcjonalne. Mamy tu na myśli ochronę i orientację.

Wszystkie ruchy człowieka są kontrolowane przez aktywność mózgu. Jest on zawsze ukierunkowany na konkretne zadanie, które z kolei modelowane jest w sekwencji skurczów mięśniowych. Ta forma aktywności nazywana jest aktywnością dobrowolną lub świadomą.

Istnieje również pojęcie skoordynowanej aktywności kilku grup mięśniowych. To się już nazywa koordynacja. Jest bardzo ważny dla wytrzymałości, szybkości, siły i zwinności.

Odruchy

Są one bezpośrednio związane z funkcją lokomotoryczną. Odruchy są tożsame z reakcjami motorycznymi. Powstają one w wyniku podrażnienia zakończeń nerwów czuciowych oraz bezpośrednio w wyniku pobudzenia ośrodkowego układu nerwowego, które rozprzestrzenia się do mięśni (efektorów) wzdłuż włókien odśrodkowych.

Rozróżnia się odruchy warunkowe i bezwarunkowe. Inaczej nazywane nabytymi i wrodzonymi reakcjami ruchowymi. Jaka jest różnica? Wrodzone reakcje realizowane są poprzez łuki odruchowe. Odruchy nabyte powstają na bazie odruchów bezwarunkowych w toku indywidualnego uczenia się. To właśnie z tego powodu są one uważane za bardziej plastyczne.

W obu przypadkach istnieje uniwersalna klasyfikacja, do której są zaliczane:

1. Modalność (charakter sensoryczny) bodźca, który oddziałuje na aferentne zakończenia nerwowe. Może być dotykowy, słuchowy i świetlny.
2. Poziom struktur nerwowych biorących udział w organizacji notorycznego odruchu ruchowego. Mogą być korowe, pniowe i segmentowe.
3. Cecha środowiska, która pobudza receptory. Mogą być one zewnętrzne, wewnętrzne lub proprioceptywne.
4. Wielkość aktywności ruchowej. Istnieją zarówno odruchy proste (na przykład odruch kolanowy), jak i złożone (to samo zapewnienie ruchu przestrzennego).
5. Znaczenie biologiczne. Należą do nich odruchy seksualne, orientacyjne, eksploracyjne, obronne i pokarmowe.

Cechy fizjologiczne

Wróćmy bezpośrednio do funkcji lokomotorycznych. Zapewnia on współdziałanie dwóch systemów:

1. Centralny. Zaangażowana jest kora mózgowa, masy podkorowe, obszary ruchowe, pęczek piramidowy, a także pień mózgu, móżdżek i kolumny rdzenia kręgowego.
2. Peryferyjne. Zaangażowane są tylko aferentne włókna nerwowe i proprioreceptory. Są one jednak skoncentrowane wszędzie - w powierzchniach stawowych, mięśniach, ścięgnach i więzadłach.

Kiedy receptory są podrażnione, pojawiają się impulsy. Jest on przekazywany przewodami nerwowymi do rdzenia kręgowego, a następnie do ośrodka układ nerwowy. Funkcja lokomotoryczna jest kontrolowana przez analizator ruchowy i te impulsy, które pochodzą z neuronów są przekazywane do mięśni. W uproszczeniu tak wygląda ten proces.

Zaburzenia

Upośledzone są również funkcje statyczne i lokomotoryczne. Zaburzenia występują w przypadku wystąpienia którejkolwiek z poniższych sytuacji

1. Uszkodzenie struktur nerwów centralnych.
2. Przekazywanie impulsów z nerwu do mięśnia przez płytkę końcową.
3. Zaburzenia pobudzenia wzdłuż dróg nerwowych.

Zaburzenia lokomocji mięśniowej dzieli się na ataksję, hipokinezję, astenię i hiperkinezję. Każde zjawisko powinno być traktowane oddzielnie.

Hipokinezja

Charakteryzuje się albo zmniejszoną zdolnością do wykonywania ruchów dobrowolnych, albo całkowitą utratą tej zdolności. Innymi słowy, hipokinezja to stan niedostatecznej aktywności ruchowej.

Zwykle występuje na tle zaburzeń psychicznych lub neurologicznych. Stupor (apatyczny, depresyjny lub katatoniczny), zespół depresyjny, parkinsonizm. Prostszą przyczyną jest siedzący tryb życia i siedząca praca.

Hipokinezja upośledza unerwienie mięśni. Jeśli funkcja nie jest całkowicie nieobecna, osobę pokonuje niedowład. To najlepszy sposób, by na to spojrzeć. Bo całkowita strata jest obarczona paraliżem. Jednak w obu przypadkach dochodzi do uszkodzenia neuronów ruchowych.

Właściwie wszystko może spowodować hipokinezję. Do czynników ryzyka należą uszkodzenia mechaniczne, zatrucia, stany zapalne, wzrost guza, bodźce inwazyjne i zakaźne, krwawienia wewnętrzne itp. д.

Hiperkinezja

Jako kontynuację tematu funkcji lokomocyjnej i statycznej należy wspomnieć również o tym zjawisku. Hiperkinezja to zaburzenie, któremu towarzyszą konwulsyjne, niekontrolowane skurcze mięśni. Przyczyną jest również uszkodzenie OUN.

Przyczyny dzielą się na dwie kategorie:

1. Egzogeniczne. Należą do nich oparzenia, anafilaksja, stany zapalne i choroby zakaźne (w szczególności tężec i wścieklizna).
2. Endogeniczne. Kategoria ta obejmuje schorzenia pochodzenia dziedzicznego, nowotwory, cukrzycę, mocznicę i miażdżycę.

Hiperkinezja jest często "towarzyszem" alkalozy, hipokalcemii, hipoglikemii i hipomagnezemii. Napady, drżenia, pląsawica, tiki.

Ataxia

To zaburzenie funkcji statyczno-ruchowych jest dość powszechne. Objawia się nieznacznie zmniejszoną siłą w jednej lub drugiej kończynie. Ataksja powoduje, że ruchy stają się niezręczne i nieprecyzyjne, zaburzając ich kolejność i ciągłość. Równowaga jest często zaburzona.

Występuje ataksja statyczna i dynamiczna. W pierwszym przypadku równowaga jest zaburzona podczas stania. W drugim - występuje zaburzenie koordynacji bezpośrednio w ruchu.

Jeśli osoba nie ma żadnego rodzaju ataksji, oznacza to, że wszystkie sekcje jej OUN wykonują równoległe, wysoko zautomatyzowane czynności.

Asthenia

Zaburzenie to nie wpływa na żadną konkretną funkcję lokomotoryczną (stopy, na przykład, lub ręce). Astenia to ogólne osłabienie organizmu objawiające się osłabieniem napięcia mięśniowego i szybkim zmęczeniem.

Spowodowane uszkodzeniem móżdżku. To właśnie jej zaburzenie powoduje, że zmniejsza się efekt hamowania najróżniejszych aktów samowolnych. Ruch staje się szarpany, ostry, mogą wystąpić upadki. Praktycznie każdy wysiłek fizyczny powoduje natychmiastowe zmęczenie i późniejszy stan depresji.

Czynniki wywołujące mogą być różne. Na liście znajdują się:

1. Choroby układu sercowo-naczyniowego.
2. Problemy żołądkowo-jelitowe.
3. Patologie układu moczowo-płciowego.
4. Choroby hematologiczne.
5. Zaburzenia endokrynologiczne.
6. Nieprawidłowości ogólnoustrojowe (od alergii do raka).
7. Anomalie wrodzone.
8. Choroby zakaźne.
9. Różne rodzaje demencji.

Jednak częstsze przyczyny astenii to problemy metaboliczne, niedobory mikroelementów, złe odżywianie i napięcie nerwowe.

Astasia

Kończąc rozważania na temat funkcji wspomagających układ kostny i ruchowy, chcielibyśmy omówić następujące zaburzenia. Astazja jest dość nietypową patologią. Jest to nazwa nadana upośledzeniu zdolności do stania. Spowodowane zaburzoną koordynacją mięśniową ciała z dość rozległym uszkodzeniem ciała modzelowatego i płatów czołowych.

Astazja bardzo często dotyka osoby cierpiące na zaburzenia konwersyjne (dysocjacyjne). Kiedyś nazywano je histerią. Astazja często wiąże się również z abazją (utratą zdolności chodzenia).

Symptomy są specyficzne. W najcięższych przypadkach ludzie nie mogą nawet stać na własnych nogach. W najlepszym przypadku są to po prostu zaburzenia chodu, utrata równowagi i drżenie kończyn.