Znieczulenie podoczodołowe: wskazania i techniki, przeglądy

Znieczulenie podoczodołowe jest jedną z metod znieczulenia, która jest szeroko stosowana we współczesnej stomatologii. Rozważymy główne cechy jego wykonania, a także sposób wprowadzenia znieczulenia, możliwe wystąpienie powikłań oraz opinie ekspertów z dziedziny stomatologii na temat tej procedury.

Ogólny opis

W stomatologii znieczulenie podoczodołowe jest często określane jako znieczulenie podoczodołowe. Technika ta należy do grupy technik przewodzących Istnieje wiele różnych sposobów na złagodzenie bólu szczęki odczucia występujące podczas leczenia chirurgicznego struktury szczęki. Obecnie omawiana technika jest szeroko stosowana w chirurgii szczękowej i stomatologii.

Głównym celem znieczulenia podoczodołowego jest złagodzenie bólu poprzez stworzenie depot znieczulającego przy wyjściu nerwu z kanału podoczodołowego, który jest odpowiedzialny za przewodzenie bólu do środkowej części twarzy.

Obszar znieczulenia

Mówiąc o strefie znieczulenia przy znieczuleniu podoczodołowym, należy zauważyć, że jest ona dość duża i obejmuje prawie całą środkową część twarzy. Znieczulenie dotyczy następujących obszarów:

• górnej części wargi;
• Przedsionkowa część dziąsła na górnej szczęce;
• błona śluzowa zatoki szczękowej i kość w okolicy
• skrzydło nosa;
• boczna część nosa;
• Powieka dolna i kąt oka;
• obszar suborbitalny;
• policzek;
• Niektóre zęby (trzonowce i przedtrzonowce górnej szczęki, kły, siekacz boczny).

W informacjach zwrotnych od lekarzy stomatologów na temat omawianego rodzaju znieczulenia często stwierdza się, że ta technika znieczulenia nie łagodzi bólu w przypadku drugiego przedtrzonowca i siekacza centralnego. Wynika to przede wszystkim z faktu, że za obecność czucia w tej części twarzy odpowiadają przeciwstawne anastomozy. Doświadczeni lekarze stomatolodzy stosują w tej sytuacji znieczulenie infiltracyjne, podając je bezpośrednio do leczonego obszaru.

Wskazania

Jak w przypadku każdej innej procedury, proces stosowania danego znieczulenia ma wskazania i przeciwwskazania. Porozmawiajmy o wskazaniach bardziej szczegółowo.

Do czynników, w których należy zastosować znieczulenie podoczodołowe należą:

• Drenaż ognisk ropnych;
• periostitis;
• zapalenie kości;
• Implantacja;
• wykonanie operacja wycięcia; - zapalenie okostnej torbiele (cystektomia);
• złożona ekstrakcja zęba;
• Usuwanie nowotworów, które powstały na szczęce;
• leczenie kilku zębów jednocześnie lub ich ekstrakcja;
• przygotowanie zęba.

Przeciwwskazania

Rozważając wskazania i przeciwwskazania do znieczulenia podoczodołowego, warto zwrócić uwagę na kilka czynników, w którym Nie zaleca się stosowania tej techniki do uśmierzania bólu.

Opinie stomatologów na temat tego typu znieczulenia mówią, że nie będzie ono właściwym rozwiązaniem w przypadku urazów w obrębie szczęki i żuchwy, ponieważ w takiej sytuacji dochodzi zwykle do zmiany nawykowego położenia tkanek.

Ponadto stosowanie takiego znieczulenia jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

• obecność operacji, która ma trwać dłużej niż 2-3 godziny;
• Obecność zaburzeń psychicznych pacjenta;
• indywidualna nietolerancja na roztwory anestetyczne;
• ciąża;
• niedawny atak serca;
• Obecność ostrych chorób układu sercowo-naczyniowego.

Zalety znieczulenia

Jeśli wskazane jest znieczulenie podoczodołowe, zaleca się. W swoich opiniach na temat zabiegu wielu stomatologów zwraca uwagę na to, że omawiana procedura znieczulenia ma szereg zalet, z których warto podkreślić:

• możliwość leczenia nawet w przypadku obecności krost;
• wysoki czas działania środka znieczulającego (około 2-3 godzin)
• silny efekt (nawet przy wprowadzeniu małej porcji środka znieczulającego jest silny i długotrwały efekt);
• możliwość zablokowania bólu w dużej części twarzy.

Powikłania

Należy zauważyć, że przy wielu pozytywnych cechach, jakie posiada ten rodzaj znieczulenia, ma on istotną wadę, którą jest, co oznacza, że po pewne komplikacje mogą wynikać z jego zastosowania.

Lista możliwych powikłań po znieczuleniu podoczodołowym obejmuje:

• powstanie krwiaka w miejsce wstrzyknięcia;
• uszkodzenie gałki ocznej za pomocą igły strzykawki;
• blokada mięśni oka;
• otwarcie krwawienia;
• obrzęk dolnej powieki;
• podwójne widzenie (diplopia);
• niedokrwienie leczonego obszaru poniżej gałki ocznej (zmniejszony przepływ krwi)
• obecność pourazowego zapalenia nerwów.

W celu uniknięcia powikłań omawiany zabieg powinien być powierzony wyłącznie wysoko wykwalifikowanemu specjaliście w dziedzinie chirurgii szczękowej. Również przed wprowadzeniem do znieczulenia zaleca się wykonanie Badanie aspiracji.

Technika iniekcji

W stomatologii znieczulenie podoczodołowe stosuje się dwoma technikami: zewnętrzną i wewnątrzustną.

W pierwszym przypadku lekarz musi zlokalizować tkankę miękką, a następnie docisnąć ją do kości szczęki, aby zapobiec dalszemu przemieszczeniu, które mogłoby spowodować uraz gałki ocznej. Następnie należy przesunąć się w dół około 5 mm od wybranego punktu i wprowadzić igłę znieczulającą, wycofując ją do góry, do tyłu i na zewnątrz, aż do trafienia w okostną. Gdy to nastąpi, należy odrzucić 0,5-1 ml. Następnie odnajdujemy kanał i wprowadzamy do niego resztę środka znieczulającego upuszczając igłę na 7-10 mm.

W przypadku zastosowania znieczulenia wewnątrzustnego w pierwszej kolejności dociska się tkanki miękkie szczęki do kości, a następnie odciąga się do nich wargę. Następnie wprowadzić igłę strzykawki ze środkiem do przestrzeni pomiędzy pierwszym przedtrzonowcem a kłem na 5 mm. Następnie przesuń igłę na zewnątrz nad fałdem przejściowym z lekkim ruchem do góry i do tyłu do nerwu podoczodołowego. Następnie należy zakończyć operację, powtarzając te same manipulacje, co w przypadku tego typu znieczulenia metodą zewnętrzną.

Po odpowiednim dociśnięciu wargi do kości szczęki i odciągnięciu wargi do tyłu procedura oczekiwany efekt osiągany jest w ciągu 3-5 minut.

Powiązane metody znieczulenia

Informacje zwrotne od lekarzy dentystów często wskazują, że daną procedurę znieczulenia można w razie potrzeby zastąpić inną procedurą znieczulenia. Analogiem znieczulenia może być znieczulenie przewodowe i znieczulenie nasiękowe.

Znieczulenie podoczodołowe uzyskuje się poprzez zaaplikowanie substancji znieczulającej za pomocą cienkiego manometru w miejscu, gdzie ma odbyć się zabieg (najczęściej w rzucie wierzchołka korzenia leczonego zęba). Efekt tego znieczulenia trwa nie dłużej niż dwie godziny.

Mówiąc o znieczuleniu przezskórnym, jego główna różnica polega na miejscu podania roztworów anestetycznych. Wykonuje się to w pewnej odległości od chorego zęba, w miejscu gdzie znajduje się nerw odpowiedzialny za przekazywanie objawów bólowych.

Zarówno w pierwszym, jak i w drugim przypadku środek znieczulający podawany jest okołoporodowo, tj.е. Jego bezpośrednie uwolnienie następuje w pobliżu pnia nerwowego.