Obrazowość to artystyczne urządzenie lub zasada prezentacji?

Okoliczność ta jest zjawiskiem tak starym jak sama sztuka. W rzeczywistości znaczenie słowa nie jest trudne do odgadnięcia z jego części składowych - "inne" и "powiedzieć". To znaczy, że w inny sposób. Niemniej jednak jest pojęciem jest dość niejasna i wieloaspektowa.

Dwa znaczenia słowa "okólnik"

W pierwszym, węższym znaczeniu jest to specyficzny środek literacki, synonim alegorii. Jednocześnie ta ostatnia jest tylko jednym z rodzajów alegorii, obok symboli, ironii, tropów i języka ezopowego. Każdy z nich zostanie wyjaśniony bardziej szczegółowo poniżej.

W szerokim znaczeniu alegoryczność jest nieodłącznym elementem sztuki w zasadzie. W rzeczywistości dzieło sztuki, teatr, film lub muzyka jest samo w sobie alternatywnym sposobem wyrażania myśli, uczuć i idei. To znaczy, że zamiast mówić wprost o strachu, miłości, nienawiści, sprawiedliwości, dobru i złu, można to wszystko przekazać za pomocą opowieści, melodii muzycznej lub rysunku.

Ludzkość wymyśliła ten sposób przekazywania doświadczeń w czasach starożytnych i wyraziła go w postaci ustnego folkloru - legend i mitów, ludowych pieśni i tańców. A po nich literatura piękna, malarstwo i teatr. Przeniknęła ona również do architektury, dlatego mamy tak różnorodne style i wpływy. W XIX wieku ludzie wymyślili kino, które również dostało się do języka alegorycznego w postaci filmów fabularnych. Niemniej jednak ten bezpośredni sposób wyrażania się nie zaniknął, ale rozwinął się również w takie dyscypliny jak dziennikarstwo, grafika i publicystyka.

Alegoria w literaturze

We wszystkich formach sztuki istnieją specyficzne techniki alegoryczne. Ale kiedy słowo to jest wymieniane, jego obecność jest najczęściej implikowana w literaturze. Zarówno na poziomie figur stylistycznych, jak i całego dzieła, alegorie można znaleźć w tekstach każdej epoki.

Tak więc, w "Starsza Edda", W wąskim rozumieniu norweskich legend alegorie to kenningi, czyli słowa i zwroty zastępujące nazwy postaci i przedmiotów. Na przykład: "koń morski" lub "wilk fal" - statek; "łóżko Fafnira" - złoto; "przebiegły", "matka czarownic", "ojciec Helu" - boga Loki; "mąż Siv" и "morderca Jotunów" - bóg Thor.

I każda postać lub przedmiot może mieć wiele kenningów, ale sam kenning ma tylko jedno zastępowalne znaczenie. to jest jest konieczny dla jasne zrozumienie.

Tak więc kenning jest alegoryczny w wąskim znaczeniu. A w szerszym znaczeniu alegorycznym należy rozumieć postacie i samą historię. Tak więc, bogowie w "Starsza Edda" reprezentują nie tylko zjawiska przyrodnicze, ale także specyficzne cechy człowieka. Odyn - mądrość, Loki - przebiegłość i spryt, Thor - odwaga i siła fizyczna. A wątek śmierci bogów to kolejny sposób na powiedzenie, że podstęp i podłość prowadzą do kary.

Dzięki takiej analizie możemy odnaleźć alegorię w każdym dziele literackim, zarówno w jego wąskim, jak i szerokim znaczeniu. Ale w tekstach non-fiction można znaleźć tylko takie techniki literackie, które mieszczą się w wąskim rozumieniu.

Rodzaje i przykłady alegorii

W wąskim znaczeniu pojęcie to ma kilka podstawowych typów, często stosowanych w literaturze.

Alegoria: zastąpienie przedmiotu lub zjawiska przez obraz artystyczny, przedstawienie tego, co abstrakcyjne i ogólne przez to, co konkretne i szczególne. To właśnie zbliża ją do alegorii. Wciąż jednak istnieją różnice w tych koncepcjach, ponieważ alegoria jest stabilną techniką w tradycji literackiej. Przykładem są właśnie takie przedstawienia pogańskich bogów w mitologii.

Symbol to także przedstawienie abstraktu poprzez konkret. W przeciwieństwie do alegorii ma oddziaływać na zmysły czytelnika poprzez wywoływanie emocji i związanych z nimi obrazów. Na przykład wąż w Starym Testamencie jest symbolem grzechu i wady, które należy odeprzeć.

Ironia to użycie słów o przeciwnym znaczeniu w celu osiągnięcia efektu komicznego. Tak więc człowiek głupi nazywa się człowiekiem mądrym, beztalencie - rzemieślnikiem, a człowiek mały - olbrzymem. Jednak z kontekstu jasno wynika, że autor miał na myśli coś zupełnie przeciwnego.

Tropes, czyli wszelkiego rodzaju figury stylistyczne. Dotyczy to metafor, personifikacji, epitetów i innych wyrażeń. Na przykład epitet oceniający "złoty wiek" odnosi się do okresu bogactwa i/lub oświecenia kulturalnego i naukowego.

Język ezopowy

Istnieje cały ruch literacki oparty na wszelkiego rodzaju alegoriach. Jest to tzw. język ezopowy - od imienia starożytnego greckiego poety, który był również niewolnikiem. Nie mogąc mówić wprost o swoich panach, pisał o ich przywarach w ujęciu alegorycznym. Później przyszło odnosić się do sposobu mówienia, w którym autor próbuje wyrazić ideę w warunkach cenzury.

Celem języka Ezopa jest przekazanie czytelnikowi wiadomości, ale bez wychwycenia jej przez cenzora. W tych tekstach prawie każde zdanie "zaszyfrowany" Za pomocą symboli, ironii i innych technik. Język Ezopa był aktywnie wykorzystywany przez satyryków, takich jak Michaił Sałtykow-Szczedrin, a później stał się charakterystycznym urządzeniem gatunku.