Dynastia hohenzollernów: fakty historyczne, zdjęcia

Po pierwszej wojnie światowej

W 1918 roku zakończyła się historia dynastii Hohenzollernów jako rodziny panującej. Klęska Niemiec w I wojnie światowej doprowadziła do rewolucji. Obalono dynastię Hohenzollernów, po czym powstała Republika Weimarska, kładąc kres niemieckiej monarchii. Georg Friedrich, książę pruski, jest obecnym szefem królewskiej linii pruskiej, natomiast Karl Friedrich jest szefem książęcej linii szwabskiej.

Dynastia Hohenzollernów: fakty historyczne

Zollern, od 1218 Hohenzollern, był dzielnicą Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Później jego stolicą było Hechingen.

Hohenzollernowie nazwali swoje posiadłości na cześć wspomnianego zamku w Alpach Szwabskich. Zamek położony jest na 855-metrowej górze Hohenzollern. Do dziś należy do tej rodziny.

Dynastia po raz pierwszy wspomniana w 1061 r. Według średniowiecznego kronikarza Bertholda Reichenau, Burckhardt I, hrabia Zollern (de Solorin) urodził się przed 1025 r., a zmarł w 1061 r.

W 1095 r. hrabia Adalbert z Zollern założył w Schwarzwaldzie benedyktyński klasztor Alpirsbach.

Zollerns otrzymał tytuł książęcy od cesarza Henryka V w 1111 r.

Lojalni wasale

Jako lojalni wasale szwabskiej dynastii Hohenstaufenów mogli znacznie rozszerzyć swoje terytorium. Hrabia Fryderyk III (cc. 1139 - ok. 1200) towarzyszył cesarzowi Fryderykowi Barbarossie w kampanii przeciwko Henrykowi Lwu w 1180 r., a poprzez małżeństwo został nagrodzony przez cesarza Henryka VI Norymbergą w 1192 r. Około 1185 roku poślubił Zofię z Raab, córkę Konrada II, burgrabiego Norymbergi. Po śmierci Konrada II, który nie pozostawił męskich spadkobierców, Fryderyk III otrzymał Norymbergę jako Burgraff Fryderyka I.

W 1218 r. tytuł Burgraffa przeszedł na najstarszego syna Fryderyka, Konrada I. Stał się on przodkiem frankońskiej gałęzi dynastii Hohenzollernów, która w 1415 r. uzyskała elektorat brandenburski.

Starsza frankońska gałąź dynastii została założona przez Konrada I, burgrabiego norymberskiego (1186-1261).

Rodzina wspierała władców z dynastii Hohenstaufenów i Habsburgów, Święci Cesarze Rzymscy imperium w XII-XV wieku, w zamian otrzymując szereg dotacji terytorialnych. Począwszy od XVI wieku ta gałąź rodu stała się protestancka i zdecydowała się na dalszą ekspansję poprzez małżeństwa dynastyczne i zakup okolicznych ziem.

Dalsza historia

Po śmierci Jana III 11 czerwca 1420 r. margrabiaty Brandenburgia-Ansbach i Brandenburgia-Kulmbach zostały na krótko zjednoczone pod rządami Fryderyka VI. Po 1398 roku rządził zjednoczonym margrabstwem Brandenburgia-Ansbach. Od 1420 roku został margrabią Brandenburgii-Kulmbach. Od 1411 roku Fryderyk VI został namiestnikiem Brandenburgii, a później elektorem i margrabią tego państwa, jako Fryderyk I.

W 1411 roku Fryderyk VI, hrabia Norymbergi, został mianowany namiestnikiem Brandenburgii, aby przywrócić porządek i stabilność. Na soborze w Konstancji w 1415 r. król Zygmunt wyniósł Fryderyka do rangi elektora i margrabiego brandenburskiego. W ten sposób rozpoczęła się konsolidacja dynastii Hohenzollernów w Niemczech.

Pruska dynastia królewska

W 1701 r. członkom tej rodziny przyznano tytuł króla w Prusach, a Księstwo Pruskie nie zostało podniesione do rangi królestwa w ramach Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Od 1701 roku tytuły księcia pruskiego i elektora brandenburskiego zostały na stałe związane z tytułem króla Prus. Książę pruski przyjął za zgodą cesarza Leopolda I tytuł króla - monarchy, którego terytorium królewskie leżało poza Świętym Cesarstwem Rzymskim.

Fryderyk nie mógł być jednak początkowo pełnoprawnym "królem Prus", ponieważ część ziem pruskich znajdowała się pod zwierzchnictwem korony królestwa polskiego. W szczytowym okresie absolutyzmu większość monarchów miała obsesję na punkcie naśladowania Ludwika XIV, a zazdrość o pałac w Wersalu. Dynastia Hohenzollernów również miała wystawny pałac.

Cesarze zjednoczonych Niemiec

W 1871 roku proklamowano Cesarstwo Niemieckie. Wraz z wstąpieniem Wilhelma I na nowo utworzony tron niemiecki, tytuły króla Prus, księcia Prus i elektora brandenburskiego zostały na zawsze połączone z tytułem cesarza niemieckiego. W efekcie imperium było federacją podwójnych monarchii.

Kanclerz Otto von Bismarck przekonał Wilhelma, że tytuł cesarza niemieckiego, zastępujący cesarza Święte Cesarstwo Rzymskie, byłoby bardzo odpowiednie.

Droga do wojny

Wilhelm II zamierzał stworzyć niemiecką marynarkę wojenną zdolną rzucić wyzwanie brytyjskiemu panowaniu morskiemu. Zamach na arcyksięcia Franciszka Ferdynanda w Austrii 28 czerwca 1914 roku uruchomił łańcuch wydarzeń, które doprowadziły do I wojny światowej. W wyniku wojny przestały istnieć imperia: niemieckie, rosyjskie, austro-węgierskie i osmańskie. Zdjęcie dynastii Hohenzollernów, a raczej jej najwybitniejszych przedstawicieli, można zobaczyć w tym artykule.

W otchłani zapomnienia

W 1918 roku Cesarstwo Niemieckie zostało zniesione i zastąpione przez Republikę Weimarską. Po wybuchu rewolucji niemieckiej w 1918 roku cesarz Wilhelm II i książę koronny Wilhelm podpisali dokument abdykacji.

W czerwcu 1926 roku nie powiodło się referendum w sprawie wywłaszczenia bez odszkodowania byłych książąt (i monarchów) niemieckich, w wyniku czego sytuacja finansowa dynastii Hohenzollernów znacznie się poprawiła. W wyniku postępowania arbitrażowego między dawną dynastią panującą a Republiką Weimarską zamek Cecilienhof stał się własnością państwa, ale pozwolił byłemu cesarzowi i jego żonie Cecile na zamieszkanie w nim. Do 1945 r. rodzina posiadała również pałac Monbijou w Berlinie, zamek Olesnitz na Śląsku, pałac Rheinsberg, pałac Schwedt i inne nieruchomości.

Po drugiej wojnie światowej

Od czasu zniesienia monarchii niemieckiej żadne roszczenia Hohenzollernów do prerogatyw cesarskich lub królewskich nie zostały uznane Niemiecka ustawa zasadnicza Republiki Federalnej z 1949 r. gwarantuje zachowanie republikańskiej formy rządów.

Komunistyczny rząd sowieckiej strefy okupacyjnej wywłaszczył wszystkich właścicieli ziemskich i przemysłowców. Dom, któremu poświęcony jest ten artykuł, stracił prawie cały swój majątek, zachowując kilka udziałów w różnych firmach i wspomniany już zamek Hohenzollernów w Niemczech Zachodnich. Rząd polski przywłaszczył sobie dobra Hohenzollernów na Śląsku, a rząd holenderski zajął Uis Doorn, mieszkanie cesarza na wygnaniu.

Dzień dzisiejszy

Dziś dynastia Hohenzollernów nadal istnieje, ale pozostał tylko cień jej dawnej wielkości. Jednak po zjednoczeniu Niemiec miała okazję na zgodnie z prawem odzyskał cały swój zagrabiony majątek, czyli kolekcje sztuki i pałace. Negocjacje dotyczące zwrotu lub odszkodowania za wywłaszczenie jeszcze nie zakończone.

Stary Pałac Cesarski w Berlinie jest odbudowywany i ma zostać otwarty w 2019 roku. Pałac Berliński i Forum Humboldta znajdują się w centrum Berlina.

Tytuły i zasoby

Głową domu jest tytularny król Prus i cesarz niemiecki. Ma też historyczne prawo do tytułu Księcia Orańskiego.

Georg Friedrich, książę pruski, obecny szef królewskiego pruskiego rodu Hohenzollernów, był żonaty z księżniczką Sophie of Isenburg. 20 stycznia 2013 roku urodziła w Bremie dwa bliźniaki, Karla Friedricha Franza Alexandra i Louisa Ferdinanda Christiana Albrechta. Karl Friedrich, najstarszy, jest oczywistym spadkobiercą.

Szwabska gałąź kadetów Domu Hohenzollernów została założona przez Fryderyka IV hrabiego Zollern. Rodzina zarządzała trzema majątkami ziemskimi w Hechingen, Siegmaringen i Heigerloch. Hrabiowie zostali książętami w 1623 r. Szwabska gałąź Hohenzollernów była katolicka.

Niepowodzenia, straty i upadki

Borykający się z problemami gospodarczymi i wewnętrznymi waśniami hrabiowie Hohenzollernowie od XIV w. znajdowali się pod presją swoich sąsiadów, hrabiów Wirtembergii i miast Ligi Szwabskiej, których wojska oblegały i ostatecznie zniszczyły rodzinny zamek dynastii w 1423 r. Hohenzollernowie zachowali jednak swoje posiadłości dzięki wsparciu kuzynów z Brandenburgii i cesarskiego rodu Habsburgów. W 1535 roku hrabia Karol I z rodu Hohenzollernów (1512-1576) otrzymał jako cesarskie posiadłości feudalne powiaty Sigmaringen i Weringen.

W 1576 roku, kiedy zmarł Karol I, hrabia Hohenzollern, jego rodowa domena została podzielona pomiędzy trzy szwabskie gałęzie.