W liturgii prawosławnej antyfonami są śpiewy. Antyfony w kulturze katolickiej

Antyfona jest alternatywnym śpiewem. Psalm lub hymn śpiewany jest kolejno przez dwa chóry. Ten sposób śpiewania został wprowadzony na Zachód około 500 roku n.e. н. э., zastępując formę wzajemną. Antyfony to także krótkie wersety śpiewane przed i po psalmie lub pieśni. Określa ona obraz muzyczny i daje klucz do znaczenia liturgicznego. Może być z psalmu, sakramentu lub uroczystości. Antyfona w liturgii prawosławnej jest kantykiem.

Opis

Antyfona - jest pojęciem Pochodzenie greckie, znaczenie "brzmiący przeciwko", "reagujący dźwięk", "przeciwieństwo śpiewu". W jego skład wchodzą obecnie jeden lub kilka wersetów psalmu, do którego. Werset, który służy za tekst, zawiera główną myśl i wskazuje punkt widzenia, z którego należy ją rozumieć.

Wczesny Kościół

Pierwotnie śpiew antyfon stosowano na Wejście, Ofiarowanie i Komunię Mszy św. Było to w czasie, gdy uwielbiony przygotowywał się do świętej ofiary. Uważa się, że pomysłodawcą antyfon był papież Celestyn I. Zapowiedział, że psalmy Dawida będą śpiewane przed Mszą św. Werset służący jako tekst antyfony zaczął być powtarzany w osobnej melodii po każdym wersecie psalmu.

Skład

Melodie, do których śpiewa się teksty, są zazwyczaj proste. Niektóre są całkowicie sylabiczne. Melodyczne znaczenie antyfon polega na przygotowaniu umysłu do następnej melodii psalmu, na stworzeniu swoistego preludium. Ustalono, że istnieje łącznie 47 typowych melodii. Każdy z nich służy do kilku różnych tekstów.

Czasami jedna lub druga z 47 typowych melodii antyfonalnych poprzedza melodię psalmu, w zależności od święta lub pory roku. Za najpiękniejsze melodie uważa się m.in "Alma Redemptoris", "Salve Regina" и "Regina Coeli". Wszystkie one są częścią nabożeństwa ku czci Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny.

Ortodoksja

W czasach Jana Chryzostoma, w takich miastach jak Konstantynopol, wszystkie kościoły prawosławne były zjednoczone jako jeden. Boska Liturgia była odprawiana w głównej cerkwi w niedziele. W nabożeństwie tym uczestniczyli wszyscy mieszkańcy miasta. Nie zabrakło też wizyt w mniejszych kościołach.

Na przykład w dniu święta św. Jana Chrzciciela ludzie zbierali się w procesję, aby udać się do cerkwi św. Jana i wykonać prawosławne pieśni. Podczas procesji śpiewali hymny. Kantor powtarzał werset lub dwa psalmu, a lud śpiewał refren. Powtarzało się to kilkakrotnie. Ludowi tak bardzo podobały się te śpiewy, że w końcu powstały antyfony do liturgii.

Pomiędzy antyfonami pochwalnymi kapłan odmawiał modlitwy. Początkowo, gdy ludzie w procesji śpiewali antyfony w drodze do kościoła, diakon wprowadzał każdą modlitwę słowami: "Módlmy się do Pana". Następnie kapłan odmawiał modlitwę, a lud odpowiadał: "Amen".

Z czasem księża zaczęli modlić się w ciszy. Diakon rozszerzył swoje zaproszenie do modlitwy o inne prośby. Tak narodziła się Litania mała, w której diakon śpiewa modlitewną proklamację: "Módlmy się w pokoju do Pana!". Następnie: "Pomóż nam, zbaw nas i zmiłuj się nad nami, Boże, z łaski swojej". I na koniec: "Wspomnienie naszej błogosławionej, czystej, błogosławionej i chwalebnej Theotokos i Najświętszej Maryi Panny!". Następnie kapłan wypowiada ostatnie uniesienie swojej modlitwy, aby lud mógł odpowiedzieć: "Amen".

Trzy Antyfony Prawosławia

Modlitwy oferowane po pierwszy i drugi Antyfona, jest inwokacją do Boga od jego dzieci, prosząc go o zachowanie i przyjęcie ich, gdy się do niego zbliżają.

Podczas trzeciej antyfony duchowni i towarzyszący im członkowie zgromadzenia idą w procesji z Ewangelią. W czasach św. Jana Chryzostoma duchowni wchodzili do kościoła z Ewangelią i szli prosto do ołtarza, aby rozpocząć nabożeństwo. Teraz, gdy Ewangelia jest przechowywana na ołtarzu, niesienie jej w procesji ma głębsze znaczenie. Ujawnia, że Chrystus jest wśród ludzi i że wierzący czczą Ewangelię tak jak Jezus.

Prawosławni śpiewają wszystkie antyfony i hymny Boskiej Liturgii nie na pamiątkę tych, którzy umarli i rozstali się z nimi, ale jako wyraz radości, że Chrystus żyje i jest obecny wśród ludzi. Procesja Ewangelii pokazuje, czym jest zjednoczony i potężny śpiew prawosławny.

Rozwój

W VIII wieku antyfony składały się z:

• 92 Psalm z refrenem "Przez modlitwy Matki Bożej, Ratuj, ratuj nas!";
• 93 Psalm z refrenem "Zbaw nas, Synu Boży... Hallelujah!";
• 95 Psalm z hymnem "Jednorodzony syn", napisana przez cesarza Justyniana w VI wieku.

W XII wieku niektórzy mnisi w Konstantynopolu rozpoczęli nowatorski zwyczaj zastępowania w liturgii niedzielnej Psalmów 103, 146 i Błogosławieństw zwykłymi antyfonami.

Dziś niektóre kościoły stosują ten zwyczaj. Ale głównie Psalmy 92, 93 i 95 są używane jako główne antyfony. Niezależnie od tego, jakie hymny są używane, te trzy hymny rozpoczynają wszystkie nabożeństwa.

Antyfony prawosławia

1. Przykładowe - zakończenie litanii i rozpoczęcie liturgii.
2. Całodzienna - zastępuje psalmy wyobrażeniowe, chyba że liturgia wskazuje inaczej, druga nazwa to antyfony codzienne.
3. Uroczyste - używane na festynach Bicentennial.
4. "Psalmy" - składają się z wersetów Psalmów.
5. Wielkopostny - śpiewany w niedzielę rano, składający się z ośmiu hymnów.

katolicyzm

W katolicyzmie antyfony używane są podczas Mszy Świętej, w Nieszporach i we wszystkich godzinach kanonicznych. Mają one swoje przepisane miejsce w prawie każdej funkcji liturgicznej. Istota psalmodii antyfonalnej polega na naprzemiennym występowaniu solistów i chóru. w wykonaniu.

W IV wieku śpiew alternatywny, który do tej pory był używany tylko w świeckich zgromadzeniach, znalazł swoje miejsce dla spotkania w ramach nabożeństwa. Nie oznacza to, że śpiew antyfonalny był czymś nowym. Z powodzeniem stosowano ją w Synagodze. Prawdziwa nowość polegała na włączeniu bardziej ozdobnej melodii. Solista intonował tekst psalmu, a w przerwach ludzie podchwytywali ten śpiew jako refren.

Od refrenu do antyfony

Katolicka Konstytucja Apostolska podaje zwyczaj, który był w użyciu w czasach Euzebiusza. Antyfona stała się nie refrenem, ale bardzo krótkim zakończeniem. Czasami była to tylko sylaba, które wszystkie skandował lud, zagłuszając głos solisty. Refren, rodzaj wykrzyknika, obcy dla kontekstu i powtarzany w odstępach czasu, składał się z jednego lub kilku słów. Czasami był to cały wers lub troparion. Tę antyfonalną metodę stosowali również Żydzi. Jest on łatwo rozpoznawalny w przypadku niektórych psalmów. Jest to metoda, którą Kościół przyjął dla siebie. Św. Atanazy, mówiąc o miejscu Alleluja w Psalmach, nazywa je "refren" lub "Odpowiedź brzmi ". Stosuje się go najczęściej.

"Kanon Antyfon"

Ten zbiór antyfon został wydany przez kard. Pitrę. Kanon zawiera kilka bardzo krótkich formuł, wśród których często powtarzane jest Alleluja. Pozostałe są na ogół brane z pierwszego wersetu odpowiednich psalmów. Najdłuższy refren nie przekraczał frazy składającej się z piętnastu słów. Było to podyktowane chęcią umożliwienia uczestnictwa w liturgii bez konieczności uczenia się na pamięć całych psalmów.

Ten sam zwyczaj zapanował w Konstantynopolu w 536 roku w przypadku chorału trydenckiego. Należy również wspomnieć o hymnie św. Metodego w jego "Święto dziesięciu dziewic", skomponowany przed 311 r. Po każdym alfabetycznym wierszu śpiewanym przez druhnę następuje jeden refren, śpiewany przez chór dziewic.

Siedem antyfon katolickich

17 grudnia katolicy rozpoczynają codzienne inwokacje do Chrystusa od siedmiu tytułów mesjańskich opartych na starotestamentowych proroctwach. Kościół pamięta o całej różnorodności ludzkich nieszczęść przed przyjściem Odkupiciela. W te dni śpiewane są antyfony świąteczne:

1. "O mądrości naszego Najwyższego Boga, kierującego stworzeniem z mocą i miłością, przyjdź, by nauczyć nas drogi poznania!". Wierni podejmują lot powrotny w głąb wieczności, aby zwrócić się do mądrości, do Słowa Bożego.
2. "O przywódco domu Izraela, dający prawo Mojżeszowi na Synaju: przyjdź, aby nas zbawić swoją mocą!". Ludzie przechodzą z wieczności do czasów Mojżesza.
3. "O korzeniu pnia Jessego, znaku miłości Boga do całego Jego ludu: przyjdź nas bezzwłocznie zbawić!". Ludzie podchodzili do czasu, kiedy Bóg przygotowywał linię Dawida.
4. "O kluczu Dawida, otwierającym bramy wiecznego królestwa Bożego: przyjdź i uwolnij więźniów ciemności!". Ludzie podeszli do roku 1000.
5. "O promienny świcie, świecący światłem wiecznym, słońce sprawiedliwości: przyjdź i świeć dla tych, którzy żyją w ciemności i w cieniu śmierci!". Linia Dawida jest podniesiona, aby narody mogły patrzeć na wschodzącą gwiazdę na wschodzie.
6. "O Królu wszystkich narodów i kamieniu węgielnym Kościoła: przyjdź i zbaw człowieka, którego stworzyłeś z prochu!". To sprowadza ludzi do wieczoru całonocnego czuwania.
7. "O Emmanuelu, naszym Królu i Prawodawcy: przyjdź nas zbawić, Panie, Boże nasz!". Lud pozdrawia Chrystusa ostatnim wielkim imieniem.

Antyfony polifoniczne

Pojawiły się w Anglii w XIV wieku jako zbiory tekstów oddających cześć Matce Boskiej. Śpiewano je oddzielnie od Mszy św. i oficjum. Najczęściej po Compline. Pod koniec XV wieku angielscy kompozytorzy stworzyli dziewięcioczęściowy utwór o poszerzonym zakresie wokalnym. Największy Zbiorem takich antyfon w kulcie katolickim jest chór Aetna z końca XV wieku. Takie śpiewy są nadal powszechne w anglikańskiej tradycji muzycznej.

Antyfony wielkiego Adwentu

Wykorzystywane w modlitwie wieczornej ostatnich dni Adwentu. Każda antyfona to imię Chrystusa. W tradycji rzymskokatolickiej są one śpiewane lub recytowane podczas nieszporów w dniach 17-23 grudnia. W Kościele anglikańskim są one używane jako preludium do Magnificat podczas modlitwy wieczornej. Śpiewa się je również w kościołach luterańskich.

Antyfony polichóralne

Dwie lub więcej grup śpiewających śpiewa na zmianę. Ten sposób śpiewania antyfon rozpoczął się w okresie renesansu i wczesnego baroku. Przykładem są dzieła Giovanniego Gabrieli. Muzyka ta często nazywana jest stylem weneckim. Po 1600 roku rozprzestrzeniła się na całą Europę.

Hymny do Maryi

Antyfony maryjne to pieśni chrześcijańskie poświęcone Matce Boskiej. Są one wykorzystywane w nabożeństwach kościołów: rzymskokatolickiego, prawosławnego, anglikańskiego i luterańskiego. Najczęściej można je usłyszeć w miesięcznych modlitwach majowych. Niektóre z nich zostały również przyjęte jako antyfony bożonarodzeniowe. Chociaż istnieje wiele starożytnych hymnów maryjnych, termin ten najczęściej odnosi się do czterech hymnów:

• Alma Redemptoris Mater (adwent do 2 lutego).
• Hail Regina Kelorum (Ofiarowanie Pańskie przez Wielki Piątek).
• Regina Coepi (okres wielkanocny).
• Salve Regina (od pierwszej niedzieli wieczorem po Trójcy Świętej do Adwentu).