Filozoficzny sens problemu bytu: jego istota, podstawowe aspekty i ich znaczenia

Byt jest najbardziej fundamentalną podstawą filozofii. Termin ten odnosi się do rzeczywistości, która istnieje obiektywnie. Jest niezależny od ludzkiego umysłu, emocji czy woli. Byt jest badany przez taką naukę jak ontologia. Pozwala na uświadomienie sobie jego zróżnicowania przedmiotowego, tworząc powierzchowne postrzeganie świata. Filozoficzny sens problemu bytu, jego znaczenie, aspekty i ich znaczenie zostaną omówione dalej.

Termin "byt

Rozważenie filozoficznego sensu problemu bytu w skrócie jest niezwykle trudne. Jest to podstawowa kategoria prezentowanej nauki.

Jego powierzchowne przestudiowanie nie pozwoli nam zrozumieć całego obrazu prezentowanej koncepcji. Istnieją różne podejścia do rozumienia pojęcia "bycia. Ludzie używają go w mowie, sugerując jedno z jego trzech podstawowych znaczeń:

1. Jest to obiektywnie istniejąca rzeczywistość (niezależnie od naszej świadomości).
2. Uogólnione stwierdzenie, które stosuje się do opisu warunków materialnych ludzi i społeczeństwa jako całości.
3. To jest słowo synonim "istnienie".

W antropologii filozoficznej sens ludzkiej egzystencji jest rozumiany na wiele sposobów. Podobnie jak w innych naukach, pojęcie to stanowi głęboki problem filozoficzny. Człowiek może uchwycić tę kategorię dla siebie pod różnymi kątami. W zależności od wyboru perspektywy, definicja bytu to. Można wybierać między nauką, wiarą, mistycyzmem, religią, fantazją i życiem praktycznym, aby kształtować swoją koncepcję tej kategorii.

Filozoficzny sens kategorii bytu traktowany jest przez tę naukę jako podstawowy problem ogólnego lub partykularnego światopoglądu. Jest to podstawowy składnik metafilozofii.

Najogólniej rzecz biorąc, należy myśleć o tym, że wszystko, co jest, co istnieje lub jest dostępne. Jest to ostateczna szeroka, nieskończona i wieloraka kategoria. Istnienie jest przeciwstawione nieistnieniu. Jest to coś, co nie istnieje lub w ogóle nie może istnieć.

Jeśli zbadamy ten termin bardziej konkretnie, oznacza on cały świat materialny. To jest cel rzeczywistość, która istnieje niezależnie od ludzkiej świadomości. Aby udowodnić tę jakość świata materialnego, rozumowanie za pomocą środków empirycznych, doświadczalnych. Tak więc, na przykład, aby udowodnić istnienie uroda, kosmos, natura czy inne kategorie nie muszą być niezależne od ludzkiej świadomości. Ale uzasadnienie autonomii istnienia osoby fizycznej (organizmu) od świadomości jest znacznie trudniejsze.

Historyczna eksploracja istoty bytu

Aby opisać filozoficzny sens problemu bytu, konieczne będzie dokonanie krótkiego przeglądu historycznych eksploracji w tej dziedzinie wiedzy. Termin ten został po raz pierwszy ukuty przez Parmenidesa (filozofa z V-IV wieku). B.C. э.). W czasach tego myśliciela wiara ludzi w bogów Olimpu zaczęła wyraźnie spadać. Mity zaczęły być postrzegane jako fikcja, która łamała podstawowe normy świata. Świat, Wszechświat zaczął być postrzegany jako coś bezkształtnego i niepewnego, jakby spod ludzi wyrwano podporę. Człowiek zaczął odczuwać lęk, niepokój, co uprzykrzało mu życie.

Ludzie zaczęli podświadomie rozpaczać, zaczęli wątpić we wszystko, nie mogli znaleźć wyjścia z impasu. Musieli znaleźć solidny, niezawodny fundament, wiarę w nową siłę. W Parmenidesie filozofia była w stanie uchwycić problem. W miejsce wątpliwości co do mocy bogów pojawiła się świadomość potęgi umysłu, myśli. Ale to nie była tylko refleksja. Była to "czysta", absolutna myśl, która nie łączyła się z doświadczeniem zmysłowym. Parmenides poinformował ludzkość o nowej, odkrytej przez siebie mocy. Trzymał świat w kupie, nie pozwalając mu popaść w chaos. Takie podejście pomogło uporządkować globalne procesy w rozumieniu ludzi.

Parmenides widział nowy filozoficzny sens bytu jako opatrzności, boskości, tego co wieczne. Przekonywał, że wszystkie procesy zachodzą z jakiegoś powodu, ale "z konieczności". Bieg rzeczy nie może być zmieniony przez przypadek. Słońce nie gaśnie nagle, a ludzie nie znikają w ciągu jednego dnia. Za fizycznym światem zmysłów filozof widział coś, co pełniłoby rolę gwaranta dla wszystkich rzeczy. Parmenides nazwał był Bogiem, co oznaczało nowe oparcie i wsparcie dla ludzi.

Filozof zapożyczył z greki termin "byt". Ale znaczenie tego słowa otrzymało nowe znaczenie. Być to znaczy istnieć w rzeczywistości, być dostępnym. Była to obiektywna odpowiedź na potrzeby epoki. Parmenides obdarzył byt następującymi cechami:

• To jest to, co jest za światem zmysłowym, to jest myśl.
• Jest jeden, absolutny i niezmienny.
• Nie ma podziału na przedmiot i podmiot.
• Istnieje cała możliwa całość doskonałości, wśród których na czele znajduje się Dobro, Prawda, Dobro.

Byt jest prawdziwym istnieniem, które nie ma początku i końca. Jest niepodzielny, niezniszczalny, nieskończony. Byt nie potrzebuje niczego, jest pozbawiony zmysłów. Dlatego może być pojmowany tylko przez umysł, przez myśl. Parmenides, aby krótko opisać filozoficzny sens kategorii bytu, przedstawił go ludziom w postaci kuli, która nie ma granic w przestrzeni. Opis ten opiera się na założeniu, że balon jest najpiękniejszą, najdoskonalszą formą...

Przez myśl, która jest istnieniem, według filozofa, rozumiał Logos. Jest to kosmiczny Umysł, dzięki któremu człowiek odkrywa dla siebie Prawdę o bycie. Objawia się on ludziom bezpośrednio.

Istota bytu

Konieczne jest zrozumienie istoty przedstawionego pojęcia poprzez rozważenie koncepcji bytu. Filozoficzny sens bytu realizuje się poprzez wzajemne oddziaływanie rzeczy. Pojawiają się między nimi pewne zależności. Rzeczy oddziałują na siebie, zmieniając się wzajemnie.

Istnienie świata można ujawnić w pojęciach czasu, materii, ruchu i przestrzeni. Z czasem ludzie zmieniają się w komunikacji. Wzajemnie na siebie wpływają. Popyt wpływa na podaż, a produkcja na konsumpcję. Te wzajemne procesy powodują, że przedmioty przestają być tym, czym były wcześniej. Istnienie pewnej formy przechodzi w nieistnienie. To właśnie współdziałanie tych dwóch pojęć decyduje o skończoności bytu. Określa skończoność bytu, a także fragmentaryczność rzeczywistości materialnej.

Jeśli jeden obiekt przeszedł w niebyt, to drugi zaczął istnieć w rzeczywistości. Jest to warunek wstępny. Nieistnienie i istnienie warunkują się wzajemnie. To są dwa przeciwieństwa, które razem zyskują nieskończoność.

Skończoność, skończoność jest tylko fragmentem bytu. Z tej pozycji należy widzieć korzenie życia i filozoficzny sens problemu bytu. Jeśli połączysz wszystkie fragmenty bytu, obie strony, otrzymasz nieograniczoność. To nieskończoność ilościowa i jakościowa.

Ta osobliwość jest właściwa dla bytu w sensie ogólnym, ale nie dla świata jako całości czy konkretnego przedmiotu. Jednocześnie nieśmiertelność dla konkretnego obiektu jest w zasadzie niemożliwa, ponieważ oddziałuje on tylko z ograniczoną liczbą innych obiektów. Ujawniają one jedynie ograniczoną liczbę właściwości.

Dlatego podstawą bytu jest interakcja. Bez niej istnienie nie mogłoby się przejawić. Tylko to, co oddziałuje, może być. Dla człowieka jest to szczególnie widoczne. Dla nas to, co nie jest określone przez zmysły, przez świadomość, nie może istnieć. To wcale nie oznacza, że, że my nie jest poznawalny, nie istnieje. Może wchodzić w interakcje z czymś innym. Jest, ale dla nas nie istnieje.

Istota bycia człowiekiem

Filozoficzny znaczenie pojęcia Byt musi być widziany także z perspektywy społeczności ludzkiej. Liczy się też istota tego pojęcia dla konkretnego człowieka. Człowiek jest istotą cielesną, materialną. W filozofii jest ona postrzegana jako rzecz. Oddziałuje na inne rzeczy, zmieniając je. Może to być na przykład proces jedzenia. Jemy poprzez przetwarzanie żywności.

Ale w przeciwieństwie do wszystkich innych rzeczy, człowiek posiada zdolność do odzwierciedlania rzeczywistości w świadomości. Dlatego nasze oddziaływanie na ten temat jest celowe. Jest ona uwarunkowana świadomością. Ten sposób interakcji jest specyficzny. Ten potencjał ludzki zasadniczo zmienia stosunek do innych ludzi, a także własną osobowość.

Relacja, w którą angażuje się jednostka, jest określona przez pracę. W tym przypadku jest to interakcja społeczna, która zawiera podstawę duchową.

Rozważając witalny i filozoficzny sens problemu bytu, warto zauważyć, że reprezentowane pojęcia to nie tylko zjawiska cielesne czy przedmiotowe. To istnienie jest również duchowe. W ten sposób człowiek odnosi się do rzeczywistości społecznej i przyrodniczej.

Przedmiotowe rozumienie bytu pozwala dostrzec wartość własną jednostki jako całości. Dzięki temu możemy skupić się na zachowaniu naturalnego środowiska dla poszczególnych. Jest on wtedy postrzegany jako obiekt-cielesny byt. W tym przypadku nie można jej sprowadzić do kompleksu informacyjnego lub zbioru interakcji.

Człowiek jest rozumiany jako szczególny cielesno-duchowy mikrokosmos. Realizuje interesy rozwoju własnej dziedziny duchowej, zachowując jednocześnie swoją naturę przedmiotową - cielesną. Do własnego istnienia potrzebuje podtrzymania środowiska naturalnego. Jest to podstawowy warunek zachowania ludzkiej egzystencji jako takiej. Jednym z kamieni węgielnych w teoretycznych podstawach humanizmu jest więc abstrakcyjne i filozoficzne rozumienie rzeczy, ich wzajemnych oddziaływań i właściwości.

Formularze

Istnieją dwa podejścia do określenia filozoficznego znaczenia problemu bytu. Podstawowe formy bytu dzielą się na dwie grupy w zależności od natury istnienia:

• Materiał.
• Idealny.

W pierwszym przypadku forma ta odnosi się np. do układu słonecznego. Idealny byt to idea jego pochodzenia.

Z natury rzeczy reprezentowana kategoria może być:

• Cel istnienia. Jego cechą charakterystyczną jest niezależność od ludzkiej świadomości.
• Istnienie jest subiektywne. Jest nierozerwalną częścią ludzkiej świadomości.

Aby zrozumieć, o czym mówimy, musimy rozważyć filozoficzny sens i podstawowe formy bytu. Zatem jego materialne formy mogą być:

• Substancje naturalno-organiczne, np. gatunki biologiczne.
• Naturalne przedmioty nieorganiczne. W tej kategorii znajdują się planety, gwiazdy, morza, góry itp. д.
• Społeczny.
• Indywidualnie.
• Sztuczna. To są mechanizmy stworzone przez człowieka.

Idealnymi formami istnienia są:

• Idealny obiektywizm (myślenie, prawo).
• Idealne subiektywne (np. sny).

Warto też rozróżnić następujące formy bytu:

• Istnienie człowieka.
• Istota duchowa. Jest to jedność elementu nieświadomego i świadomego, wiedza, która wyraża się poprzez mowę.
• Istnienie społecznego. Jest to jedność odmian ludzkiej aktywności. Podgatunek tej kategorii uważa się za zindywidualizowany i społeczny byt.
• Istnienie rzeczy, ciał, procesów.

Istnieją różne rodzaje istnienia:

• Stany natury (np. klęska żywiołowa).
• Pierwotne środowisko naturalne, które wyprzedza człowieka i jego świadomość. Jest ona pierwotna i obiektywna. Oznacza to narodziny człowieka i powstanie jego ducha po naturze. Jesteśmy nierozerwalnie związani z środowisko.
• Procesy, rzeczy, które zostały stworzone przez człowieka. To jest wtórna natura.

Problemy w filozoficznym rozumieniu istnienia

Patrząc na to, jaki jest filozoficzny sens kategorii "bytu", warto powiedzieć, że na tej koncepcji Istnieje kilka podstawowych problemów:

• definicję istnienia;
• uzasadnienie jej form i rodzajów;
• jedność i jedność istnienia;
• Relacja pomiędzy nieśmiertelnością bytu a unicestwieniem jego odrębnych elementów;
• Połączenie jedności tej kategorii z autonomią i różnorodnością elementów jej treści;
• niezależność rzeczywistości od człowieka, ale jednocześnie jej obiektywne włączenie w ogólny proces.

Jednym z najważniejszych problemów filozofii pozostaje porównanie bytu realnego i potencjalnego.

Innym odwiecznym problemem nauki filozoficznej w przedstawionym kierunku jest relacja między tym, co idealne, a tym, co materialne. Została ona określona jako centralna dla filozofii marksizmu. Zestawiono byt i myślenie, ducha i naturę. Istnienie w tej doktrynie rozumiane było jako odnoszące się wyłącznie do świata materialnego.

Relacje te rozpatrywane były w kategoriach dwóch głównych. Pierwszy z nich określa prymat tego, co idealne lub materialne. Druga kategoria argumentowała za zdolnością ludzkości do poznania istoty bytu.

W zależności od tego, który filar ma pierwszeństwo, światopoglądy filozoficzne dzielą się na szkołę idealistyczną i materialistyczną. Drugi nurt tej doktryny był konsekwentnie broniony przez Demokryta. Postulował on, że podstawą wszelkiego istnienia jest niepodzielna cząstka - atom. Ta cząstka nie rozwija się i jest nieprzenikniona. Filozof ten uważał, że wszystko składa się z różnych kombinacji atomów. Demokryt był zdania, że dusza i świadomość są wtórne wobec tego, co materialne. Do tego stwierdzenia przychyla się wielu naukowców, badając filozoficzny sens bytu. Kategorię bytu określa się jako szczególną kombinację materialnych i niematerialnych. Ale wszyscy filozofowie widzą to połączenie, ten ciąg, inaczej.

Materia

Rozważając kategorię bytu, jej filozoficzny sens i specyfikę, warto zwrócić uwagę jej związek z materią i świadomością. To współdziałanie jest instancją istnienia. Jego główne rodzaje to świadomość i materia. Człowiek jest przede wszystkim istotą materialno-fizyczną, która nawiązuje różne relacje z otaczającym światem.

Świat materialny jest sferą i stanem życia. Dlatego każdy człowiek musi wiedzieć o swoim otoczeniu. Ludzie budują swoje życie świadomie, ponieważ wyznaczają sobie cele i zadania oraz nadają sens sobie i innym. Dążymy do osiągnięcia ideałów poprzez dobór odpowiednich środków. Na podstawie świadomości twórczo rozwiązujemy problemy.

Rozumienie materii zostało wyjaśnione za pomocą metod naukowych. W tym celu rozwija się pewne nauki i wyjaśnia rzeczywistość. Przede wszystkim pojęcie i rozwój środowiska materialnego jest przedmiotem badań w dziedzinie nauk przyrodniczych. Prawie wszystkie starożytne poglądy filozoficzne zawierają idee dotyczące świata materialnego.

W procesie badania filozoficznego znaczenia kategorii bytu do opisu świata materialnego używa się różnych pojęć . Może to być również "natura", "materia", "kosmos" itp. д.

Do połowy XIX wieku dominowały koncepcje mechaniczne opisujące materię. Za jej nieodłączne atrybuty niezmiennie uważano ruch mechaniczny, niepodzielność atomu, bezwładność, niezależność od właściwości przestrzeni itp. д. Za składnik rzeczywistości materialnej uznawano jedynie materię.

W ten sposób na przykład D. K. P. Mathieu, np. И. Mendelejew uważał, że materia to materia, która wypełnia przestrzeń i ma ciężar, masę. Z czasem do definicji materii włączono także pola fizyczne i ich zmienne elementy. Jego inne rodzaje nie zostały jeszcze znalezione.

Przez materię należy rozumieć ogół rzeczy, pól fizycznych, innych bytów, które posiadają substrat, z którego są złożone.

Świadomość

Rozważając, jaki jest filozoficzny sens bytu, warto zauważyć, że jedną z jego kategorii jest świadomość. Problem jej zrozumienia jest najtrudniejszy nie tylko w filozofii, ale i w innych naukach. Wiele na temat natury tej kategorii jest już znane współczesnej nauce.

Wiedza nie tylko o świadomości, ale i o światopoglądzie, duchowości pomaga znaleźć nowe drogi samodoskonalenie. Jest to jedna z podstawowych kategorii filozofii. Obok "materii", "świadomość" jest ostatecznym fundamentem bytu. Nie można znaleźć szerszych pojęć, które ją charakteryzują.

Na pytanie, czy świadomość istnieje poza człowiekiem, można odpowiedzieć tylko przy kilku założeniach. Istnienie świata materialnego nie ulega wątpliwości. Świat i człowiek ze swoją świadomością są samowystarczalne. Są one podstawą materializmu. Idealizm natomiast transcenduje byt, aby pokazać wyłonienie się świata zmysłowego z bytu.

Kategoria bytu, jej filozoficzny sens i specyfika opierają się na szerokich pojęciach świadomości i materii. Pierwsza forma to mentalne odzwierciedlenie rzeczywistości. Poprzez świadomość człowiek pojmuje siebie. Motywuje ludzi do wykonywania określonych czynności, zachowań. Świadomość jest idealną właściwością ludzkiego mózgu. Tej kategorii nie można dotknąć ani zważyć, zmierzyć. Każda taka operacja może być wykonana tylko w odniesieniu do świata materialnego.

Mózg ludzki jest nosicielem świadomości, ponieważ jest wysoce zorganizowanym bytem, który posiada wiele właściwości. Stosuje się go do samokontroli, działalności praktycznej, zarządzania.

Główną trudnością w badaniu świadomości jest pośredniość badań. Może to nastąpić jedynie poprzez jej przejawienie się w procesach myślenia, zachowania i komunikacji oraz innych działaniach. Badanie kategorii idealnej jest niezwykle trudne. Ale dokładnie wiadomo, że to dzięki świadomości człowiek nabył zdolność do odbierania, rozumienia informacji i wykorzystywania ich w swojej działalności.

Sens ludzkiej egzystencji

Rozważając filozoficzny sens problematyki bytu, można zauważyć, że jest to pytanie o to, "dlaczego istnieje istnienie?". Ale jednym z ciekawych obszarów jest badanie "dlaczego istnieje?"?". Dlaczego powstały takie kategorie jak materia i świadomość, dlaczego istnieje byt. Już od wielu wieków ludzkość stara się udzielić odpowiedzi na te pytania.

Aby uchwycić filozoficzny sens bytu, musimy zacząć od definicji człowieka. Została ona przekazana przez E. Cassirer. Jego zdaniem człowiek jest przede wszystkim zwierzęciem symbolicznym. Żyje w nowej rzeczywistości, którą sam stworzył. Jest to symboliczny wszechświat, który składa się z niezliczonych połączeń. Każdy taki wątek jest podbudowany składającym się na niego symbolem. Takie oznaczenia są polisemiczne. Symbole są bezdenne, nieskończone. Są one nie tyle koncentracją wiedzy, co wskazaniem określonego kierunku. Jest to konkretny plan, program życia.

Poszukując odpowiedzi przy rozważaniu filozoficznego sensu problemów bytu, warto zauważyć, że pytanie o cel ludzkiej egzystencji wyrasta z wątpliwości co do możliwości takiego sensu. Nie mamy dostępu do informacji o własnym celu. Wątpliwości sugerują, że rzeczywistość może być niespójna i rozłączna; jest absurdalna.

Istnieją trzy podejścia do rozwiązanie problemu Sens bytu, który można zdefiniować:

1. Poza bytem.
2. Istota życia w jego najgłębszych przejawach.
3. Jest tworzony przez jednostkę.

Wspólne w podejściu do sensu życia

Filozoficzny sens problemów bytu widziany jest z punktu widzenia trzech przedstawionych podejść. Mają ze sobą coś wspólnego. Jest to złożona struktura, której nie można jednoznacznie ocenić.

С z jednej strony, Można zauważyć, że znalezienie odpowiedzi na pytanie o sens istnienia, a więc określenie ostatecznego pożądanego rezultatu, jest niemożliwe dla wszystkich ludzi. To nie może być jeden dla wszystkich. Sens bytu, skonstruowany według jednego wzorca, zniewoliłby człowieka. Wspólna idea nie może być zastosowana do wszystkich, ponieważ pochodzi z zewnątrz.

Wszystkie podejścia, które stosują się do poszukiwania sensu życia, mają w sobie nieodłączną solidarność i zainteresowanie pracą przez człowieka. W ten sposób austriacki psycholog A. Adler twierdzi, że istota, cel bytu, nie może być określony dla jednostki. Sens życia można określić tylko w interakcji z otaczającym światem. Jest to zdecydowany wkład we wspólną sprawę.